Ανακρίνοντας τη γιατρό - συγγραφέα Χάρη Ν. Σπανού

 

Θα θέλαμε αρχικά να συστηθείτε στους αναγνώστες του Βιβλιολογικού Ιστολογίου @Ανδρέας Καπανδρέου.

Γεννήθηκα στη Λευκωσία το 1964. Σπούδασα Ιατρική στο ΑΠΘ, εκπαιδεύτηκα στην Ειδική Παθολογία και επέστρεψα στην Κύπρο όπου εργάζομαι ως ιατρός. Έχω τρία ενήλικα παιδιά. Γράφω από τα εφηβικά μου χρόνια και δημοσίευσα από ενωρίς ποιήματα, κείμενα σε θέματα πολιτισμού, πολιτικού προβληματισμού, σχολιασμού βιβλίων. Εξέδωσα τρία βιβλία πεζογραφίας διαδοχικά το 2015, το 2018 και το 2022.

Πείτε μας λίγα λόγια για τα βιβλία σας που έχετε εκδώσει μέχρι σήμερα καθώς και ποιο είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό τους.

Το πρώτο, «Η ΣΥΝΕΔΡΙΑ Ι – ΤΟ ΣΠΙΤΙ – Ο ΞΕΝΟΣ» περιλαμβάνει 3 ομώνυμα διηγήματα με κύριο θέμα είναι τον άνθρωπο, τη σχέση του με τη μνήμη, την απώλεια και τον τόπο. Το δεύτερο, με τίτλο «ΤΟΠΙΚΟ ΚΛΙΜΑ» είναι νουβέλα, μια «φανταστική» αστυνομική ιστορία με φόντο το ελληνικό κρατίδιο μετά από ομοσπονδιακή λύση. Εστιάζει στα πρόσωπα, την σύγκρουση, την παγίδευση τους μέσα σε συγκεκριμένο ιστορικό – κοινωνικό – πολιτικό πλαίσιο. Το «ΦΥΛΑΚΙΟ», το τρίτο, είναι μια μυθοπλαστική θεώρηση της σχέσης των οικείων με ένα αγνοούμενο της Τουρκικής εισβολής του 1974, διαδραματίζεται τις μέρες τις Πανδημίας και επιχειρεί να φωτίσει το σύνθετο βίωμα της ζωής σε ημικατεχόμενο τόπο . Το Φυλάκιο εκπροσώπησε την Κύπρο ως υποψήφιο για το Λογοτεχνικό Βραβείο της ΕΕ 2023 και εξασφάλισε διάκριση.

 Ετοιμάζετε κάποια καινούργια δουλειά αυτό τον καιρό;

Γράφω ένα μυθιστόρημα (επομένως, σκέφτομαι πολύ), το οποίο, πραγματεύεται το γάμο∙ πιθανώς, θα ονομαστεί «ΣΚΙΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΑΜΟ». Όπως υποδηλώνει ο τίτλος, αποπειράται να δει λοξά, όπως η διάσημη δουλειά του Μπέργκμαν «Σκηνές από ένα γάμο». Μολονότι διανύουμε ένα αποχαυνωτικό καλοκαίρι, προέκυψε μια σειρά κειμένων, τα «ΒΡΑΧΕΑ ΘΕΡΙΝΑ» - νομίζω, τελικά θα φτάσουν τα δέκα.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας, ποιο βιβλίο του θα συστήνατε για ανάγνωση και γιατί;

Είναι κάπως δύσκολο να ξεχωρίσω ένα συγγραφέα – όχι γιατί δεν ξεχωρίζουν στην αναγνωστική μου συνείδηση ορισμένοι αλλά γιατί όταν διαβάζω καλά βιβλία, (κι αυτά δεν είναι μόνο Λογοτεχνία, αλλά και Ιστορία και, Φιλοσοφία) βυθίζομαι άρα και σχετίζομαι εμμονικά με το έργο του συγγραφέα. Πρόσφατα διάβασα δυο βιβλία που με μάγεψαν: «Το παιδί» του Γιάννη Παλαβού και «Η Σιωπή» του Don DeLillo. Το πρώτο είναι μια συλλογή διηγημάτων, τα οποία ξεχωρίζουν για τον τρόπο γραφής τους, το ύφος και τα θέματα – υποψιάζομαι – αφού διάβασα και «Το αστείο» του ίδιου συγγραφέα ότι ορίζει ένα νέο, διακριτό είδος μικρής φόρμας στα ελληνικά γράμματα – κάτι σαν «μαγικό σύμμεικτο ρεαλιστικο-υπερρεαλιστικό», εντόπιο ελληνικό. Το δεύτερο του Ντον ΝτεΛίλο: Πέντε άνθρωποι προσπαθούν να κατανοήσουν τι συμβαίνει - μια παράξενη προσγείωση αεροπλάνου, το σβήσιμο της τηλεόρασης. Μια θαυμαστή υπαρξιακή μελέτη σε συνθήκες τεχνολογικού λαβυρίνθου.

Ποιος συγγραφέας / βιβλίο  θεωρείτε ότι σας έχει επηρεάσει περισσότερο στον τρόπο σκέψης / έκφρασής / θεματολογίας σας και γιατί;

Ποιος επηρέασε τη γραφή μου, δεν ξέρω στα σίγουρα, μπορώ να σας πω, όμως, τους «συγγενείς» μου συγγραφείς. Οι οποίοι σφράγισαν τη σκέψη μου ως αναγνώστη και ως ανθρώπινη ύπαρξη. Ο Τσίρκας στις Ακυβέρνητες Πολιτείες, ο Άμος Οζ στην Ιστορία Αγάπης και Σκότους, ο Μίλαν Κούντερα στη Γιορτή της Ασημαντότητας και στην Αβάσταχτη ελαφρότητα της Ύπαρξης, ο Ντάβιντ Γκρόσμαν Στο τέλος της Γης, ο Πώλ Ώστερ, ο Τζούλιαν Μπάρνς, ο Καμέλ Νταούντ. Αν προσπαθήσω να διακρίνω το κυριότερο στοιχείο της γραφής των πιο πάνω, το οποίο μου «ταιριάζει» θα έλεγα πως είναι η ανάδειξη του μυθοπλαστικού προσώπου ως ύπαρξη μέσα σ’ ένα σύνθετο λαβυρινθώδες ιστορικό πλαίσιο – το οποίο κι αυτό προβάλλεται.

Επιλέξτε ένα αγαπημένο σας τραγούδι που θα θέλατε να αφιερώσετε στους αναγνώστες αυτής της συνέντευξης.

«Είσαι η Πρέβεζα, τα Γιάννενα και το Κιλκίς» του Θάνου Μικρούτσικου σε ποίηση Μάνου Ελευθερίου τραγουδημένο από τον Γιώργο Μεράντζα.