Γράφει η Χρυσόθεμις Χατζηπαναγή *
Από μόνοι τους οι τίτλοι των δύο βιβλίων του Ανδρέα
Καπανδρέου, χωρίς τους διευκρινιστικούς τους υπότιτλους και δίχως τους
σημειολογικούς ενδεικτικούς προϊδεασμούς στα οπισθόφυλλα, θα μπορούσαν εκ
πρώτης όψεως να παραπλανήσουν πως πρόκειται για δελεαστικά εύληπτα μυθιστορήματα
επιστημονικής φαντασίας το πρώτο και μεταφυσικού μυστηρίου το δεύτερου.
Ωστόσο, ξεδιπλώνοντας τις σελίδες τους, Το τρομακτικό μυστικό του Αϊνστάιν από
τις εκδόσεις Επιφανίου και Ο γιος της
Μάγισσας από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, δεν είναι παρά τα αρχικά
διηγηματικά κείμενα των αλλόκοτων
διηγημάτων ή των αλλόκοτων ιστοριών,
καθώς ο ίδιος διαφοροτρόπως τα υποτιτλίζει με τις συνώνυμες διευκρινίσεις της
ειδολογικής τους κατάταξης. Και δικαίως, θα έλεγα, τους δανείζουν τους
αντίστοιχους φερώνυμους τίτλους, όχι επειδή, απλώς, τα προτάσσει ο συγγραφέας,
αλλά γιατί οι δυο αυτές αριστοτεχνικές νουβέλες δίνουν εκ προοιμίου τα καλύτερα
διαπιστευτήρια της διηγηματικής του γραφής και μαζί τα μελλοντικά εχέγγυα για
τη δημιουργία προσωπικής συγγραφικής ταυτότητας. Μιας ταυτότητας που εν δυνάμει
περιέχει το σπέρμα της ανθοφορίας και ευκαρπίας του είδους, αλλά και
προοιωνίζει υποσχετικά τη μετεξέλιξή του σε συνθετότερες και περιπλοκότερες αρχιτεκτονικές
δομές μυθιστορηματικής αποτύπωσης.