Υπηρετώ στη Μέση Εκπαίδευση ως Φιλόλογος. Έχω γράψει τα βιβλία παιδικής λογοτεχνίας Το σκιάχτρο και Το ποτάμι και τα μυθιστορήματα για ενήλικες Ώσπερ στρουθίον, τάχος επέτασας, Ένα τσεκούρι στα χέρια σου (Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος), Ημερολόγιο μιας απιστίας (Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κυκλοφορεί μεταφρασμένο σε έντεκα ευρωπαϊκές χώρες) και Το μίσος είναι η μισή εκδίκηση. Αρκετά διηγήματά μου έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά έντυπα και ανθολογίες στην Κύπρο, την Ελλάδα και αλλού.
Το σκιάχτρο είναι ένα παραμύθι που επιχειρεί να αναδείξει την αξία της φιλίας και την ανεκτικότητα απέναντι στο διαφορετικό. Το ποτάμι αναφέρεται στη σχέση ενός παιδιού με τον πατέρα του που έφυγε στον πόλεμο. Και τα δύο αυτά βιβλία παιδικής λογοτεχνίας έχουν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, μια αίσθηση της μαγείας. Ήταν στόχος μου εξαρχής να ευχαριστηθώ εγώ την περιπέτεια της γραφής τους και τα παιδιά να απολαύσουν τη μαγεία της ανάγνωσης. Το μυθιστόρημα Ώσπερ στρουθίον, τάχος επέτασας αναφέρεται στον αδελφό μου που δεν γνώρισα. Σε πρώτο πρόσωπο αφηγείται ο ίδιος τη γέννηση και τον θάνατό του. Το Ένα τσεκούρι στα χέρια σου είναι η ιστορία ενός παρανοϊκού νεαρού που ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο. Θεωρεί πως ανακάλυψε σε παλιούς χάρτες μια νέα ήπειρο, γι’ αυτό προσπαθεί να φτάσει εκεί με μια παρέα από αλήτες. Η αφήγηση εξελίσσεται σε δεύτερο πρόσωπο, κάτι που αναδεικνύει τον διχασμό του κύριου προσώπου.
Το μίσος είναι η μισή εκδίκηση μοιράζεται ανάμεσα στο πρόσφατο παρόν, την οικονομική κρίση και τις συνέπειές της στην Ελλάδα, και στο παρελθόν, την εποχή γύρω από το 1870 και τη σφαγή ξένων περιηγητών στο Δήλεσι από μια συμμορία ληστών. Στόχος ήταν να εξετάσω τις παθογένειες που είναι σύμφυτες με την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους και οι οποίες υφίστανται ακόμα και σήμερα σε μεγάλο βαθμό. Για τις ανάγκες του μυθιστορήματος έψαξα και διάβασα πολύ. Ακολούθησα τα βήματα της συμμορίας των ληστών στην Αττική, πέρασα από τα εγκαταλελειμμένα χωριά και εντόπισα τα σπίτια στα οποία κρατήθηκαν οι όμηροι.
Προσεχώς θα κυκλοφορήσει ένα νέο μυθιστόρημά μου στην Αθήνα. Είναι το πρώτο μυθιστόρημα ενηλίκων μετά από οκτώ χρόνια απουσίας.
Είναι πολλοί οι αγαπημένοι μου συγγραφείς. Θα αναφέρω όμως τον Ντοστογιέφσκι, του οποίου διάβασα όλα τα έργα κατά τη νεότητά μου και νοσταλγώ εκείνη την εποχή. Αν πρέπει να διαλέξω ένα από τα βιβλία του, θα έλεγα τον Ηλίθιο. Ο Ντοστογιέφσκι θέλει ν’ αναδείξει την ομορφιά της ψυχής και την καλοσύνη του πρίγκιπα Μίσκιν, του «ηλίθιου». Αυτή η αγαθότητα ενός διαφορετικού και ταπεινού ανθρώπου παρεξηγείται σε μια κοινωνία εγωιστική, διεφθαρμένη, εγκλωβισμένη στα πάθη της. Το βιβλίο του παραμένει επίκαιρο και σήμερα, 150 χρόνια μετά.
Πέρα από τον Ντοστογιέφσκι (τον Όμηρο και τον Παπαδιαμάντη στους οποίους συχνά επιστρέφω), θα αναφέρω από τους νεότερους τον Φίλιπ Ροθ, αν και δεν θα έλεγα ότι με επηρέασε ιδιαίτερα στη θεματολογία και τη συγγραφή. Είναι πολλά τα βιβλία του που μου αρέσουν, όπως το αριστουργηματικό Αμερικάνικο ειδύλλιο, Το ανθρώπινο στίγμα, Το θέατρο του Σάμπαθ, Το μάθημα ανατομίας, Η αγανάκτηση. Σε πολλά βιβλία του ο Ροθ υιοθετεί περσόνες και προσωπεία, παίζει ταυτόχρονα με αυτοβιογραφικά στοιχεία και τη φαντασία, υπονομεύει τις ιστορίες του και στήνει συνεχώς παγίδες στους κριτικούς και στους αναγνώστες του, υιοθετώντας ένα πλήθος αφηγηματικών μεταμοντέρνων τεχνικών. Όλα αυτά καθιστούν απολαυστικά τα βιβλία του, τα πλείστα των οποίων έχουν μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη. Δεν θα σύστηνα όμως τις κινηματογραφικές μεταφορές τους, μια και είναι πολύ κατώτερες από τα ίδια τα βιβλία. Ο ίδιος δεν ήταν ευχαριστημένος με αυτές.
Θα επέλεγα το «Moonlight in Vermont» της Έλα Φιτζέραλντ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου