"Σήκω, Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία": πως ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης δίδαξε ελληνική ιστορία (ένα ποίημα του Φώτη Βαρέλη για τον νεαρό ήρωα της ΕΟΚΑ)

Ένα από τα πιο παραστατικά και συγκινητικά ποιήματα για τη θυσία του Ευαγόρα Παλληκαρίδη γράφτηκε από τον Ρόδιο ποιητή Φώτης Βαρέλης*.

Συγκλονισμένος από τον θάνατο του νεαρού μαθητή ήρωα της ΕΟΚΑ, ο οποίος αγωνίστηκε σε ηλικία 18 ετών από τους Βρετανούς, επειδή αγωνιζόταν για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, έγραψε το ποίημα «Του Βαγορή».

 

ΤΟΥ ΒΑΓΟΡΗ

 

Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα

μες στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.

Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ’ άκουσε κανένας.

Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης του δεμένος,

οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν,

η νια που τον ορμήνευε δεν άκ’σε νυχτοπούλι.

Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.

Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.

Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο,

ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης,

και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.

 

Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.

Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η τρίτη που διαβάζει,

μπαίνει κι η πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.

– Παρόντες όλοι;

– Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.

– Παρόντες, λέει ο δάσκαλος · και με φωνή που τρέμει:

– Σήκω, Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.

 

Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,

αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει

να πέσουν μ’ αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη.

– Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος,

στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης,

συ, που μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι

και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία.

Τα ‘πε κι απλώθηκε σιωπή πα ‘στα κλαμένα νιάτα,

που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,

έξω απ’ εκείνο τ’ αδειανό, παντοτινά γεμάτο.

 

 

Φώτης Βαρέλης

Γεννήθηκε στη Ρόδο το 1911 και απεβίωσε το 2012.

 Ήταν φιλόλογος ενώ άφησε πίσω του μεγάλο συγγραφικό έργο αποτελούμενο από πεζογραφία, ποίηση και σχολικά βιβλία. Αγαπούσε τα γράμματα, τις τέχνες και την Ελλάδα.

Γράφει ο ίδιος λίγο πριν πεθάνει:

«Τώρα που γέρασα πολύ, ένα έχω να πω, σαν Έλληνας και σαν δάσκαλος. Η Γλώσσα μας, που τόσο την περιφρονούμε, όσο περνούν τα χρόνια, είναι η τρίσβαθη ρίζα που μας κρατάει ακόμα ζωντανούς!»

Περισσότερα: http://www.fotisvarelis.gr/