Αληθής ιστορία ή Αληθή διηγήματα / Λουκιανός ο Σαμοσατεύς. [Αρχαία] Ρώμη, 2ος αι. μ.Χ.
Ο καθηγητής του Cambridge, Justin Meggitt υποστήριξε πρόσφατα ότι το πρώτο Sci-fi κείμενο στην ιστορία έγραψε στα ελληνικά ο Λουκιανός ο Σαμοσατεύς, τον
2ο αιώνα μ.Χ. στη Ρώμη. (Ο Λουκιανός γεννήθηκε γύρω στο 120 μ.Χ. – και πέθανε
κάπου μεταξύ 180 και 192 μ.Χ. Ήταν γεννημένος στη Συρία και ήταν ελληνομαθής).
Πρόκειται για το βιβλίο
«Αληθής ιστορία» στο οποίο ο Λουκιανός σατιρίζει τα δημοφιλή στην εποχή
του ταξιδιωτικά αφηγήματα. Ουσιαστικά είναι μια παρωδία των ταξιδιωτικών μυθιστορημάτων που ήταν αγαπητά κατά τους
Αυτοκρατορικούς χρόνους, ένα είδος "σατιρικής επιστημονικής φαντασίας".
Αντί, όμως, οι ήρωές του να περιπλανηθούν στη Γη, ο Λουκιανός τους «εκτοξεύει» σε
μακρινούς κόσμους – σε παράξενους πλανήτες και νησιά αλλά και στη Σελήνη.
Στη
μυθοπλασία του συγγραφέα η Σελήνη είναι κατοικημένη από αλλόκοτα όντα – οι
γήινοι ήρωές του μάλιστα φθάνοντας εκεί εμπλέκονται σε έναν πόλεμο ανάμεσα
στους στρατούς των κατοίκων της Σελήνης και των κατοίκων του Ήλιου.
Το βιβλίο κυκλοφορεί στα νέα ελληνικά με τον τίτλο
«Αληθινή ιστορία» (εκδόσεις Αίολος, 2006), «Λουκιανού διάλογοι: Αληθινή
ιστορία, Ταξίδι στον Άδη, Ταξίδι στον ουρανό κ.α.» (εκδόσεις Σοκόλη-Κουλεδάκη,
2003), «Ταξίδι στο φεγγάρι: Σχεδόν απίστευτες περιπέτειες στο διάστημα»
(εκδόσεις Παπαδοπουλος, 2002), «Μία
αληθινή ιστορία : Το ταξίδι στην Σελήνη και ο πόλεμος με τους κατοίκους του
ηλίου» (εκδόσεις Ιδεοθέατρον, 1999), Αληθινή ιστορία (εκδόσεις Ύψιλον, 1992).
(Από την έκδοση του Παπαδόπουλου):
Αν κανείς πάει στο φεγγάρι με πλοίο, πρέπει να έχει
καπετάνιο έμπειρο. Εμείς πήγαμε! Και ζήσαμε πολλές περιπέτειες σ αυτό το ταξίδι
που μοιάζει σχεδόν απίστευτο και που, αν έχετε λίγο χρόνο και λίγα χρήματα,
πρέπει να το τολμήσετε κι εσείς, για να δείτε ότι είναι πέρα για πέρα αληθινό.
(Από την έκδοση του Αίολου):
Περάσαμε το ποτάμι από ένα μέρος που ήταν ρηχά και
βρήκαμε κάτι καταπληκτικά κλήματα: ο κορμός τους, από τη ρίζα ως τη μέση, ήταν
χοντρός και γερός, αλλά από τη μέση κι απάνω ήταν γυναίκες, τέλειες σ' όλα
τους, που το κορμί τους άρχιζε από τα λαγόνια. Από τα δάχτυλα τους ξεφύτρωναν
κλαδιά γεμάτα σταφύλια. Τα μαλλιά τους ήταν κι αυτά γεμάτα σταφύλια,
κληματσίδες και φύλλα. Μόλις πλησιάσαμε, μας χαιρετούσαν και μας καλωσόριζαν,
άλλες μιλώντας λυδικά, άλλες ινδικά, μα οι πιο πολλές ελληνικά. Μας έδιναν
μεθυστικά φιλιά στο στόμα κι όποιον φιλούσαν, έπεφτε τύφλα στο μεθύσι. Μόνο που
δε μας άφηναν να κόψουμε σταφύλια, γιατί έτσι και κάναμε πως κόβουμε, πονούσαν
και τσίριζαν. Επίσης ήθελαν να σμίξουν μαζί μας• δυο σύντροφοι μας όμως που τις
άγγιξαν, δεν μπορούσαν πια να ξεκουνήσουν, γιατί κόλλησαν στο πράμα τους,
φυτρώσανε και ρίζωσαν μαζί τους. Τα δάχτυλα τους έγιναν κλαδιά με κληματσίδες
και δε θ' αργούσαν να βγάλουν και καρπούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου