Ο εν Βιέννη ναός του Αγίου Γεωργίου και
η κοινότης των Οθωμανών υπηκόων /Σωφρονίου Ευστρατιάδου. Εν Αλεξάνδρεια:
Εκ του Πατριαρχικού Τυπογραφείου, 1912.
[Το παρόν αντίτυπο είναι ανατύπωση από
το Βιβλιοπωλείον των Βιβλιοφίλων, Αθήναι, 1997 με επιμέλεια – εισαγωγή και
ευρετήριο από τον αρχαιολόγο – ιστορικό Χαράλαμπο Γ. Χοτζακόγλου]
Σε αυτό το βιβλίο, ο μητροπολίτης
Λεοντοπόλεως Σωφρόνιος Ευστρατιάδης περιγράφει την ιστορία του ναού του Αγίου
Γεωργίου στη Βιέννη από τα τέλη του 18ου μέχρι τα μέσα του 19ου
αιώνα. Μαζί με την ιστορία του ναού μας δίνει ενδιαφέρουσες πληροφορίες και για
την ελληνική κοινότητα των Οθωμανών υπηκόων
(που προέρχονταν από μέρη που ήταν τουρκοκρατούμενα) στην οποία άνηκε ο συγκεκριμένος
ναός.
Στην Αυστριακή πόλη η οποία διαδραμάτισε
πολύ σημαντικό ρόλο στα ελληνικά γράμματα αλλά και στην προπαρασκευή και την
επιτυχή εξέλιξη της ελληνικής επανάστασης, δρούσε ακόμα μια ελληνική κοινότητα:
αυτή των Ελλήνων που είχαν Αυστριακή υπηκοότητα και οι οποίοι εκκλησιάζονταν σε
άλλη εκκλησία, αυτή της Αγίας Τριάδος.
Οι ομογενείς στην Αυστρία την περίοδο
εκείνη αριθμούσαν γύρω στις 2000, κυρίως εμπόρους αλλά και φοιτητές.
Απόσπασμα από άρθρο της Βάσως Σειρηνίδου "Mια μακεδονική ιστορία: Η ελληνική παροικία στη Βιέννη, 18ος-πρώτο μισό 19ου αιώνα, Griechische Gemeinde Wien":
Βάση της κοινοτικής συσπείρωσης των Ελλήνων στη Βιέννη υπήρξε ο ορθόδοξος ναός του Αγίου Γεωργίου, που ιδρύθηκε μεταξύ των ετών 1718-1723 από την ομώνυμη αδελφότητα των ορθόδοξων Οθωμανών υπηκόων που εμπορεύονταν στην πόλη.
Επίσημα, ωστόσο, η κοινοτική ζωή της παροικίας χρονολογείται από το 1776, χρονιά κατά την οποία η αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία εξέδωσε το διάταγμα που αναγνώριζε στην αδελφότητα του Αγίου Γεωργίου το δικαίωμα της αποκλειστικής κυριότητας του ιεροΰ ναοΰ.
Με το εν λόγω διάταγμα έληγε προς όφελος της αδελφότητας μια διαμάχη που είχε ξεσπάσει από το πρώτο μισό του 18ου αιώνα μεταξύ των Ελλήνων εμπόρων της Βιέννης και του Σέρβου μητροπολίτη της σλαβονικής πόλης Κάρλοβιτς (στα νότια σύνορα της Αψβουργικής Αυτοκρατορίας), στη δικαιοδοσία του οποίου είχε υπαχθεί με απόφαση των αψβουργικών αρχών ο ιερός ναός του Αγίου Γεωργίου .
Η αυτοκράτειρα αναγνώριζε το αποκλειστικό δικαίωμα των μελών της αδελφότητας να χρησιμοποιούν τον ναό και να εκλέγουν ιερείς «το Γένος και την Θρησκείαν Ρωμαίους», ενώ περιόριζε τις δικαιοδοσίες του μητροπολίτη του Κάρλοβιτς στην τυπική επικύρωση της εκλογής των ιερέων .
Η διαμάχη γΰρω από την κυριότητα του ορθόδοξου ναού του Αγίου Γεωργίου στη Βιέννη αποτελούσε πτυχή των ευρύτερων συγκρούσεων που αναπτύχθηκαν από τα μέσα του 18ου αιώνα στο πλαίσιο των εθνοτικά μικτών, ορθόδοξων κοινοτήτων της Αψβουργικής Αυτοκρατορίας, με πρωταγωνιστές τους Ελληνες και τους Σέρβους.
Επίσημα, ωστόσο, η κοινοτική ζωή της παροικίας χρονολογείται από το 1776, χρονιά κατά την οποία η αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία εξέδωσε το διάταγμα που αναγνώριζε στην αδελφότητα του Αγίου Γεωργίου το δικαίωμα της αποκλειστικής κυριότητας του ιεροΰ ναοΰ.
Με το εν λόγω διάταγμα έληγε προς όφελος της αδελφότητας μια διαμάχη που είχε ξεσπάσει από το πρώτο μισό του 18ου αιώνα μεταξύ των Ελλήνων εμπόρων της Βιέννης και του Σέρβου μητροπολίτη της σλαβονικής πόλης Κάρλοβιτς (στα νότια σύνορα της Αψβουργικής Αυτοκρατορίας), στη δικαιοδοσία του οποίου είχε υπαχθεί με απόφαση των αψβουργικών αρχών ο ιερός ναός του Αγίου Γεωργίου .
Η αυτοκράτειρα αναγνώριζε το αποκλειστικό δικαίωμα των μελών της αδελφότητας να χρησιμοποιούν τον ναό και να εκλέγουν ιερείς «το Γένος και την Θρησκείαν Ρωμαίους», ενώ περιόριζε τις δικαιοδοσίες του μητροπολίτη του Κάρλοβιτς στην τυπική επικύρωση της εκλογής των ιερέων .
Η διαμάχη γΰρω από την κυριότητα του ορθόδοξου ναού του Αγίου Γεωργίου στη Βιέννη αποτελούσε πτυχή των ευρύτερων συγκρούσεων που αναπτύχθηκαν από τα μέσα του 18ου αιώνα στο πλαίσιο των εθνοτικά μικτών, ορθόδοξων κοινοτήτων της Αψβουργικής Αυτοκρατορίας, με πρωταγωνιστές τους Ελληνες και τους Σέρβους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου