Εγώ, το Ρομπότ: ρομποτολογικά διηγήματα από τον Ισαάκ Ασίμωφ

Η έκδοση του Κάκτου

Εγώ, το Ρομπότ / Ισαάκ Ασίμωφ; μετ. Δ. Αποστόλου. Αθήνα: Κάκτος, 1984. [τίτλος προτύπου “I, Robot”].

H συλλογή διηγημάτων του Ισαάκ Ασίμωφ (Isaac Asimov, 1920-1992) με τίτλο “I, Robot” αποτελείται από εννέα διηγήματα επιστημονικής φαντασίας τα οποία πρωτοδημοσιεύτηκαν  μεταξύ 1940 – 1950 στα αμερικανικά περιοδικά “Super Science Stories” και  “Astounding Science Fiction”. To 1950, τα διηγήματα εκδόθηκαν σε βιβλίο από τον εκδοτικό οίκο Gnome Press κάτω από τον γενικό τίτλο “I, Robot”.

Στα ελληνικά η συλλογή μεταφράστηκε το 1984 και κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο “Κάκτος” με τίτλο “Εγώ, το Ρομπότ”.

Τα διηγήματα του βιβλίου:

•           Ο Ρόμπυ ["Robbie" (1940, 1950)]

•           Φαύλος Κύκλος ["Runaround" (1942)]

•           Λογική ["Reason" (1941)]

•           Ασκήσεις Ακριβείας ["Catch That Rabbit" (1944)]

•           Ψεύτη! ["Liar!" (1941)]

•           Το Μικρό Χαμένο Ρομπότ ["Little Lost Robot" (1947)]

•           Η Φάρσα ["Escape!" (1945)]

•           Ενδείξεις ["Evidence" (1946)]

•           Η Αναπόφευκτη Σύγκρουση ["The Evitable Conflict" (1950)]

Τα διηγήματα διαδραματίζονται σε μια μελλοντική εποχή (2057), όπου η εβδομηνταπεντάχρονη πλέον ρομποτοψυχολόγος Σούζαν Κάλβιν διηγείται τις εννέα ιστορίες. 

Μέσα από τα τις διηγήσεις της ροπμοτοψυχολόγου μαθαίνουμε για την εξέλιξη των ρομπότ και για την σχέση τους με τους ανθρώπους.

Έτσι, μαθαίνουμε για τον Ρόμπυ, ένα ρομπότ πρώτης γενιάς του 1998 το οποίο δεν μιλούσε και φτιάχτηκε για να έχει τον ρόλο γκουβερνάντας (“Ρόμπυ”), διαβάζουμε για ρομπότ τα οποία με αυτοθυσία σώζουν ανθρώπους (“Φαύλος Κύκλος”), για έξυπνα ρομπότ που σκέφτονται και προσπαθούν να ανακαλύψουν τον λόγο ύπαρξής τους ("Λογική"). 

Κάποια ρομπότ αναπτύσσουν τη δική τους λογική, και αντιλαμβανόμενα τη νοητική τους υπεροχή απέναντι στους ανθρώπους αναπτύσσουν συμπλέγματα ανωτερότητας (“Λογική” και “Το Μικρό Χαμένο Ρομπότ”). Ένα άλλο ρομπότ καταφέρνει να διαβάσει τις σκέψεις των ανθρώπων και λέει ψέματα στους ανθρώπους για να μην τους πληγώσει – αφού έχει ρυθμιστεί έτσι ώστε να μην κάνει κακό στους ανθρώπους (“Ψεύτη!”), ενώ ένα άλλο ρομπότ αρέσκεται στο να κάνει φάρσες στους ανθρώπους (“Φάρσα”). 

Με την πάροδο του χρόνου φτάνουμε μέχρι το σημείο όπου οι μηχανές και τα ρομπότ ελέγχουν πλήρως τις εξελίξεις και κυβερνούν τον κόσμο (“Η Αναπόφευκτη Σύγκρουση”).

Το αγαπημένο μου διήγημα από το βιβλίο είναι το “Ενδείξεις” στο οποίο ένας πολιτικός κατηγορείται ότι στην πραγματικότητα είναι ένα ρομπότ καμουφλαρισμένο σε ανθρώπινο σώμα. 

Από το οπισθόφυλλο:

Η έκδοση του 1950

Οι τρεις νόμοι συμπεριφοράς των ρομπότ:

1. Δεν επιτρέπεται στο Ρομπότ να βλάπτει τον άνθρωπο ή με την αδράνειά του ν' αφήσει να πάθη κακό.

2. Το Ρομπότ πρέπει να υπακούει στις διαταγές που λαμβάνει από τον άνθρωπο, εκτός εάν οι διαταγές αυτές έρχονται σε αντίθεση με τον Πρώτο Νόμο.

3. Το Ρομπότ πρέπει να προστατεύει την ύπαρξή του, εφ' όσον η φροντίδα αυτή δεν συγκρούεται με τον Πρώτο και Δεύτερο Νόμο.