Οι μοναχικές ψυχές της Αγγέλας Καϊμακλιώτη (συλλογή διηγημάτων)

Οι ψυχές βαδίζουν μόνες / Αγγέλα Καϊμακλώτη. Λάρνακα: Εκδόσεις Πήλιο, 2011

Το βιβλίο «Οι ψυχές βαδίζουν μόνες» είναι ένα βιβλίο που περιλαμβάνει δέκα μικρές ιστορίες. Όλες οι ιστορίες έχουν σαν ήρωες τους καθημερινούς ανθρώπους οι οποίοι έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: βιώνουν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, την μοναξιά!

Στην «Παράνομη στάθμευση» μια κλήση για παράνομη στάθμευση θυμίζει στην ηρωίδα την παράνομη στάθμευση που έκανε πριν χρόνια ένας άντρας στη ζωή της.

Στο διήγημα «Τα γενέθλια», ζούμε τα γενέθλια ενός μοναχικού 85άρη.

Στο «Κάτι φθινοπωρινό» μαθαίνουμε για τις σχέσεις ενός άντρα με τους γονείς του.

Στην «Οπτική γωνία» ένας υπουργός ατενίζει από ένα κεντρικό ξενοδοχείο την ζωή του από μια άλλη οπτική γωνία.

Στο «Ο ιστός της αράχνης» ένας άντρας πιάνεται αιχμάλωτος στα δίκτυα μιας αδίστακτης γυναίκας.

Στο «Μια φορά υπάρχουμε» ένας μοναχικός άντρας χάνεται στον κόσμο του ιντερνέτ.

«Η λάμψη» μας παρουσιάζει τον φθόνο που προκαλεί στον ήρωα η επιτυχία κάποιου άλλου.

Στα «Χριστούγεννα της δασκάλας», μια δασκάλα ετοιμάζει την Χριστουγεννιάτικη γιορτή του σχολείου.

Στο διήγημα «Η αγαπημένη», η αγαπημένη του ήρωα αποδεικνύεται ουτοπία όταν τον χρησιμοποιεί για να τον εμπλέξει σε μια οικονομική πυραμίδα.

«Οι ψυχές βαδίζουν μόνες» μας περιγράφει την ιστορία ενός παντρεμένου που αποφασίζει να πάρει την μεγάλη απόφαση: να χωρίσει τη γυναίκα του για χάρη ενός παράνομου έρωτα. Στην πορεία όμως όλα ανατρέπονται…

    

Από το οπισθόφυλλο – απόσπασμα από το διήγημα «Οι ψυχές βαδίζουν μόνες»

Aν έχεις την τόλμη και την ευλογία να κοιτάξεις βαθιά πίσω από την ίριδα, εκεί που κατοικεί η ψυχή, αν ευλογηθείς να μεταλάβεις τη δίψα του αγαπημένου άλλου, αν ευτυχήσεις να του δώσεις βροχή και θάλασσα και να τον ξεδιψάσεις, τότε έγινες κομμάτι της καρδιάς του. Ευλογία! Αυτή η γυναίκα τα είχε πετύχει όλα! Βροχή και θάλασσα, γλύκα κι αρμύρα! Την είχε συνεχώς στο μυαλό του, στη φαντασία του, στα όνειρά του. Του είχε γίνει έμμονη ιδέα, μια γλυκιά απουσία-παρουσία, ένας ήλιος που τον ζέσταινε, τον γλύκαινε, τον κρατούσε ζωντανό και του έδινε δύναμη να συνεχίσει ν’ αγωνίζεται. Ήταν μόνος και βάδιζε σ’ ένα δρόμο ανηφορικό κι εκείνη ήταν η αδελφή ψυχή που θα βάδιζε στο εξής μαζί του.