Τη συλλογή παρουσίασε ο φιλόλογος Άγγελος Σμάγας ενώ χαιρετισμούς απηυθύναν οι Άντρος Καραγιάννης (Δήμαρχος Δερύνειας) και Μαρία Παναγιώτου(Διδάκτωρ Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου). Ποιήματα από τη συλλογή διάβασε η φιλόλογος Άρτεμις Ριαλά. Την εκδήλωση η οποία πλαισιωνόταν από καλλιτεχνικό πρόγραμμα, συντόνιζε η Ελένη Σκούρου. Για την πρώτη της ποιητική συλλογή μίλησε και η ίδια η ποιήτρια.
Ακολουθεί αυτούσια η ομιλία της ποιήτριας Κωνσταντίας Φιλίππου:
Σκεφτόμουν πολύ, αν όντως πρέπει απόψε να μιλήσω με την ιδιότητα της συγγραφέως, γιατί, όπως όλοι συνηθίζουμε να λέμε, ο λογοτέχνης μιλά μέσα από το έργο του. Βέβαια μέσα μου εξίσου ισχυρές, πολύ πιο ισχυρές θα έλεγα σε σύγκριση με την ιδιότητα της συγγραφέως, είναι η ανθρώπινη και η φιλολογική μου ιδιότητα που με «έπεισαν» τελικά να μιλήσω, όχι τόσο για το έργο αλλά για την επαφή μου με την Ποίηση και για τη διαδικασία εκπόνησης της συλλογής μου με τίτλο Οκτώβρης.
Για αυτό τον λόγο επικαλούμαι αρχικά, τα όσα έγραψε σε μία σύντομη παρουσίαση της ποιητικής μου συλλογής στο προσωπικό του ιστολόγιο ο Ανδρέας Καπανδρέου που με τιμά με την παρουσία του, για να καταφέρω να αναδείξω τη θέση της ποίησης στη ζωή μου. Ο κύριος Καπανδρέου επεσήμανε ότι: «Η θεματολογία της συλλογής ποικίλει και αντλείται από διάφορα εσωτερικά και εξωτερικά ερεθίσματα. Συχνά όμως, οι στίχοι αποδίδονται με μεγάλη ευαισθησία και προδίδουν έντονη συναισθηματική και ψυχική εμπλοκή της ίδιας της συγγραφέως μέσω βιωμάτων της. Κάποια από τα ποιήματα φανερώνουν την έντονη ανάγκη της υποφαινόμενης να εκφραστεί με τον ποιητικό λόγο, ο οποίος δείχνει να την ανακουφίζει και να την λυτρώνει». Πράγματι!, προσθέτω, επιβεβαιώνω, επαληθεύω.
Μέσα από τα λόγια αυτά έχει εύστοχα επισημανθεί ο ρόλος του ποιητικού λόγου στη ζωή μου. Ανεξαρτήτως της θεματολογίας, η ποιητική δημιουργία ήταν ένα φαινόμενο που ανέκαθεν με βοηθούσε να εκφράσω ενδόμυχες σκέψεις, να δαμάσω και να εξωτερικεύσω τον εσωτερικό μου κόσμο που συνήθως μαίνεται και δονείται από τους περιβάλλοντες κραδασμούς και να λυτρωθώ έτσι μέσα στα μονοπάτια της Ποίησης. Της τέχνης αυτής που μου δίνει την εντύπωση πως με διάλεξε από πολύ νωρίς για να την υπηρετώ.
Όπως ανέφερα, η ενασχόλησή μου με την ποίηση, γιατί περί Ποιήσεως ο λόγος σήμερα, ξεκινά από τα παιδικά μου χρόνια. Με θυμάμαι έντονα ήδη από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού Σχολείου να έχω φτιάξει ένα τετράδιο, να το έχω ντύσει με ένα χαρτί με κίτρινα λουλούδια, τα θυμάμαι πολύ καθαρά εκείνα τα κίτρινα λουλούδια, και να σκαρώνω μέσα στίχους που γρήγορα είχαν γεμίσει όλες τις σελίδες. Βέβαια, πρέπει να ομολογήσω ότι θυμάμαι συνάμα και τον προβληματισμό μου, ίσως ακόμα και την ντροπή που ένιωθα, όταν υποψιαζόμουν πόσο πολύ μου άρεσε το γράψιμο, τα βιβλία, και γενικότερα η λογοτεχνία, την ώρα που τα άλλα παιδιά ασχολούνταν με πιο ... παιδικά πράγματα.
Η ποίηση για μένα, μέχρι και τα χρόνια των σπουδών μου ήταν κάτι πηγαίο, αυθόρμητο. Έγραφα παντού, στα έδρανα του πανεπιστημίου, στις σημειώσεις των μαθημάτων, ακόμη και σε χαρτομάντηλα, μα δεν κρατούσα ποτέ κάτι φυλαγμένο. Φαίνεται πως όταν η ζωή είναι ακόμη ανέμελη, ο άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται την αξία της τέχνης. Ή τουλάχιστον την αναγκαιότητά της στη ζωή του.
Ώσπου κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι σταμάτησα να γράφω ή μάλλον ξεκίνησα να δουλεύω, να αγχώνομαι πλέον υπερβολικά, να παντρεύομαι, να έχω το δικό μου σπίτι, να γίνομαι μάνα. Νομίζω πως η μητρότητα ήταν το επιστέγασμα όλων αυτών των αλλαγών που με έκαναν να μην είμαι πια γνώριμη με τον τότε εαυτό μου. Κι όσο κι αν αντιλαμβανόμουν ότι αυτό ήταν το φυσικό αποτέλεσμα της εξέλιξης στην ζωή μου, αυτή την εξέλιξη δεν μπορούσα ακόμη να την αφομοιώσω, σε σημείο που έμενα άυπνη, σκεφτόμενή την. (Αυτό, για όσους έχουν διαβάσει τη συλλογή μου, γίνεται, νομίζω, εύκολα αντιληπτό). Ήταν πράγματι οι ώρες πολύ νυχτερινές και πολύ ιδιωτικές και έτσι μάλλον εξ ανάγκης ξεκίνησα και πάλι να γράφω. Αυτή τη φορά όμως αποθήκευα τα γραφτά μου στον υπολογιστή, για να τα δω την επόμενη μέρα, και την επόμενη ... και τα έβλεπα ώρες και τα σκεφτόμουν ακόμη περισσότερες ώρες. Αυτό άλλωστε είναι και το περιεχόμενο των περισσότερων ποιημάτων μου, σκέψεις, διαπιστώσεις, καταγραφή θηλυκών και μητρικών στιγμών, ιστορικές επισημάνσεις, κοινωνικοί, πολιτικοί και ηθικοί προβληματισμοί της τρίτης δεκαετίας στη ζωή μου που με έμαθε τον πραγματικό ορισμό της έννοιας «ζωή». Το αποτέλεσμα όλων αυτών των ωρών, που για την ψυχή και το μυαλό μου αποτελούσαν ηδονικές στιγμές, ήταν η συγκέντρωση ενός μεγάλου αριθμού ποιημάτων που φαίνονταν σε μένα να διεκδικούν τούτη τη φορά μια καλύτερη τύχη από ό,τι είχα γράψει στο παρελθόν.
Παρά το άγχος και την αμηχανία μου όσον αφορά την έκδοση των ποιημάτων μου, αυτή τη φορά ο κύβος ερρίφθη και η απόφαση ελήφθη, χάρη στη μαγεία της στιγμής και τη στήριξη των πολύ δικών μου ανθρώπων που με ενθάρρυναν ψυχικά και με ενίσχυσαν μάλιστα οικονομικά, όταν επεδίωξα να εκδώσω τα γραφτά μου στην Ελλάδα με τη συνδρομή εκδοτικού οίκου. Ευτυχώς οι εκδοτικοί οίκοι σύντομα έδειξαν το ενδιαφέρον τους και ιδιαίτερα οι Εκδόσεις Μελάνι της Πόπης Γκανά, με την οποία έχω συνεργαστεί. Θέλω σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον εκδοτικό οίκο Μελάνι, για την κατανόηση που έδειξε σε μένα, αφού λόγω της εγκυμοσύνης μου δεν κατέστη δυνατό να μεταβώ στην Αθήνα για τις ανάγκες της έκδοσης και έτσι όλα έγιναν μέσω τηλεφώνου και Διαδικτύου! ... - Η τεχνολογία λοιπόν ετέθη στην υπηρεσία της Τέχνης, να μια θετική της πτυχή! Πράγματι! - Η συνεργασία μου με τον εκδοτικό οίκο είχε ως αποτέλεσμα αυτό που κρατάω στα χέρια μου, τη συλλογή μου με τίτλο Οκτώβρης που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2017, αρχικά στην Ελλάδα και έπειτα στην Κύπρο.
Πρέπει να παραδεχτώ πως φρόντισα, ώστε η έκδοση αυτή να μη δημιουργεί απαραιτήτως σε μένα αισθήματα περηφάνειας και συγκίνησης, ούτε προσδοκίες αναγνώρισης, γιατί έχω προ πολλού γκρεμίσει μέσα μου από τον θρόνο του τον εξιδανικευμένο Ποιητή. Ευτυχώς, ως φιλόλογος, μπορώ να διακρίνω τη διαφορά ανθρώπου και ποιητή, ζωής και έργου. Μπορώ ακόμη ως φιλόλογος που σκέφτεται ανθρώπινα να αντιληφθώ ότι η αξία της ποίησης έγκειται στο ερέθισμα του ποιητή και στον προβληματισμό και την απόλαυση που γεννάται στον αναγνώστη και όχι απαραιτήτως στους εκφραστικούς τρόπους που αξιοποιήθηκαν ή στην επιβράβευση που ενδεχομένως προέκυψε. Προσωπικά με αφορά μόνο η δικαίωση των στιγμών της Ποίησης, γιατί, επαναλαμβάνω, περί Ποιήσεως ο λόγος σήμερα.
Όσον αφορά λοιπόν τα υπόλοιπα, τα γνωρίσματα δηλαδή της ποίησής μου, τη θεματική, τους εκφραστικούς τρόπους και την ερμηνεία των ποιημάτων μου, τα αφήνω κι εγώ η ίδια, αποποιούμενη τη φιλολογική μου ιδιότητα αυτή τη φορά, σε όσους ενδιαφέρονται να ασκήσουν ευπρόσδεκτη κριτική. Σε αυτή την περιπέτεια έχω επιλέξει να είμαι θεατής και συλλέκτης ερεθισμάτων που θα αξιοποιηθούν ίσως κάποια άλλη στιγμή.
Δύο ποιήματα από τη συλλογή “Οκτώβρης”:
ΑΚΟΥΓΕΤΑΙΉταν ανέκαθεν ο ήχος της εγκεφαλικής
δραστηριότητας.
Ακούγεται, βέβαια κι ακούγεται.
Ένας ήχος καθηλωτικός, ήχος που πάντα ερεθίζει
τις αισθήσεις.
Ακούγεται…
Όταν καλοξυσμένα μολύβια χαράζουν το χαρτί,
όταν στάλες ιδρώτος κυλούν στον κόλπο της παλάμης
κι όταν νευρικές ανάσες συντονίζονται με το γρήγορο
κούνημα των ποδιών.
Ακούγεται, βέβαια κι ακούγεται.
ΠΟΙΗΤΗΣ«Η ποίηση είναι ανάπτυξη ενός επιφωνήματος»
ΠΩΛ ΒΑΛΕΡΥ
Τότε ο ποιητής είναι αυτός που ουρλιάζει σαν ύαινα
τη νύχτα
κι αναστενάζει στον ερχομό της μέρας.
Ον δημιουργικό. Βέβαια.
Αλλά κατά τα άλλα ον κανονικό του είδους του.
Μην απαιτείς πολλές αρετές. Καθωσπρεπισμούς
και άμεμπτες συμπεριφορές.
Σκέψου πως σέρνεται για ένα επιφώνημα.
Μια λέξη είναι απλώς.
Μην τον περνάς για σπουδαίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου