 |
| Λεπτομέρια από τον πίνακα του Γκουίντο Ρένι, Η σφαγή των νηπίων, 1611 |
Χριστούγεννα, 5 μ.Χ.
(του Ανδρέα Καπανδρέου)
Πέρασαν κιόλας πέντε χρόνια από εκείνη την άγια
νύχτα που εμφανίστηκε το λαμπερό αστέρι στον ουρανό. Τότε που οι άγγελοι
ψάλλοντας το ωσαννά, ανάγγελλαν τον ερχομό του θείου βρέφους στη Γη.
Ο Χριστιανισμός δεν έχει ακόμα καθιερωθεί. Κανείς δεν ξέρει ότι το πεντάχρονο αγοράκι με το όνομα Ιησούς, ο γιος ενός ξυλοκόπου, θα επηρεάσει την εξέλιξη της ανθρωπότητας όσο κανένας άλλος. Οι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα για την εξέλιξη που θα έχει η ζωή του αγοριού, τα διδάγματα που θα κάνει, τον μαρτυρικό του θάνατο, την ανάσταση και τη θεοποίησή του. Κανένας δεν γιορτάζει, ακόμα, τα Χριστούγεννα.
Η Ραχήλ, όμως, και κάποιες άλλες γυναίκες της Βηθλεέμ, όπως κάθε χρόνο εδώ και μια πενταετία, τέτοια εποχή, κάνουν τη δική τους τελετή. Μαζεύτηκαν πάλι στην ίδια πλατεία κρατώντας το ομοίωμα ενός μωρού. Τραγουδούν και προσεύχονται. Οι περισσότερες φοράνε μαύρα ρούχα και είναι δακρυσμένες από τη συγκίνηση.
Δεν πρόκειται να ξεχάσουν ποτέ όσο ζουν εκείνη τη σημαδιακή ημέρα που ο Θεός έστειλε στον κόσμο τον ίδιο του τον γιο. Ήταν τότε που αυτές έχασαν τα δικά τους παιδιά… Κοιτάζοντας τον ουρανό καταριούνται εκείνο το αστέρι που έφερε στην πόλη προσκυνητές, αγγέλους αλλά και θάνατο. Είναι οι μανάδες των νηπίων που κατάσφαξε ο Ηρώδης…
***
(Πέντε χρόνια νωρίτερα…)
Όταν κατάλαβε ο Ηρώδης πως οι μάγοι τον εξαπάτησαν, οργίστηκε πάρα πολύ. Έστειλε τότε στρατιώτες και σκότωσαν στη Βηθλεέμ και στην περιοχή της όλα τα παιδιά από δύο χρονών και κάτω, σύμφωνα με τον χρόνο που εξακρίβωσε από τους μάγους.
Έτσι εκπληρώθηκε ο λόγος του Κυρίου, που είχε πει ο προφήτης Ιερεμίας:
«Ακούστηκε στη Ραμά κραυγή,
θρήνος, κλάματα και
στεναγμός βαρύς·
για τα παιδιά της κλαίει η Ραχήλ
και πουθενά δεν βρίσκει παρηγοριά,
γιατί δεν υπάρχουν πια στη ζωή.» (Κατά Ματθαίον 2 : 16-18)
Ο Χριστιανισμός δεν έχει ακόμα καθιερωθεί. Κανείς δεν ξέρει ότι το πεντάχρονο αγοράκι με το όνομα Ιησούς, ο γιος ενός ξυλοκόπου, θα επηρεάσει την εξέλιξη της ανθρωπότητας όσο κανένας άλλος. Οι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα για την εξέλιξη που θα έχει η ζωή του αγοριού, τα διδάγματα που θα κάνει, τον μαρτυρικό του θάνατο, την ανάσταση και τη θεοποίησή του. Κανένας δεν γιορτάζει, ακόμα, τα Χριστούγεννα.
Η Ραχήλ, όμως, και κάποιες άλλες γυναίκες της Βηθλεέμ, όπως κάθε χρόνο εδώ και μια πενταετία, τέτοια εποχή, κάνουν τη δική τους τελετή. Μαζεύτηκαν πάλι στην ίδια πλατεία κρατώντας το ομοίωμα ενός μωρού. Τραγουδούν και προσεύχονται. Οι περισσότερες φοράνε μαύρα ρούχα και είναι δακρυσμένες από τη συγκίνηση.
Δεν πρόκειται να ξεχάσουν ποτέ όσο ζουν εκείνη τη σημαδιακή ημέρα που ο Θεός έστειλε στον κόσμο τον ίδιο του τον γιο. Ήταν τότε που αυτές έχασαν τα δικά τους παιδιά… Κοιτάζοντας τον ουρανό καταριούνται εκείνο το αστέρι που έφερε στην πόλη προσκυνητές, αγγέλους αλλά και θάνατο. Είναι οι μανάδες των νηπίων που κατάσφαξε ο Ηρώδης…
***
(Πέντε χρόνια νωρίτερα…)
Όταν κατάλαβε ο Ηρώδης πως οι μάγοι τον εξαπάτησαν, οργίστηκε πάρα πολύ. Έστειλε τότε στρατιώτες και σκότωσαν στη Βηθλεέμ και στην περιοχή της όλα τα παιδιά από δύο χρονών και κάτω, σύμφωνα με τον χρόνο που εξακρίβωσε από τους μάγους.
Έτσι εκπληρώθηκε ο λόγος του Κυρίου, που είχε πει ο προφήτης Ιερεμίας:
«Ακούστηκε στη Ραμά κραυγή,
θρήνος, κλάματα και
στεναγμός βαρύς·
για τα παιδιά της κλαίει η Ραχήλ
και πουθενά δεν βρίσκει παρηγοριά,
γιατί δεν υπάρχουν πια στη ζωή.» (Κατά Ματθαίον 2 : 16-18)
[Γράφτηκε για το Χριστουγεννιάτικο αφιέρωμα του ΒΙΒΛΙΟΔΕΙΚΤΗ (τχ.15, 21 Δεκ. 2012)]
 |
Massacre of the Innocents (Guido Reni), 1611
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου