Κλεμμένα παιχνίδια του Κυριάκου Στυλιανού

 

Κλεμμένα παιχνίδια ονομάζεται η νέα συλλογή διηγημάτων του Κυριάκου Στυλιανού.
Πρόκειται για μικρές σε μέγεθος ιστορίες που δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά στον τύπο και συγκεκριμένα στην κυπριακή εφημερίδα «Αλήθεια».
Κύριο χαρακτηριστικό τους είναι οι αναμνήσεις και η νοσταλγία για τα παιδικά χρόνια αλλά και για αυτούς που έφυγαν, είτε με φυσικό τρόπο (θάνατο), είτε λόγω ενός χωρισμού.
Κλεµµένα παιχνίδια ενός παλιού παιδικού φίλου, ενός ξεχωριστού µαθητή,  μιας εγκαταλελειµµένης γυναίκας, ενός πολέµου.
Ήρωες δεκαεννιά διηγηµάτων, εγκλωβισµένοι στην ευθραυστότητά τους, προσπαθούν απεγνωσµένα να
ισορροπήσουν στη γυάλινη σφαίρα των αναµνήσεών τους, αλλά και της ζωής τους που κυλά και χάνεται.

Διηγήµατα σύγχρονα, φτιαγµένα για τα χρόνια που µας αρπάζουν καθηµερινά, για τις µέρες που πουλήσαµε και εξακολουθούµε να πουλάµε µε τη δική µας σφραγίδα…

Απόσπασμα από το διήγημα «Ώριμη Αγάπη»

[… Παντρεμένος, γύρω στα εβδομήντα, πολύ συχνά καλαμπούριζε με τη σύντροφο της ζωής του, λέγοντάς της πως ήταν πολύ ευτυχής μιας και ένιωθε πως ήταν ακόμα πολύ νέος. “Διέρχομαι καθημερινά μέσα από τον ύστερο πορτοκαλεώνα της νιότης μου…” προλόγισε και την καινούρια ποιητική συλλογή, όπως την αποκαλούσε, αποτυπώνοντας το στίγμα της ώριμης, κατασταλαγμένης πλέον γραφής του. “Πάλι την ίδια συλλογή θα εκδώσεις;” τον ρώτησε η γυναίκα του, που είχε την ίδια περίπου ηλικία μ’ αυτόν. “Δεν βαρέθηκες να ανασκαλεύεις ξανά και ξανά τα ίδια  και τα ίδια;” Εκείνος την κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια, σαν να την εξερευνούσε. “Δεν είναι τα ίδια”, της απάντησε με νόημα, προτρέποντάς την να κλειστεί κι εκείνη μαζί του στον κόσμο των σημαινόντων του. Η γυναίκα του όμως δεν χρειαζόταν εκείνον για να της πει να μπει στον μυστικό κόσμο της ποίησής του. Άπειρες φορές είχε διαβάσει την αφιέρωση του συζύγου της στην πρώτη σελίδα του πρώτου βιβλίου του: “Στη λατρευτή μου γυναίκα και μάνα των παιδιών μου, ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς!”…] [… “Ναι, τη φορά αυτή θα ‘ναι αλλιώς…” μονολόγησε μπροστά στον καθρέφτη του σιγά, σαν να φοβόταν τον αντίλαλο της διάψευσής του. “Ναι, σου λέω! Γιατί δεν με πιστεύεις;” συνέχισε, θέλοντας να διαγράψει μεμιάς τις προηγούμενες αποτυχίες του. “Ένα πράγμα σου λέω και σε παρακαλώ να τηρήσεις! Την επόμενη φορά, μη μου επιτρέψεις να σταθώ ενώπιόν σου! Χίλια κομμάτια να γίνεις να μη  με ξαναδώ!” Ετοιμάστηκε, σαν να ήταν η πρώτη φορά που θα τη συναντούσε. Έβαλε το πουκάμισο που εκείνη του είχε κάνει δώρο στην τελευταία επέτειο που γιόρτασαν μαζί, και φόρεσε την κολόνια που τη μεθούσε. Έφερε στο μυαλό του τις πρώτες μέρες της γνωριμίας τους, φυλλομέτρησε αργά αργά το άλμπουμ των φωτογραφιών της, μυρίζοντας με αγαλλίαση το άρωμα των χαρούμενών τους αναμνήσεων…]

Στυλιανού, Κυριάκος. Κλεμμένα παιχνίδια. Λευκωσία: Αρμίδα, 2023.