Ο ήχος του όπλου: θεατρικό έργο της Λούλας Αναγνωστάκη

Η θεατρική συγγραφέας Λούλα Αναγνωστάκη (1928-2017) έγραψε συνολικά 12 θεατρικά έργα με τα οποία αναμοχλεύει τα σημαντικότερα θέματα της μεταπολεμικής περιόδου στην Ελλάδα όπως το τραύμα, η μοναξιά, η ενοχή και η ήττα.

Το έργο της «Ο ήχος του όπλου» ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνή το 1987 από το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν.

Η υπόθεση του έργου:

Το έργο διαδραματίζεται παραμονές εκλογών (όλες οι αναφορές παραπέμπουν στις βουλευτικές εκλογές του 1981 τις οποίες κέρδισε ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ). Η Κάτια, Αθηναία δημότης, έρχεται στην Αθήνα από την επαρχία για να ψηφίσει, διαταράσσοντας την καθημερινότητα του δεκαεννιάχρονου γιού της Μιχάλη. Από την παλιά της φίλη Μαρίκα μαθαίνει πως ο Μιχάλης έχει εγκαταλείψει τη σχολή, στην οποία φοιτά και πως ετοιμάζεται να φύγει για την Αμερική, αφήνοντας πίσω την έγκυο κοπέλα του Φανή. Στην προσπάθεια της να μεταπείσει τον Μιχάλη η Κάτια έρχεται αντιμέτωπη μαζί του. Εκείνος την απειλεί ότι θα αυτοκτονήσει με ένα παράνομο όπλο, που βρέθηκε στα χέρια του από μια μυστήρια ιστορία παρανομίας, στην οποία φέρεται να είναι μπλεγμένος ο δεκαεξάχρονος αδελφός της Φανής, Γιαννούκος. Όλα θα συμβούν γρήγορα υπό την απειλή ενός όπλου που δε θα εκπυρσοκροτήσει ποτέ, αλλά θα αλλάξει τη ζωή των ηρώων για πάντα.

Στην Κύπρο το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά το 2018 από τον Θεατρικό Όμιλο Κύπρου (ΘΟΚ).

Από την περιγραφή του έργου:

Θες να με ξεφορτωθείς, μάνα, πάντα σου ήμουνα φόρτωμα και τώρα θες να με ξεφορτωθείς  μια και καλή... Μα εγώ δε θέλω να φορτώνομαι σε κανένα. Να μ’ αφήσεις ήσυχο θέλω... αυτό θέλω... Άλλωστε, γι΄αυτό φεύγω! Αν αυτό είναι που σε τάραξε! Για να μη σας είμαι φόρτωμα!

Η Λούλα Αναγνωστάκη ανατέμνει με ευαισθησία και διεισδυτική ματιά τον ιστό των ανθρώπινων σχέσεων, με επίκεντρο την ιδιαίτερη σχέση μητέρας-γιου: μια σχέση σύγκρουσης και βασανιστικής αγάπης. Ένα καθηλωτικό κείμενο, που σφύζει από αλήθεια και συγκίνηση, για πρώτη φορά στην Κύπρο.

Η παράσταση του ΘΟΚ έγινε με τους ακόλουθους συντελεστές: Σκηνοθεσία Άδωνις Φλωρίδης. Σκηνικά-Κοστούμια  Λάκης Γενεθλής. Μουσική-Σχεδιασμός ηχοτοπίων Χριστίνα Γεωργίου. Σχεδιασμός φωτισμών Σταύρος Τάρταρης. Βοηθός Σκηνοθέτη Νάγια Τ. Καρακώστα.

Ηθοποιοί: Μιχάλης - Γιώργος Αναγιωτός, Ηλίας - Λουκάς Ζήκος, Γιάννης - Αντρέας Κουτσόφτας, Μαρίκα - Μαρία Μιχαήλ, Κάτια - Ράνια Σχίζα, Φανή - Βικτώρια Φώτα.

Το τρέιλερ του θεατρικού:

"Ο ήχος του όπλου" εκδόθηκε και σε βιβλίο από τον Κέδρο το 2007 και από την Κάπα Εκδοτική το 2018.

H περιγραφή του βιβλίου από τις εκδόσεις Κέδρος:

Η Λούλα Αναγνωστάκη εμφανίστηκε στο θέατρο το 1965 με την τριλογία της Πόλης ("Η

διανυκτέρευση", "Η πόλη", "Η παρέλαση"), που παρουσίασε σε ενιαία παράσταση στο Θέατρο Τέχνης ο Κάρολος Κουν. Το Φεβρουάριο του 1967 ανέβηκε από το Εθνικό θέατρο το τρίπρακτο έργο της "Η Συναναστροφή", σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Τριβιζά. Ακολούθησαν: "Αντόνιο ή το Μήνυμα" (1972), "Η νίκη" (1978), "Η κασέτα" (1982), "Ο ήχος του όπλου" (1987), όλα από το θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Το 1990 ο θίασος Τζένης Καρέζη - Κώστα Καζάκου παρουσίασε το έργο "Διαμάντια και Μπλουζ", σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου. Το 1995 ανέβηκε "Το ταξίδι μακριά" από το θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Μίμη Κουγιουμτζή. Το 1998 το μονόπρακτο "Ο ουρανός κατακόκκινος" από το Εθνικό θέατρο, σε σκηνοθεσία Βίκτορα Αρδίττη και το 2003 το έργο "Σ' εσάς που με ακούτε" από τη Νέα Σκηνή, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή. Τα έργα της Λουλάς Αναγνωστάκη έχουν επίσης παρουσιαστεί από Αθηναϊκούς θιάσους και Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα, καθώς και στο εξωτερικό (Γαλλία, Ιταλία, Αγγλία, Γερμανία, Κύπρο, Ισπανία, ΗΠΑ).

Από το οπισθόφυλλο της Κάπα Εκδοτικής:

Όλο κάτι πρέπει να κάνω, ξέρεις.
Δεν τα βγάζω πέρα.
Όχι μ' όλους μαζί.
Σίγουρα δεν έκανα για οικογένεια.
Είναι κακό πράγμα η οικογένεια.