Δαίμονες, παγίδες και τεχνάσματα

Δαίμονες, παγίδες και τεχνάσματα / Γ. Κορής [και] Α. Περάκη. Εκδόσεις Λιακόπουλος, 2004.

Το βιβλίο ξεκινάει δίνοντας, στις πρώτες σελίδες, ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τους Αγγέλους και την ιεραρχία τους, για τον Διάβολο και τα πονηρά πνεύματα, σύμφωνα πάντα με τις Γραφές.

Στη συνέχεια όμως μεταλλάσσεται σε ένα ηθικολογικό βιβλίο το οποίο θυμίζει χριστιανική κατήχηση και το οποίο προσπαθεί να μας εξηγήσει τα διάφορα τεχνάσματα και τις παγίδες που στήνει καθημερινά ο Διάβολος στον άνθρωπο, σε όλους τους τομείς της καθημερινότητάς του…

Έτσι, διαβάζουμε πως ο Διάβολος στήνει παγίδες στον άνθρωπο μέσα στον γάμο, στην κοινωνική του ζωή, πως εκμεταλλευόμενος την καθημερινή κούραση, τον θόρυβο της πόλης και τη νέα μόδα τον απομακρύνει από τον Θεό.

Ο Κωστής Παλαμάς για τους αγέννητους και τους νεκρούς μας...

Κωστής Παλαμάς (1859-1943)

Χρωστάμε σε όσους ήρθαν, πέρασαν, 

θα'ρθούνε, θα περάσουν.

Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί.

(Παράφραση στίχων του Κωστή Παλαμά από το ποίημα 

"Η λειτουργία δεν τελείωσε", 1925)

Ολόκληρο το ποίημα:

Η λειτουργία δεν τέλειωσε

 Γνώμες, καρδιές, όσοι Έλληνες,

και μέσα στην κοιλάδα

του δάκρυου εδώ, κι αντρειεύοντας

από μια πίστη, Ελλάδα!

κράχτε, στο νου ριζώστε τη

με το Σταυρό, με δόρυ,

Σοφία, Μητέρα, Κόρη,

Παντάνασσα, Αθηνά.

 Γνώμες, καρδιές, όσοι Έλληνες,

ό,τι είστε, μην ξεχνάτε,

δεν είστε από τα χέρια σας

μονάχα, όχι. Χρωστάτε

και σε όσους ήρθαν, πέρασαν,

θα “ρθούνε,  θα περάσουν.

Κριτές, θα μας δικάσουν

οι αγέννητοι, οι νεκροί

 Κόκαλα πάτρια μέσα μας

θαφτά, ιερά, μαζί μας

και όπου σεισμοί μας τίναξαν

οι εφέστιοι πάντα θεοί μας.

Πολίτες ας τη χτίσουμε

και οπλίτες εδώ και όλοι

του ονείρου εδώ την Πόλη

με την Αγιά Σοφιά.

Η λειτουργία δεν τέλειωσε

κομμένη, για το τέρμα

κι αν ξαναρχίσει, ατέλειωτη

ξανά θα βρει το γέρμα,

για να προσμένουμε άγρυπνοι

στη νύχτα να προβάλει

Ο νυχτερινός ποδηλάτης του Νίκου Ορφανίδη

Ο νυχτερινός ποδηλάτης: αφηγηματικές και άλλες στιγμές / Νίκος Ορφανίδης, Λευκωσία: Ακτή, 2011.

Στο βιβλίο του «Ο νυχτερινός ποδηλάτης», ο Νίκος Ορφανίδης αφηγείται με ιδιαίτερη ευαισθησία και νοσταλγία προσωπικές στιγμές που έζησε σαν παιδί στην Κυθρέα, σαν αξιωματικός του Πυροβολικού, σαν φοιτητής στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών…

Πρωταγωνιστικό ρόλο στο βιβλίο έχει ο πόλεμος του 1974 και η προσφυγιά που φαίνεται να έχουν  στιγματίσει ιδιαιτέρως τον συγγραφέα.

Το κείμενο είναι γραμμένο σε μικρές σχεδόν αυτόνομες παραγράφους, χωρίς να ακολουθεί κάποια χρονολογική σειρά και είναι, θα έλεγα,  κάτι μεταξύ πολύ μικρών διηγημάτων και ποίησης.

Όψεις του Φανταστικού 2013 - Εκδηλώσεις για τα Βραβεία Larry Niven και την Ελληνική λογοτεχνία του φανταστικού

Οι Εκδόσεις ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ανακοινώνουν  την διοργάνωση των εκδηλώσεων «Όψεις του Φανταστικού 2013». Οι εκδηλώσεις θα έχουν σαν κεντρικό σημείο αναφοράς την λογοτεχνία του φανταστικού αλλά θα έχουν και αναφορές σε διαφορετικές μορφές έκφρασης του φανταστικού, από την μουσική, την λαογραφία μέχρι και τον κινηματογράφο. Οι εκδηλώσεις θα γίνουν κατά την διάρκεια όλου του χρόνου σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και της Κύπρου και οι επιμέρους εκδηλώσεις θα είναι επικεντρωμένες σε διαφορετικά κεντρικά θέματα.

Το BookFace για το βιβλίο "Ο γιος της Μάγισσας"

"Ο γιός της Μάγισσας"
Ανδρέα Καπανδρέου
Εκδόσεις : Συμπαντικές διαδρομές

"Ο γιος της μάγισσας" είναι το δεύτερο βιβλίο, του ταλαντούχου νέου συγγραφέα από την Κύπρο, Ανδρέα Καπανδρέου, μετά «Το τρομερό μυστικό του Αινστάιν». 
Ο Ανδρέας έχει το χάρισμα να μπλέκει το καθημερινό με το φανταστικό, το συνηθισμένο με το παράδοξο, με έναν πολύ απλό και κατανοητό τρόπο. Και έτσι όταν έρχεται η ανατροπή, σε ξαφνιάζει ευχάριστα. Σε αυτή τη συλλογή διηγημάτων δεσπόζει το ομότιτλο με το βιβλίο διήγημα, «Ο γιος της Μάγισσας», το οποίο είναι το μεγαλύτερο της συλλογής. Η ιστορία διαδραματίζεται στο Μεσαίωνα και αντλεί την έμπνευση από ένα υπαρκτό βιβλίο εκείνης της περιόδου με τίτλο «Βιβλίο του Διαβόλου» που βρίσκεται φυλαγμένο στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Σουηδίας, στη Στοκχόλμη.

Λουάνες της Κιάρας Καλουντζή

Οι  Λουάνες (έκδοση Συμπαντικές Διαδρομές, 2013) είναι η συλλογή εφτά (+ ενός) φανταστικών διηγημάτων που έχουν σαν κοινό παρονομαστή  τις αποχρώσεις και τις ιδιότητες του φεγγαριού. 

Λουάνες είναι τα φεγγάρια τα οποία ανάλογα με την ώρα που εμφανίζονται έχουν διαφορετικό χρώμα και ιδιότητες. Στις πρώτες εφτά ιστορίες η κάθε Λουάνα έχει τις δικές τις ταξιδεύτρες στις οποίες χαρίζει υπερφυσικές δυνάμεις.

Στην τελευταία ιστορία του βιβλίου γινόμαστε μάρτυρες των συναλλαγών – συμφωνιών που κάνει μια γριά μάγισσα με κοινούς θνητούς προκριμένου τα θελήματα των τελευταίων να γίνουν πραγματικότητα…

Η Κιάρα με τη βοήθεια των ταξιδευτριών της μας μεταφέρει σε κόσμους φανταστικούς  όπου κυριαρχεί η μαγεία και ο έρωτας, ενώ σημαντική θέση στο βιβλίο έχει και η Αλμυρή (όπως η συγγραφέας ονομάζει τη θάλασσα).

Η έκδοση είναι πολύ προσεγμένη και οι όμορφες ζωγραφιές στο βιβλίο δίνουν επιπρόσθετη αξία στις ιστορίες που συνοδεύουν. 

Το «ανοίκειο», ρίζα της δημιουργίας του Μιχάλη Παπαντωνόπουλου

Ανδρέας Καπανδρέου, Ο γιος της Μάγισσας, Εκδ. Συμπαντικές Διαδρομές, 2012, σελ. 124

Ας λάβουμε υπόψη δύο ευρύτερες συνθήκες: η λαϊκή λογοτεχνία αφενός αποτελεί ένα συγγραφικό είδος που –ιστορικά εξεταζόμενο– μεταβάλλεται διαρκώς, αναλόγως των κοινωνικών ή και πολιτικών συνθηκών κάθε περιόδου. Κι αφετέρου δεν είναι συνώνυμο της αντιδραστικής μαζικής λογοτεχνίας που αναζητά παθητικούς αναγνώστες δίχως ποιοτικά κριτήρια αισθητικής.

Εστιάζοντας τα πιο πάνω χαρακτηριστικά στη δεύτερη συλλογή διηγημάτων του Ανδρέα Καπανδρέου, αναγνωρίζεται η προσήλωση του συγγραφέα τόσο στη μικρή πεζογραφική φόρμα όσο και στο «ανοίκειο» ως ρίζα της καλλιτεχνικής δημιουργίας και προβολής στην αναγνωστική συνείδηση. Παράλληλα, η γραφή του Καπανδρέου εξελίσσεται και γίνεται πιο διαυγής: με το ομώνυμο διήγημα της συλλογής μοιάζει να αποτίνει φόρο τιμής στην παράδοση της λογοτεχνίας τρόμου κι από αυτή την αρχή προεκτείνει τις θεματολογικές επιλογές του και την εισαγωγή του «ανοίκειου» σε μεταγενέστερο –ακόμη και συγκαιρινό– χρονικό πλαίσιο καθώς και σε ένα φαινομενικά πλήρως ρεαλιστικό σκηνικό, το οποίο κινδυνεύει διαρκώς να ανατραπεί υπό την επίδραση μιας μεταφυσικής εμπειρίας ή μιας μη αισθητής παρέμβασης. Το «ανοίκειο» άλλοτε εισβάλλει στη ζωή των πρωταγωνιστών ως μια δύναμη απωθημένη στο ασυνείδητο τους –ως παραλλαγή του Κακού– κι άλλοτε ως αρμός που πληροί την «επικοινωνία» ανάμεσα στην αισθητή παράσταση του κόσμου και τον ζοφερό κόσμο των νεκρών. Όσο πιο προσαρμοσμένη στην πραγματικότητα είναι η πλοκή του διηγήματος, τόσο πιο ανατρεπτική είναι η παρέμβαση του «ανοίκειου» ευρήματος που επικαλείται ο Καπανδρέου στις επιμέρους ιστορίες του.

Το μαγαζί με τα μπαχαρικά (και άλλα διηγήματα)

Το μαγαζί με τα μπαχαρικά (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2011)  είναι ένα βιβλίο με 22 διηγήματα της κύπριας συγγραφέως Τίτσας Διαμαντοπούλου.

Κοινό χαρακτηριστικό και των 22 διηγημάτων είναι η μικρή τους έκταση (κανένα δεν ξεπερνά τις 5-6 σελίδες σε ένα μάλιστα πολύ μικρό βιβλιαράκι 17x12 εκ.).

Τα διηγήματα είναι αυτοτελή και μέσα από αυτά μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει μια ποιητικότητα και μια αλληγορία στη γραφή της Διαμαντοπούλου. Σε μερικά από αυτά,  (π.χ. το διήγημα «Η χάρις του Θεού») κυριαρχεί το ειρωνικό ύφος.

Αγαπημένο μου διήγημα είναι το «Μέσα από το φακό».

Από το οπισθόφυλλο:

"Καλύτερα να πεζοπορεί κανείς. Τόσους αιώνες τα καραβάνια κουβαλούσαν με υπομονή και τέχνη τα μπαχαρικά. Οδοιπόροι τα πήγαιναν στις τέσσερις άκρες του ορίζοντα. Πεζοπορούντες γύριζαν τον κόσμο, αρωματίζοντάς τον με γαρίφαλο, πιπέρι και κανέλα. Εκεί θέλω να γυρίσω και γω. Ίσως -πού ξέρεις!- να καταλήξω μεταπράτης σ' ένα εξωτικό μαγαζί μπαχαρικών."

Κριτική του Ανδρέα Κούνιου στην εφημερίδα Αλήθεια για "Το τρομακτικό μυστικό του Αϊνστάιν"

Κριτική του Ανδρέα Κούνιου, εφ. Αλήθεια 26 Φεβ. 2013

Είχα τις μαύρες μου. Έβλεπα, λίγο πριν, στην τηλεόραση τις πολιτικές, τρομάρα τους, εξελίξεις, και το στομάχι μου δέθηκε κόμπους. Ήθελα να κουτουλήσω το κεφάλι στον τοίχο γιατί, μερικοί κουτοί, ασχολούνται με το διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, με τα σχέδια της Ευγενίας Μανωλίδου, με το καινούργιο κοσκινάκι (μου) της Καινούργιου. Το χειρότερο όλων; Ακολουθώντας τα βήματα του Μολιέρου, ένιωθα ότι, από λεπτό σε λεπτό, θα καταρρεύσω αφού είμαι ασθενής. Ή μάλλον, ασθενής και οδοιπόρος. Και, ξαφνικά, πέφτει, ως μάννα εξ ουρανού, στα χέρια μου, αυτή η σπαρταριστή συλλογή διηγημάτων.

Το μάντεψα, φυσικά, από την πρώτη στιγμή, επειδή έχω, προσέξτε μετριοφροσύνη, μυαλό ξυράφι. Δεν άργησα να δικαιωθώ και τώρα πια, απαλλαγμένος από τα πλοκάμια των πολιτικών και των μουσικών χταποδιών, συγχαίρω τον Ανδρέα Καπανδρέου (δηλαδή τον Ανδρέα Κ. Ανδρέου) για το βιτριολικό του χιούμορ, για την αμεσότητά του, για το ασύλληπτο των εμπνεύσεών του, για τη φαντασία του που σπάζει κόκαλα, για την ευρηματικότητά του, για τη σύλληψη, και καταγραφή, των ιστοριών του που θάλλουν από πηγαίο σαρκασμό. Μήτε χυδαιολογίες, μήτε αστεία της συμφοράς, μήτε χοντροκομμένα κλισέ, μήτε τίποτα παρόμοιο. Απλώς μυαλό και μπρίο. Απλώς μπρίο και μυαλό. Κι άντε τώρα να διαλέξεις το καλύτερο διήγημα της συλλογής. Όποια και να είναι η απόφασή σου, θα αδικήσεις τα υπόλοιπα. Ασφαλώς σε κάποια νιώθεις, υπόκωφα έστω, το βουητό της αγωνίας και κουλουριάζεσαι - δεν είναι και εύκολο πράγμα να γελάς με τις τραγωδίες των άλλων -, αλλά η χαρισματική πένα του Ανδρέα Καπανδρέου καταφέρνει να διαποτίσει, και τις τραγωδίες, με πλούσιες σταγόνες ευθυμίας και ιλαρότητας.