Οι ποιητικές "Ληξιπρόθεσμες επαγγελίες" του Λεωνίδα Γαλάζη

Ληξιπρόθεσμες επαγγελίες / Λεωνίδας Γαλάζης. Αθήνα: Φαρφουλάς, 2016

Η ποιητική συλλογή «Ληξιπρόθεσμες επαγγελίες» είναι η ένατη στη σειρά  που μας χαρίζει ο συγγραφέας (προηγήθηκαν οι ποιητικές συλλογές "Ματωμένα κοράλλια" (1979), "Ο λοιμός και άλλα ποιήματα" (1981), "Ιατρική βεβαίωση" (1982), "Στυφά κυδώνια" (1988), "Φωτηλασία" (1999), "Παραδαρμός εν αλφαβήτω" (2007), "Λογκριγκάνα" (2010), "Δοκιμές συγκολλήσεως" (2013).

Η ποίηση του Γαλάζη δεν είναι εύκολη. 

Οι περισσότεροι στίχοι της συλλογής "Ληξιπρόθεσμες επαγγελίες" είναι υπαινικτικοί και γεμάτοι (πετυχημένους τις πλείστες φορές) συμβολισμούς.

Ο τίτλος της συλλογής είναι παρμένος από τον τελευταίο στίχο του πρώτου ποιήματος που έχει τίτλο “ΕΠΑΓΓΕΛΙΕΣ”:

Μη ξέροντας τι να διαλέξεις

απ’ τους καρπούς των Χιμαιρών

μη γνωρίζοντας ποιος τις κάλεσε

ή αν απρόσκλητες ήρθαν

τους έδειξες εντέλει την έξοδο.

Στο βάθος τ’ ουρανού

είδες τα μόρια της ύλης

να στροβιλίζονται τρελά

γύρω από τις εκτάσεις του Μηδενός

κι ύστερα να βυθίζονται

στ’ απέραντο Κενό του

σαν ανώφελες νιφάδες που χορεύοντας

σβήνουν ηρωικά στον αέρα

μαζί με του χιονιού τις ληξιπρόθεσμες επαγγελίες.

Ακολουθούν ακόμα τρία χαρακτηριστικά ποιήματα (από τα 51)  της συλλογής:

ΛΕΥΚΩΣΙΑ

Τα τείχη κυκλώνουν τα δωμάτιά μας.

Κι οι αυλές μας τόσο μικρές

κι οι κάμαρές μας φυλακές.

Τα κρίματά μας με τα καμπαναριά

και τους μιναρέδες τους

με τις αφρούριτες επάλξεις τους

με τις ατελείωτες προσθαφαιρέσεις των ισολογισμών

στις κάμαρες των σκοτεινών μας αποδράσεων.

ΝΑΥΓΙΑ

Φυσικά δεν τους ενοχλεί να μιλούμε για ναυάγια, είπαν,

αρκεί να μην έχουν σχέση

με πρόσωπα και πράγματα.

Μπορούμε κάλλιστα να μιλούμε για ναυάγια

που ανάγονται στη σφαίρα του μύθου

ή στην επικράτεια των συμβόλων.

Ίσως ακόμη και για ξεχασμένα κουφάρια ναυαρχίδων

στον αχανή βυθό των λογισμών

που λαμπυρίζουν μες στο σκότος του θανάτου.

ΩΔΗ ΣΤΟ ΨΕΜΑ

Κλαίνε οι κάμποι κλαίνε τα βουνά

τον ήλιο που βυθίζεται στο ψέμα

τη μέρα που λικνίζεται

σαν να 'τανε θεά

τη νύχτα που στολίζεται

μόνο για τους καθρέφτες

τις στιγμές που πέφτουν χορεύοντας

στο πηγάδι της μνήμης

(λες και θα γύριζαν ποτέ στο φως

ξανά με το σφρίγος της νιότης)

την ένοχη σιωπή που βυθίζεται

στο τέλμα των ονείρων μας

το ψέμα που φουντώνει και μας πνίγει

τη λήθη που μας διπλώνει και μας τυλίγει.