Τα ερωτικά ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου

Τα ερωτικά / Γιάννης Ρίτσος ; εικ. Διονύσης Βαλάσης. Αθήνα: Κέδρος, 1981 [έχουν ακολουθήσει μέχρι το 2010, δώδεκα εκδόσεις].

Σε μια πολυτελή έκδοση με σκληρό εξώφυλλο και εικονογράφηση, κυκλοφόρησε το 1981 η ποιητική συλλογή του Γιάννη Ρίτσου «Τα ερωτικά».

Την εικονογράφηση και την επιμέλεια του βιβλίου είχε ο Διονύσης Βαλάσης.

Η εικονογράφηση του βιβλίου αποτελείται από μαυρόασπρα τμήματα γυμνών σωμάτων.

Τα ποιήματα χωρίζονται σε τρείς μεγάλες ενότητες με τους πιο κάτω τίτλους:

1.    Μικρή σουίτα σε κόκκινο μείζον

2.    Γυμνό σώμα

3.    Σάρκινος λόγος

 Απόσπασμα από τη «Μικρή σουίτα σε κόκκινο μείζον»:

Το σώμα σου στην αμμουδιά

η άμμος κολλημένη στη σάρκα σου

η άμμος στα χέρια μου

στη γλώσσα μου

να σε ανακαλύπτω

πίσω απ' το λεπτότατο εμπόδιο

κ' η άμμος να πέφτει απ' τα μαλλιά μας

να κατακάθεται στο βυθό της σιωπής

κ' εμείς

ωραίοι φρεσκολουσμένοι

απ' τα δικά μας νερά αναδυμένοι

στο φως και στο σώμα

τούτης της γης.

Απόσπασμα από το «Γυμνό σώμα»:

Εἶπε:

ψηφίζω τὸ γαλάζιο.

Ἐγὼ τὸ κόκκινο.

Κι ἐγώ.

Τὸ σῶμα σου ὡραῖο

Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο.

Χάθηκα στὸ ἀπέραντο.

Διαστολὴ τῆς νύχτας.

Διαστολὴ τοῦ σώματος.

Συστολὴ τῆς ψυχῆς.

Ὅσο ἀπομακρύνεσαι

Σὲ πλησιάζω.

Ἕνα ἄστρο

ἔκαψε τὸ σπίτι μου.

Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν

στὴν ἀπουσία σου.

Σὲ ἀναπνέω.

Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου

ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-

σκοτεινὸ δάσος.

Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν

καὶ τὰ πουλιά.

Ὅπου βρίσκεσαι

ὑπάρχω.

Τὰ χείλη μου

περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.

Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ

πῶς χωράει

ὅλη τὴ μουσική;

Ἡδονή-

πέρα ἀπ᾿ τὴ γέννηση,

πέρα ἀπ᾿ τὸ θάνατο.

Τελικὸ κι αἰώνιο

παρόν.

Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα

τῶν ποδιῶν σου.

Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.

Μέσα σε λίγες νύχτες

πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει

ὅλος ὁ κόσμος;

Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει

βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα.

Ἑνώνεται.

Τώρα

μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ

ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου

κι ὁ σφυγμός μου.

Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.

Ἕνας αἰῶνας

κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.

Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα

ἀφοῦ λείπεις;

Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος

εἶμαι.

Εἶμαι γιὰ σένα.

Απόσπασμα από  το «Σάρκινος λόγος»:

Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω.

Σου δέομαι: κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σ' εμένα, καλυμένη απ' τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο διάστικτο απ' τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών. Οι πόροι σου εκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ιμερόεντα, αρθρώνονται απόρρητες λέξεις,

τριανταφυλλιές εκρήξεις απ' την πράξη του έρωτα. Το πέπλο σου ογκώνεται, λάμπει πάνω απ' τη νυχτωμένη πόλη με τα ημίφωτα μπαρ, τα ναυτικά οινομαγειρεία, πράσινοι προβολείς φωτίζουνε το διανυκτερεύον φαρμακείο, μια γυάλινη σφαίρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία της υδρογείου. Ο μεθυσμένος τρεκλίζει σε μια τρικυμία φυσημένη απ' την αναπνοή του σώματός σου. Μη φεύγεις. Μη φεύγεις. Τόσο υλική, τόσο άπιαστη. Ένας πέτρινος ταύρος πηδάει απ' το αέτωμα στα ξερά χόρτα. Μια γυμνή γυναίκα ανεβαίνει την ξύλινη σκάλα κρατώντας μια λεκάνη με ζεστό νερό. Ο ατμός της κρύβει το πρόσωπο. Ψηλά στον αέρα ένα ανιχνευτικό ελικόπτερο βομβίζει σε αόριστα σημεία. Φυλάξου. Εσένα ζητούν. Κρύψου βαθύτερα στα χέρια μου. Το τρίχωμα της κόκκινης κουβέρτας που μας σκέπει, διαρκώς μεγαλώνει γίνεται μια έγκυος αρκούδα η κουβέρτα. Κάτω απ' την κόκκινη αρκούδα ερωτευόμαστε απέραντα, πέρα απ' το χρόνο κι απ' το θάνατο πέρα, σε μια μοναχική, παγκόσμιαν ένωση. Τι όμορφη που είσαι. Η ομορφιά σου με τρομάζει. Και σε πεινάω. Και σε διψάω. Και σου δέομαι: κρύψου.

Διαβάστε επίσης: 

- Ο «Αποχαιρετισμός» του Γιάννη Ρίτσου στον Γρηγόρη Αυξεντίου