Ο Γιώργος
Μπιλικάς, γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Θεωρία Μουσικής και Κιθάρα.
Ασχολείται με την τραγουδοποιία και συμμετέχει σε μουσικά σχήματα και
συναυλίες. Είναι ιδρυτικό μέλος των rock σχημάτων "4/4" &
"Θαρσείν Χρει" στη δεκαετία του 70, "Νepal",
"Anaconda" & "Anaconda Snake Band" στη δεκαετία του 80
και "ΦωΛύ Μπι ΦούνΤα" & "Orfa Band", στα 00’s. Από το
1992 ασχολείται με την παραγωγή και τη μουσική επιμέλεια ραδιοφωνικών εκπομπών,
με την ηχοληψία και την πρωτότυπη μουσική επένδυση τηλεταινιών, ντοκιμαντέρ και
ταινιών μικρού και μεγάλου μήκους. Το 2004 κυκλοφόρησε σε συλλεκτικό βινύλλιο,
υλικό με τους "Θαρσείν Χρει", ηχογραφημένο πριν από 30 χρόνια, το
οποίο έμεινε απείραχτο από σημερινές παρεμβάσεις και κυκλοφόρησε όπως ήταν
ηχογραφημένο τότε. Αρθρογραφεί σε μόνιμη στήλη στο www.musicheaven.gr, ως
Orfeus. Σαν συγγραφέας εμφανίστηκε το 2012 με το φανταστικό μυθιστόρημα
"Heaven Adventures". Το δεύτερό του βιβλίο κυκλοφόρησε το 2013 και
έχει τίτλο “No. 9”
Τον
συγγραφέα - ροκά με το χαρακτηριστικό φουλάρι και το καπέλο, είχα τη χαρά να
τον γνωρίσω από κοντά στην Αθήνα κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων «Όψεις του
φανταστικού 2013» που διοργάνωσε ο εκδοτικός οίκος Συμπαντικές Διαδρομές. Ο
Γιώργος Μπιλικάς είχε την καλοσύνη να παραχωρήσει αποκλειστική συνέντευξη στο
ιστολόγιο @Ανδρέας Καπανδρέου.
- Γιώργο, είσαι γνωστός στον κόσμο της μουσικής από την πολύχρονη παρουσία
σου στον χώρο. Η συγγραφή πως προέκυψε;
Κατ’ αρχήν Ανδρέα σε ευχαριστώ που μου δίνεις την ευκαιρία και μου κάνεις την τιμή να παρουσιάσεις τη συζήτησή μας στο ιστολόγιό σου. Πώς προέκυψε η συγγραφή ε; Χμμμ… Από το πουθενά να πω; Εντάξει ας πάρω τα πράγματα με τη σειρά. Αρθρογραφώ πολλά χρόνια με μουσικά άρθρα στο διαδίκτυο και αυτό στάθηκε ίσως ευκαιρία να βελτιώσω τον τρόπο που αφήνω τις σκέψεις μου πάνω στο …πληκτρολόγιο. Κοιτάζω δηλαδή μερικές φορές τα πρώτα μου άρθρα δέκα χρόνια πίσω, και βρίσκω πραγματικά τεράστιες διαφορές με τα σημερινά και αυτό το θεωρώ φυσιολογικό. Έτσι δεν είναι; Ε λοιπόν Ανδρέα, θα σου το εξηγήσω αμέσως. Κάποιο απόγευμα, έπινα ένα freddo κάτω από το δέντρο της αρθρογραφίας, και ξαφνικά η συγγραφή έπεσε επάνω μου σαν ώριμο φρούτο. Συνήθως λοιπόν, αντί να ψάχνω να βρίσκω απαντήσεις και εξηγήσεις σε ερωτήματα και απορίες του τύπου “τι είναι αυτό που συμβαίνει” και “γιατί συμβαίνει”, προτιμώ καλύτερα να βιώνω αυτό που συμβαίνει. Τα πράγματα λοιπόν Ανδρέα όπως σου εξήγησα μόλις τώρα, είναι πολύ απλά. Πρόκειται για το νόμο της βαρύτητας. J
- Τα βιβλία σου κινούνται στο χώρο του μεταφυσικού. Έχουν όμως και κάποιες φιλοσοφικές προεκτάσεις. Η θρησκεία, η ύπαρξη του θεού, ο θάνατος, είναι θέματα που σε απασχολούν στην καθημερινή σου ζωή;
Ασχολούμαι και μελετάω πολλά χρόνια αυτά τα θέματα τα οποία με ενδιαφέρουν και με γοητεύουν πάντοτε. Θα διαβάσω κάτι, θα γράψω κάτι στο blog, θα ακούσω κάτι, θα συζητήσω κάτι… και άντε ξανά από την αρχή… θα ξαναδιαβάσω κάτι, θα ξαναγράψω κάτι, θα ξανακούσω κάτι, θα ξανασυζητήσω κάτι… Θέλω να πω δηλαδή ότι ναι ασφαλώς και με απασχολούν αυτά τα θέματα τα αιωνίως αναπάντητα και μη με ρωτήσεις αν βρήκα απαντήσεις. Αυτό είναι ίσως προσωπική υπόθεση του καθένα. Είναι δηλαδή υποκειμενικό. Σε κανέναν δεν μπορείς να πεις ότι κάνει λάθος επειδή ακολουθάει το δόγμα που ακολουθάει είτε αυτό το λένε Ισλάμ, είτε το λένε Ινδουισμό, είτε …δέντρο. Αφού νιώθει καλά μ’ αυτό και γαληνεύει την ψυχή του μ’ αυτό, τι θέλεις τώρα εσύ; Αυτό δεν είναι το ζητούμενο; Ο θάνατος βέβαια έχει άμεση σχέση με τη θρησκεία η οποία εφευρέθηκε για να καλύψει αυτό ακριβώς. Τον φόβο δηλαδή που έχει ο άνθρωπος για τον θάνατο και όλες οι θρησκείες φροντίζουν με τον τρόπο τους να απαλύνουν αυτό τον φόβο. Άλλη σου λέει θα κάτσεις στα δεξιά του Πατρός, άλλη σου τάζει ουρί του παραδείσου, άλλη σου λέει θα ξανάρθεις να εκπληρώσεις τυχόν υπόλοιπα που έχεις αφήσει και άρα μη φοβάσαι γιατί όλα θα πάνε καλά, διότι στην ουσία θάνατος δεν υπάρχει. Όλες βέβαια οι θρησκείες για να σου προσφέρουν τον παράδεισο, σου ζητάνε επίγεια υπάκουη ζωή, διότι εάν δεν φροντίσεις να την έχεις θα πας στην κόλαση. Βλέπουμε δηλαδή για να έρθουμε και σε ένα άλλο τεράστιο θέμα, ότι οι θρησκείες κατασκευάζονται στην ουσία από το κράτος και εξυπηρετούν το κράτος το οποίο μέσω της θρησκείας σε ελέγχει. Το κράτος, χρησιμοποιεί τον φόβο της κόλασης για να σε κρατάει cool και έτσι οι κρατούντες με αυτόν τον τρόπο, μειώνουν όσο μπορούν τις αρνητικές προς αυτούς αντιδράσεις. Από την αρχαιότητα άλλωστε, κράτος και θρησκεία πηγαίνουν χέρι-χέρι. Πάντοτε λοιπόν γοητεύομαι από τις φιλοσοφικές προεκτάσεις που αναπτύσσονται γύρω από όλες αυτές τις αναζητήσεις και προσωπικά, νιώθω και δηλώνω άθρησκος. Δεν εντάσσομαι δηλαδή κάτω από την ταμπέλα κανενός θρησκευτικού δόγματος. Δηλώνω όμως ένθεος. Το blog μου άλλωστε -χαιρετίζοντας τον Μέγιστο Ουράνιο Δάσκαλο- το ονομάζω Jai, Guru, Deva, Om!
- Οι ιστορίες και στα δύο σου βιβλία, παρόλο που προσπαθούν να περάσουν κάποια μηνύματα, είναι δοσμένες εκλαϊκευμένα και πολλές φορές με δόση χιούμορ. Θα μπορούσα να φανταστώ εσένα να πίνει μπύρα και να φιλοσοφείς όπως ακριβώς κάνει και ο Ορφέας (ο οποίος πρωταγωνιστεί και στα δύο μυθιστορήματά σου). Αλήθεια, πόσο ταυτίζεται ο Ορφέας με τον Orfeus (ψευδώνυμο του Γιώργου Μπιλικά);
Αυτό ακριβώς κάνω. Μεταφέρω τον εαυτό μου μέσα στις σελίδες του βιβλίου και εκφράζω μεγαλόφωνα τις όποιες μου σκέψεις. Όσο για τη σχέση που έχει ο Ορφέας με τον Orfeus, είναι ακριβώς το ίδιο πρόσωπο.
- Είναι αλήθεια ότι o τίτλος του βιβλίου σου “No. 9” είναι εμπνευσμένος από το τραγούδι των Beatles “Revolution 9”; Ποια σχέση έχουν μεταξύ τους;
Στο τραγούδι αυτό του John Lennon, επαναλαμβάνεται πολλές φορές η φράση: “Number Nine”. Εάν τη βάλεις να παίξει ανάποδα, θα ακούσεις να λέει “Turn me on dead man”. Θα μπορούσα λοιπόν να πω ότι το εμπνεύστηκα από αυτή τη φράση και να αποκτήσει το μυθιστόρημα μια γοητεία παραπάνω. Αλλά δεν είναι αυτό. Είναι αλήθεια ότι ο αριθμός 9 ήταν πάρα πολύ σημαντικός για τη ζωή του John, αφού ήταν συνεχώς δίπλα του από τη γέννησή του (9 Οκτωβρίου, Λίβερπουλ) μέχρι τον θάνατό του (8 Δεκεμβρίου στις ΗΠΑ -όμως- 9 Δεκεμβρίου στο Λίβερπουλ.) Ενδιάμεσα, μπορώ να σου πω πολλά ενδιαφέροντα: Γεννήθηκε στις 06:30 (6+3=9). Το Liverpool έχει 9 γράμματα, το λεωφορείο που πήγαινε στο σχολείο του, είχε αριθμό 72 (7+2=9), έχασε τη μητέρα του σε ηλικία 18 ετών (1+8=9), το σπίτι του στη Νέα Υόρκη είχε αριθμό 72 (7+2=9), το νοσοκομείο που τον μετέφεραν βρίσκεται στην 9η Λεωφόρο, και -παραλείποντας ένα σωρό εννιάρια που ήταν μαζί του και δίπλα του στην μεγάλη του καριέρα με τους Beatles- θα κλείσω με το εξής εξωφρενικό: Τη στιγμή που ο John πεθαίνει στη Νέα Υόρκη, ένας άλλος άνθρωπος πεθαίνει σε ένα νοσοκομείο του Liverpool. Και θα με ρωτήσεις τώρα πού είναι το περίεργο; Άκου λοιπόν: 1) Το νοσοκομείο αυτό, ανήκει στον 9ο ταχυδρομικό τομέα του Liverpool που είπαμε πως έχει 9 γράμματα και που ο John πεθαίνει σε ένα νοσοκομείο που βρίσκεται στην 9η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης. 2) Αυτός ο άλλος άνθρωπος πεθαίνει στο θάλαμο Νο. 9, και 3) Το όνομα αυτού του άλλου ανθρώπου, είναι επίσης …John Lennon! Αυτά όλα λοιπόν, δεν είναι δυνατόν να με αφήσουν ασυγκίνητο, πόσο μάλλον όταν αφορούν σε έναν άνθρωπο που αγαπώ και τον θεωρώ μουσικό μου συγγενή και δάσκαλο. Αποφάσισα λοιπόν να παίξω με τον αριθμό 9 και γι αυτό τον χρησιμοποίησα στο μυθιστόρημα –μέσω του ήρωα φυσικά- με τον τρόπο που διάβασες και που όπως καταλαβαίνεις, δεν θα αποκαλύψω εδώ.
- Πιστεύεις ότι η μουσική μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για ένα συγγραφέα;
Εξαρτάται φυσικά το πως ο καθένας εκλαμβάνει τα ερεθίσματα που δέχεται από τις δραστηριότητές του και αν βέβαια εκλαμβάνει ...ερεθίσματα. Εγώ προσωπικά, αυτό που είμαι σήμερα, σαν σκέψη και σαν συμπεριφορά το οφείλω κατά βάση (πέρα από τις κοινωνικές μου συναναστροφές) στα rock μουσικά μου ακούσματα και σου έχω ήδη δώσει δύο αποδείξεις περί αυτού. Η πρώτη αφορά στο ερώτημά σου περί θρησκείας και η δεύτερη μόλις πριν, σχετικά με το Νο. 9. Πώς θα έγραφα το Νο. 9 εάν ΔΕΝ άκουγα Beatles και εάν ΔΕΝ το έψαχνα το πράγμα; Αυτό βέβαια, το πώς δηλαδή θα “παίξω” με αυτό, έχει να κάνει με τη φαντασία τη δική μου και συμφωνώ, αλλά ΔΕΝ θα είχα το ερέθισμα. Έτσι δεν είναι; Στο ερώτημά σου όμως περί θρησκείας, θανάτου κλπ, δεν έχεις παρά να μελετήσεις το περίφημο άλμπουμ “Thick As A Brick” των Jethro Tull που ασχολείται και διατυπώνει ακριβώς τον τρόπο που το σύστημα διά μέσου της θρησκείας σε “καταπίνει”.
- Πες μου ένα βιβλίο που διάβασες τελευταία και σου έκανε εντύπωση.
“Οι Διδασκαλίες των Σούφι” του Ίντρις Σαχ είναι ένα από τα βιβλία που διαβάζω/μελετώ τελευταία και με έχει όντως εντυπωσιάσει. Χαίρομαι αφάνταστα όταν ανακαλύπτω καινούρια πράγματα και εδώ -ανάμεσα σε πολλά άλλα- ανακάλυψα τους Σούφι Τροβαδούρους, οι οποίοι εξύψωσαν την πίστη προς τη Γυναίκα, αλλά και την ίδια τη Γυναίκα. Την πίστη προς την Αγαπημένη. Τη Δέσποινα.
- Πες μου ένα τραγούδι που θεωρείς ότι σε έχει στιγματίσει.
Είναι δύσκολο να σου πω ένα μόνο, γιατί είναι αρκετά αυτά που με στρίμωξαν μουσικά αλλά και στιχουργικά. Είναι αλήθεια ότι τραγούδια όπως τα: Strawberry Fields Forever, While My Guitar Gently Weeps, Like A Rolling Stone, Sympathy For The Devil & Thick As A Brick, μου έχουν πει στα ίσια: “Κάτσε κάτω και σκέψου, γιατί εδώ δεν παίζουμε! Εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά!“
- Τι θεωρείς τον εαυτό σου, περισσότερο μουσικό ή συγγραφέα;
Δεν ξέρω αν είμαι κάτι από αυτά τα δύο, αλλά αν τελικά είμαι κάτι, δεν ξέρω τι είμαι. Στην Ελλάδα θα μου πεις, είσαι ότι δηλώσεις. Δηλώνω λοιπόν ερασιτέχνης και ερμήνευσέ το όπως θέλεις. Συγγραφέας πάντως δεν δηλώνω. Όπως σου είπα και στην αρχή της συνέντευξης, η συγγραφή προέκυψε λόγω του νόμου της βαρύτητας και επειδή όλα είναι δρόμος, έχω αφεθεί στο ταξίδεμα.
- Αν σου ζητούσα να έβαζες μια μουσική επένδυση σε αυτή τη συνέντευξη, ποια θα επέλεγες;
Χμμμ… Μπορεί να έγραφα εγώ κάτι, αλλά για να σου δώσω την ατμόσφαιρα, θα έβαζα κάτι instrumental και soft. Ίσως κάτι μινιμαλιστικό από Michael Nyman.
- Γιατί επέλεξες τις Συμπαντικές Διαδρομές, για να εκδόσεις τα δύο σου βιβλία;
Έστειλα ένα πολύ μεγάλο κείμενο (το πρώτο μου μυθιστόρημα) σε έναν διαγωνισμό που ζητούσε πολύ μικρά κείμενα με τη σημείωση “Ξέρω ότι αυτό είναι πολύ μεγάλο για τον διαγωνισμό, αλλά δείτε το ίσως για κάτι άλλο.” Στη συνέχεια κάναμε αρκετές και συνεχείς επαφές με τον Γιώργο Σωτήρχο που ενδιαφέρθηκε γι αυτό το “κάτι άλλο” και έτσι ξεκίνησε και συνέχισε η συνεργασία και στο δεύτερο που ήταν το Νο. 9. Κοίταξε Ανδρέα… Ας μη γελιόμαστε. Τα περί εκδόσεων στην Ελλάδα, είναι μία πονεμένη ιστορία. Το “Heaven Adventures” δεν το έγραψα τώρα. Είναι γραμμένο από το 2004. Το πήγαινα όμως από δω κι από κει και θα σου πω και ονόματα. Το πήγα στον “Εξάντα” και στο “Οξύ” και ούτε που το διάβασαν. Δεν μου απάντησαν ποτέ. Το πήγα στον Καστανιώτη και στον Λιβάνη και μου είπαν “Ποιος είσαι εσύ για να εκδώσω το βιβλίο σου;” Το πήγα στις εκδόσεις “Εντός” και μου ζήτησαν να τους δώσω το 50% των εξόδων, ήτοι 4.000 € για χίλια αντίτυπα. (Δηλαδή θα κόστιζε 8.000 €) Μα χρυσέ μου πας καλά; Αν είχα αυτά τα λεφτά θα ερχόμουν σε σένα; Και για ποιο λόγο; Απογοήτευση. Εγκατέλειψα τις προσπάθειες και σχεδόν το είχα ξεχάσει, μέχρι που βρήκα στο facebook τον Γιώργο Σωτήρχο και τον διαγωνισμό που σου είπα πιο πριν και έτσι ξεκίνησαν όλα. Είμαστε καλά εδώ. Πέρα από τη συνεργασία, τη συνεννόηση και τη σωστή και έντιμη αντιμετώπιση, είμαστε πλέον φίλοι και εγώ το μετράω αυτό.
- Αυτή την περίοδο γράφεις κάτι καινούργιο;
Φυσικά και γράφω Ανδρέα. (Είδες σιγουριά ε;) Ναι λοιπόν γράφω και μπορώ να σου πω ότι το έχω σχεδόν τελειώσει. Κάποιες λεπτομέρειες μένουν μόνο και είναι θέμα ημερών να το παραλάβουν οι Συμπαντικές Διαδρομές για τα περαιτέρω. Θα εκδοθεί προφανώς τον Δεκέμβριο και θα σου έλεγα και τίτλο, αλλά δεν έχει ακόμα οριστικοποιηθεί. Πρόκειται πάντως για την τρίτη περιπέτεια του Ορφέα που αυτή τη φορά κάνει ένα ταξίδι στο χρόνο και πηγαίνει στην Ισπανία των Μαυριτανών του 10ου αιώνα.
Ανδρέα, σε ευχαριστώ και πάλι για την τιμή που μου έκανες να παρουσιάσεις τη συζήτησή μας στο ιστολόγιό σου και σου εύχομαι καλή συνέχεια και καλές επιτυχίες στις δραστηριότητές σου συγγραφικές και μη. Εύχομαι σε όλους καλή υγεία, κουράγιο και δύναμη στις δύσκολες εποχές που ζούμε. Εύχομαι επίσης σε όλους Καλές Αναγνώσεις και να θυμόμαστε πάντα, ότι αυτός ο περίφημος νόμος της βαρύτητας, εξακολουθεί να λειτουργεί. Ποτέ δεν ξέρει κανείς…
Διαβάστε επίσης:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου