Άλκης Αλκαίος (Ευάγγελος Λιάρος, 1949-2012)
Ο Άλκης Αλκαίος δεν ήταν απλώς ένας στιχουργός. Ήταν ένας
μυστικός ταξιδευτής του λόγου, ένας ποιητής που νίκησε τον χωροχρόνο με τις
λέξεις του.
Έζησε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, απομονωμένος σε
ένα μικρό διαμέρισμα, αφήνοντας τη φωνή του να αντηχεί μέσα από τις νότες που
στόλισαν τους στίχους του.
Πέρασε από τούτο τον κόσμο «σαν πλανόδιο τσίρκο» αφήνοντας ανεξίτηλο
το αποτύπωμά του στην ελληνική μουσική. Με την πένα του να χορεύει σε ρυθμούς
ψυχής, έγραψε στίχους που έγιναν τραγούδια, τραγούδια που έγιναν ιστορίες,
ιστορίες που έγιναν κομμάτια της ζωής μας.
Και όταν ήρθε η ώρα να σαλπάρει για την αιωνιότητα, το έκανε
με τον μάγκικο τρόπο. Έπεσε μαχόμενος,
νικημένος από την μαύρη αρρώστια, αλλά έφυγε με ένα τσιγάρο στα χείλη, αφού
πρώτα έπεισε ακόμα και τον Χάρο, να γίνουν φίλοι…