Βιβλίο που μας συστήνει τον Νικόλα Άσιμο

Δίχως καβάτζα καμιά: βίος και πολιτεία του Νικόλα Άσιμου / Γιώργος Ι. Αλλαμανής, Αθήνα: Α. Α. Λιβάνης, 2000.

Το «Δίχως καβάτζα καμιά» είναι ένα βιβλίο για τη ζωή, το έργο και το θάνατο του διάσημου αντισυμβατικού τραγουδοποιού Νικόλα Άσιμου (1949-1988). Ο τίτλος του βιβλίου είναι εμπνευσμένος από ένα στίχο του τραγουδιού «Venceremos (Θα νικήσουμε)*» που έγραψε ο Άσιμος το 1988 και το οποίο έγινε πολύ γνωστό με τη φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.  

Ο δημοσιογράφος Γιώργος Αλλαμανής μας βοηθά να γνωρίσουμε και να διεισδύσουμε στα δύσβατα και σκοτεινά μονοπάτια της ζωής του Νικόλα Άσιμου (πραγματικό όνομα: Νικόλαος Ασημόπουλος) από την γέννηση μέχρι την αυτοκτονία του.

Στο βιβλίο μπορείτε να μάθετε εκτός των άλλων: ποια βιοποριστικά επαγγέλματα έκανε ο Άσιμος για να ζήσει, για τις ακραίες ερωτικές του σχέσεις, για το που βρισκόταν την 17^η Νοεμβρίου όταν τα τανκς έμπαιναν στο πολυτεχνείο, για την ψυχολογική του υγεία αλλά και για την σχέση του με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

Το βιβλίο περιλαμβάνει και εξαντλητική εργογραφία του Νικόλα Άσιμου.  

Από το οσισθόφυλλο:

Επί δύο ολόκληρα χρόνια ο ειδησεογράφος και ραδιοεπιτηδευματίας Γιώργος Ι. Αλλαμανής ακολούθησε μεθοδικά τα ίχνη της ζωής και του έργου του Νικόλα 'Ασιμου. Έκανε περισσότερες από 80 συνεντεύξεις με ανθρώπους που τον γνώριζαν τόσο ώστε να δικαιούνται να μιλήσουν, συγκέντρωσε γύρω στις 250 φωτογραφίες, γύρω στα 100 έγγραφα καθώς και χιλιάδες μαρτυρίες για τα πιο απίθανα και πιθανά περιστατικά. Αποδελτίωσε όλα του τα τραγούδια, ανάμεσά τους και έξι εντελώς ανέκδοτα.
Μελέτησε και φέρνει στο φως τα χειρόγραφα της αυτοκτονίας του, καθώς και τις σχέσεις του με επώνυμους και ανώνυμους συνοδοιπόρους του από τα μαθητικά χρόνια στην Κοζάνη και τα φοιτητικά στη Θεσσαλονίκη, μέχρι τη μεταπολίτευση στην Αθήνα και το μεγάλο Αναρχικό Πανηγύρι των Εξαρχείων.
Το αποτέλεσμα είναι μία πλήρης βιογραφία και εργογραφία του αυτόχειρα τραγουδοποιού γραμμένη άμεσα, σαν συναρπαστικό ντοκιμαντέρ μιας ζωής, με αγάπη για τις αντιφάσεις του και νηφάλια κρίση.

* Venceremos (Θα νικήσουμε)

Αποκομμένος απ’ όλους κι απ’ όλα

σε μαγεμένη τροχιά

πήρα το δρόμο να φύγω μα ήρθα

τίποτα δε μ’ ακουμπά

στον παράξενό μου χρόνο.

Ξέρουμε πως είναι ψέμα

μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα

να σ’ αγκαλιάσω να μ’ αγκαλιάσεις

να ξεγελιέσαι να ξεγελιέμαι

να σ’ αγαπήσω να μ’ αγαπήσεις

έστω για λίγο για τοσοδούλι.

Σα ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά

μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά

στων προσώπων μας τις ζάρες.

Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες

δίχως καβάντζα καμιά

ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας

και η ψυχή μου πηδά

στου απέραντου την ψύχρα.

Θες ν’ αγγίξεις την αλήθεια

για βγες απ’ όξω απ’ τη συνήθεια

σύρε κι έλα να με λούσεις

κι ας είμαι της καθαρευούσης

να σ’ αγκαλιάσω να μ’ αγκαλιάσεις

έστω για λίγο για τοσοδούλι.

Δρεπανηφόρα άρματα περνάν

στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν

ασυγκίνητο σ’ αφήνει.

Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα

θωρακισμένε καιρέ

με μια σκληρή παγερή τρυφεράδα

σε πλησιάζω, μωρέ

μ’ αυταπάτες πια δεν έχω.

Ξέρουμε πως είναι ψέμα

μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα

δες θα φτιάχνουμε στιχάκια

να περπατάν σαν καβουράκια

πλάγια κι ακριβά τα χάδια

φως αχνό μες στα σκοτάδια

Μ’ ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ

στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ

Venceremos, Venceremos.