(Εφημερίδα Σημερινή, πολιτιστικό ένθετο Ηδύφωνο, 25 Σεπ. 2016. Γράφει η Χρυσόθεμις Χατζηπαναγή)
Εφόσον κάθε ορισμός είναι
περιορισμός, τοσούτω μάλλον δεν θα ορίζαμε σε ανελαστικά πλαίσια και αυστηρές προδιαγραφές τη Λογοτεχνία του
Φανταστικού εν όψει των πρωτεϊκών πολύμορφων μετασχηματισμών της μέσα από τις
ανανεώσιμες πηγές μιας αέναης έμπνευσης και μιας αστείρευτης συγγραφικής
ενέργειας. Εγγενής η Φαντασία στη διαχρονία του ατομικού και συλλογικού
υποσυνείδητου, προηγήθηκε του Λόγου, προσδίδοντας στα δυσεξήγητα «μυστηριώδη»
φαινόμενα του σύμπαντος και στις υπαρξιακές απορίες του ανθρώπου από τη γέννηση
έως τον θάνατό του μυθολογικές διαστάσεις με υπερβολικές δόσεις συναισθηματικού
και διαισθητικού θαυμασμού. Έτσι, πριν από τον φιλοσοφικό στοχασμό, την έλλογη γνωσιοθεωρητική
διανόηση και την επιστημονική σκέψη, για να παραφράσουμε τον Αριστοτέλη, «διά
γαρ το θαυμάζειν οι άνθρωποι και νυν και το πρώτον ήρξαντο μυθολογείν»,
ταυτίζοντας το «φρονείν» με το «αισθάνεσθαι» και κατά προέκταση με το
«φαντάζεσθαι». Αυτή ακριβώς η καλπάζουσα δημιουργική φαντασία είναι που
ζωντάνεψε αριστοτεχνικά λογοτεχνικά έργα από την ακένωτη Ομηρική μυθολογία και
τους Αισώπειους μύθους μέχρι τις ιστορίες του Λουκιανού και του Απουλήιου στην
ελληνιστική περίοδο και από τις σκοτεινές αφηγήσεις του Μεσαίωνα ή το γοτθικό
μυθιστόρημα του 18ου αιώνος έως τις μέρες μας με μια πλειάδα
συγγραφέων, αν και οι καθαρόαιμοι του είδους δεν επιχωριάζουν στην ελληνική του
επικράτεια, να βλέπουν τον κόσμο από μιαν άλλη οπτική είτε στις παρελθοντικές
του ουτοπικές αναζητήσεις είτε στις μελλοντολογικές του δυστοπίες. Από τα γήινα
πετάγματα, μέχρι τις υποβρύχιες καταδύσεις και έως τις διαστημικές πτήσεις σε
υπερκόσμιους αστερισμούς, υπαρκτούς ή ανύπαρκτους γαλαξίες.