Οι περιπέτειες των αγίων Σέργιου και Βάκχου όπως τις εμπνεύστηκε ο Μ. Καραγάτσης

Σέργιος και Βάκχος / Μ. Καραγάτση. 9^η έκδ. Αθήνα: Εστία, 2010, 2 τ.

Στο δίτομο έργο με τίτλο “Σέργιος και Βάκχος” που εκδόθηκε το 1959, ο Μ. Καραγάτσης διηγείται τη ζωή των αγίων Σέργιου και Βάκχου, τόσο κατά τη χρονική περίοδο που είχαν ανθρώπινοι υπόσταση όσο και αργότερα όταν αγιοποιήθηκαν και έγιναν αθάνατοι.

Πρόκειται για μια ιστορία η οποία η οποία έχει έντονα φανταστικά και μεταφυσικά στοιχεία. Η υπόθεση διαδραματίζεται αρχικά στο Βυζάντιο όπου οι δύο φίλοι Σέργιος και Βάκχος ήταν στρατιωτικοί και κυνηγούσαν τους Χριστιανούς. Μας περιγράφει το περιστατικό με το οποίο πίστεψαν και έγιναν και οι ίδιοι αρχικά Χριστιανοί, μετά μοναχοί και στο τέλος αγιοποιήθηκαν. Μετά τον θάνατό τους το σκηνικό μεταφέρεται στον Παράδεισο και στην υπόθεση εμπλέκονται κι άλλοι άγιοι, ο ίδιος ο Θεός, καθώς και ο αρχάγγελος Μιχαήλ.

Με εντολή του Θεού κατεβαίνουν πίσω στη Γη και συγκεκριμένα στην Κωνσταντινούπολη όπου βρίσκεται κτισμένος ομώνυμος ναός προς τιμή των δύο αγίων, με σκοπό να προστατέψουν την Χριστιανοσύνη και τον Ελληνισμό.   

Οι δύο άγιοι και μαζί τους και οι αναγνώστες, βιώνουν την παρακμή του Βυζαντίου και την πτώση και τουρκοποίηση της Πόλης.

Με εισήγηση του Θεού (την οποία τους μεταφέρει ο Αρχάγγελος Μιχαήλ) αποφασίζουν να κοιμηθούν στα θεμέλια του ναού τους, ο οποίος επίσης έχει τουρκοποιηθεί, για εκατό χρόνια προσδοκώντας πως όταν ξυπνήσουν η Πόλη θα ξαναγίνει ελληνική και ο ναός τους χριστιανικός.

Όταν ξυπνούν ανακαλύπτουν ότι η Κωνσταντινούπολη εξακολουθεί να είναι τουρκική και μετά από μια περιδιάβασή τους στην πόλη αποφασίζουν να κοιμηθούν για άλλα εκατό χρόνια. Αυτό γίνεται και τρίτη φορά μέχρι που οι δύο άγιοι το παίρνουν απόφαση ότι ο ναός τους δεν θα ξαναλειτουργήσει σαν χριστιανικός και επιστρέφουν στον Παράδεισο.

Από την περίληψη του βιβλίου

Tο "Σέργιος και Bάκχος" (1959), ιστορικό μυθιστόρημα ή καλύτερα μυθιστορηματική χρονογραφία, αντλεί την υπόθεσή του από το Βυζάντιο, εξιστορεί όμως συνολικά, άλλοτε σοβαρά και άλλοτε με ευτράπελο τρόπο, δεκατέσσερις αιώνες ζωής του Ελληνισμού, από το 250 μ.X. έως το 1948. Οι άγιοι Σέργιος και Bάκχος δεν ζουν αποσυρμένοι στην μακαριότητα του Παραδείσου αλλά αντίθετα, από τον περικαλλή ναό που έχτισε προς τιμήν τους ο Ιουστινιανός, παρακολουθούν με άγρυπνο μάτι την πορεία της Ρωμιοσύνης αλλά και ολόκληρης της Οικουμένης, τη συζητούν, τη σχολιάζουν, την κρίνουν. Εν τω μεταξύ ο αναγνώστης ευφραίνεται και ξεκαρδίζεται. Το μυθιστόρημα αυτό είναι μοναδικό μέσα στο έργο του Kαραγάτση, όχι μόνο επειδή δεν υπάρχει άλλο που να εμπνέεται από το Βυζάντιο -εκτός από το διήγημα "Χριστούγεννα του 1448 μ.X."- αλλά και για έναν ακόμη λόγο: ο συγγραφέας του έγραψε ο ίδιος και μια σύντομη επιτομή του με τον ελαφρώς διαφορετικό τίτλο: "H θαυμαστή ιστορία των αγίων Σεργίου και Bάκχου" [επίσης έκδοση του 1959].

Από το βιβλίο ξεχωρίζουν τις φράσεις: «η επίγεια ζωή έχει τη χάρη της» την οποία οι δύο άγιοι πρέπει να απολαύσουν αφού τους περιμένει «η μαρμάγκα της ανιαρής αιωνιότητας».