Οι «Μεταμεσονύκτιοι αναλογισμοί» του Κυριάκου Στυλιανού

Ο Κυριάκος Στυλιανού, στη πρώτη του προσωπική έκδοση, μας παρουσιάζει το βιβλίο «Μεταμεσονύκτιοι αναλογισμοί» (εκδόσεις Επιφανίου, 2010).
Το βιβλίο αποτελείται από τέσσερα εκτενή διηγήματα καθώς και από κάποια μικρότερα τα οποία ουσιαστικά αποτελούν την ενότητα με τίτλο «Συνειρμικοί στοχασμοί». 

Οι πρώτες και εκτενέστερες ιστορίες είναι δοσμένες με ρεαλιστικό τρόπο βασισμένες σε θεματολογία βγαλμένη μέσα από την κυπριακή καθημερινότητα. Από αυτές ξεχώρισα το διήγημα «Ο καθρέφτης».

Όσον αφορά στους «Συνειρμικούς στοχασμούς», αυτοί αποτελούνται από 46 πολύ μικρές ιστορίες. Κάποιους από τους στοχασμούς του συγγραφέα τους βρήκα δυνατούς και ένοιωσα να με αγγίζουν ενώ κάποιοι άλλοι ένοιωσα ότι δεν με αφορούσαν… Από αυτούς ξεχώρισα το «Μετά το ντέρμπι» που είχε πολύ ζωντανές περιγραφές προσώπων.
 

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Τα τέσσερα εκτενή διηγήματα καθώς και τα μικρότερα του βιβλίου αυτού αποτελούν μια ενότητα με τίτλο "Μεταμεσονύκτιοι αναλογισμοί". Οι ήρωες των ιστοριών αυτών προσπαθούν εναγωνίως είτε να καταλήξουν στην προσωπική τους δικαίωση είτε να διατυπώσουν τα δικά τους συμπεράσματα, εκφράζοντας τη δική τους θέση απέναντι στα διάφορα προβλήματα που θέτει η ζωή ενώπιόν τους.

Ο Γιώργος στα "Διάφανα τείχη", με πλοηγό την ποίηση και τον έρωτα, σκηνοθετεί, τρόπον τινά, μια ιστορία προκειμένου να μεγεθύνει τις διαστάσεις ενός ιστορικού γεγονότος και μαζί μ' αυτό "τα στενά σύνορα της πατρίδας του".

Ένας άλλος Γιώργος προσπαθεί να υπερβεί το πεπρωμένο του, σπάζοντας τον "καθρέφτη" που τον χωρίζει από τη δική του ζωή και τον πραγματικό εαυτό του.

Ο Δήμαρχος, στον "Καφέ γλυκύ", ανακαλύπτει στο τέλος πως η εξουσία δεν μπορεί να αντικαταστήσει τις πραγματικές και πηγαίες του ανάγκες.

Τέλος, ο ανώνυμος ήρωας των "Μεταμεσονύκτιων Σημειώσεων" προσπαθεί ως μια ανώνυμη και μη καταξιωμένη καλλιτεχνική οντότητα να συγχρονιστεί με τις απαιτήσεις της πραγματικότητας που τον περιβάλλει. Στο τέλος όμως καταλήγει: "Συνειδητοποιώ πως δεν θα μπορούσα να υπερβώ αυτή την εικόνα. Αποδέχομαι επιτέλους πως ό,τι και να έκανα δεν θα κατάφερνα ποτέ να ζήσω πέρα από αυτή."