Ο Μαρίνος Πουργούρης σχολιάζει «Το τρομακτικό μυστικό του Αϊνστάιν»

 Ο επίκουρος καθηγητής του Τμήματος Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών Πανεπιστημίου Κύπρου, Μαρίνος Πουργούρης, σχολιάζει το βιβλίο «Το τρομακτικό μυστικό του Αϊνστάιν: αλλόκοτα διηγήματα».*

Μαζευτήκαμε σήμερα εδώ για την παρουσίαση του βιβλίου του κύριου Ανδρέα Κ. Ανδρέου – Ανδρέα Καπανδρέου «Το τρομακτικό μυστικό του Αϊνστάιν: αλλόκοτα διηγήματα».

Αντί εισαγωγής θα πω ότι για μένα ήταν κάπως ανοίκεια η εισαγωγή σε αυτά τα διηγήματα. Άρχισα το βιβλίο από την τελευταία ιστορία αφού όταν είδα τους τίτλους μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα αυτή «Η περιπέτεια ενός ονόματος ή Γιατί Ανδρέας Καπανδρέου» αφού όταν γνώρισα τον Ανδρέα μου είπε είμαι ο Ανδρέας Ανδρέου.

Μετά άρχισα να διαβάζω το βιβλίο από την αρχή και το τελείωσα στο αεροπλάνο προς Κατάνια όπου όταν φτάσαμε διαπιστώσαμε ότι δεν έφτασαν οι βαλίτσες μας˙ γι’ αυτό αναφέρθηκα σε ανοίκειο αφού το τελευταίο διήγημα που διάβασα ήταν για κάποιες βαλίτσες που χάθηκαν [εννοεί το διήγημα «Μέχρι που θα πάει αυτή η βαλίτσα;»].

Αν και δεν μας ενδιαφέρει η πρόθεση του συγγραφέα, θα προδώσω τον κύριο Ανδρέα Καπανδρέου λέγοντας πως όπως μου εξομολογήθηκε η ιστορία με τη βαλίτσα είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα.

Ελπίζω Ανδρέα να μην μας τύχουν και τα υπόλοιπα που περιγράφεις στο βιβλίο γιατί τότε θα την έχουμε πολύ άσχημα.

***

Καθώς οι συνάδελφοι μιλούσαν για το βιβλίο, προσπάθησα να κατατάξω τα διηγήματα σε αυτά που δίνουν λύσεις και σε αυτά που δεν δίνουν. Το διήγημα για παράδειγμα με την Τσιγγάνα η οποία προμηνύει τον θάνατο του παιδιού [εννοεί «Το δωμάτιο με τους καθρέφτες»] δεν δίνει λύση αλλά τελειώνει με ερωτήματα. Εδώ έχουμε θαυμαστό. Στο αμέσως επόμενο [εννοεί το «Ένα μπουκέτο ορχιδέες από το πουθενά»] έχουμε ένα νεκρό σύζυγο ο οποίος στέλνει λουλούδια στη σύζυγό του, όμως στο τέλος διαπιστώνει η ίδια ότι τα είχε στείλει προτού πεθάνει. Εκεί υπάρχει λογική εξήγηση είναι τυπικά παράδοξο συμβάν.

Είναι ενδιαφέρον ο παραλληλισμός που έγινε από τον κύριο Ανδρέα Μακρίδης μεταξύ των διηγημάτων του Καπανδρέου με τα διηγήματα του Φράντς Κάφκα (Franz Kafka), όχι μόνο με τη «Μεταμόρφωση» αλλά και με άλλα διηγήματα του Κάφκα που έχουν αυτή την τάση προς το παράδοξο όπως είναι «Η Δίκη». Εύστοχος είναι επίσης ο παραλληλισμός τους και με διηγήματα του Χόρχε Λούις Μπόρχες (Jorge Luis Borges) ιδιαίτερα το «Ficciones» (Μυθοπλασίες) θα έλεγα εγώ, που είναι πολύ ενδιαφέρον.

Εγώ επίσης θα πρόσθετα και τον Γκυ ντε Μοπασάν (Guy de Maupassant) και τον Έντκαρ Άλλαν Πόε (Edgar Allan Poe) σε αυτή την παράδοση που συνδέεται βέβαια και με το φανταστικό που αναφέρθηκε προηγουμένως.     

*Απομαγνητοφώνηση από την παρουσίαση του βιβλίου που πραγματοποιήθηκε στις 19/05/2011 στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.