Το ημιτελές ποίημα του Γιώργου Μολέσκη

Το ημιτελές ποίημα / Γιώργος Μολέσκης. Αθήνα: Μεταίχμιο, 2014. 

Το «Ημιτελές ποίημα» είναι ο τίτλος της 15^ης ποιητικής συλλογής του Γιώργου Μολέσκη. 

Με φιλοσοφική διάθεση ο ποιητής αγγίζει κοινωνικά και υπαρξιακά θέματα κάποια από τα οποία είναι εμπνευσμένα από δικά του, προσωπικά βιώματα  

Ο τίτλος της συλλογής είναι παρμένος από το ομότιτλο ποίημα:

ΤΟ ΗΜΙΤΕΛΕΣ ΠΟΙΗΜΑ

Τόσα χρόνια γράφω διαρκώς το ίδιο ποίημα

κι όμως ποτέ δεν φτάνω σ’ ένα τέλος.

Το γράφω με άλλες λέξεις, άλλες εικόνες,

άλλες ιστορίες κι όλο επανέρχονται

τα ίδια ερωτηματικά, οι ίδιες εξάρσεις,

ο ίδιος πόνος, τα ίδια όνειρα, ξανά και ξανά.

Μες στη ρευστότητα του κόσμου

μόνο σταθερό σημείο εσύ

που ήρθες και με βρήκες ένα πρωί

σ’ ένα μοναχικό παγκάκι σε ξένη πόλη

μ’ ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι

κι ένα δωμάτιο φωτισμένο από την αντανάκλαση

των αχτίδων του ήλιου στο άσπρο χιόνι

όπου μπήκες ένα άλλο πρωινό

και πέταξες όλα τα ρούχα σου στο πάτωμα.

Είναι κι ένα παιδί

που στη μια και στην άλλη γλώσσα

μαθαίνει τα χρώματα και τα ονόματα του κόσμου.

Αυτό το ίδιο ποίημα το γράφουν ίσως

και όλοι οι άλλοι ποιητές του κόσμου.

Το γράφουν με διαφορετικές λέξεις,

διαφορετικές εικόνες, μύθους και ιστορίες,

γι’ αυτό κι η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ.

στίχο του ποιήματος «Ποδηλάτες στη Λευκωσία»:

Για ημιτελές ποίημα, πάντως, κάνουν λόγο και οι στίχοι του ποιήματος «Ποδηλατιστές στη Λευκωσία»:

ΠΟΔΗΛΑΤΙΣΤΕΣ ΣΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ

Σαν χελιδόνια που ορμούν προς την άνοιξη

ένα σμήνος ποδηλατιστών

διασχίζει τους δρόμους της Λευκωσίας.

Με τα απαστράπτοντα ποδήλατά τους,

τις ομοιόμορφες στολές τους,

με το ισορροπημένο μαύρο κι άσπρο χρώμα

και τα μοβ λοφία τους - ίδια πουλιά -

μαζεύονται μπροστά στα φώτα της τροχαίας.

Με το πράσινο ορμούν και φεύγουν

διασχίζοντας τους δρόμους

μιας πόλης κουρασμένης από τη ρουτίνα.

αγχωμένης και βιαστικής,

που όλο σκαλώνει στις ουρές των μηχανών.

Δίχως κλάξον, δίχως εξώστη, δίχως κουδούνι,

σιωπηλοί σαν τα πουλιά τρέχουν μέσα στο φως

να ολοκληρώσουν

την ποδηλατική αποστολή τους.

Και δεν χρειάζεται τίποτε άλλο να πεις,

τίποτε να προσθέσεις

κι ας μείνει το ποίημα ημιτελές,

μονάχα μια εικόνα.