Ποιήματα του Γιώργου Μανέτα

Ο Γιώργος Μανέτας είναι ένας ναυτικός – ποιητής και μέχρι τώρα έχει εκδώσει τα βιβλία: «Θάλασσα: ποιήματα» (1997), «Αστρολάβος: ποιήματα» (1998), «Οξυτέρα εγγυτάτη: ποιήματα» (1999), «Ναυσίν άριστοι: ποιήματα» (2001) και «Ανθολογία ποιημάτων» [CD] (2004).
Το 2014 ο Γιώργος Μανέτας αποφάσισε να εκδώσει ηλεκτρονικά δύο ανθολογίες ποιημάτων του: 1. «1977-2014, ανθολογία ποιημάτων Γεώργιου Ν. Μανέτα» και 2. «Ποιήματα εν όλω, 1977-2014».
Τα δύο ηλεκτρονικά βιβλία διατίθενται δωρεάν από το διαδίκτυο και μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ:
1977-2014, ανθολογία ποιημάτων Γεώργιου Ν. Μανέτα:https://www.joomag.com/magazine/mag/0149901001407268284/p2
Ποιήματα εν όλω, 1977-2014: http://joom.ag/unpb

Θάλασσα

(Στη Δήμητρα – Lizete)

Δεν ξέρω, πού 'σαι θάλασσα, να στρέψω το καράβι,

- να ξεπηδήσω απ’ τα νωθρά νερά του ποταμού,

να φύγω, από το μόλο αυτό, που με κρατούν οι κάβοι

και να βρεθώ σε χάλασμα θαλασσινού καιρού.

 

- Με το καράβι, εξώθησε και φτάσε απ’ τη μεριά μου

και στα δαρμένα κύματα, θε να σ’ αναζητώ!

Κι όταν σε ντύσω θάλασσα μετά, με τα σκουτιά μου,

ως θα’σαι κι αξελόγιαστος, θα σ’ αρραβωνιστώ.

 

- Αν είναι αλήθεια, θάλασσα, να στρέψω το καράβι,

φτερά να βάλω πάνω του, κοντά σου να βρεθώ!

Μα ξέρεις… κάπου, κάποτε, στου ποταμού τη χάρη,

κάποια καλόμορφη γοργό μ’ έσυρε στο βυθό.

 

- Θα νοσταλγώ στα κύματα, εγώ, το ακροθαλάσσι,

κι όταν θα ’ρθείς την άμπωτη, κρώξε φωνή του γλάρου.

- Στις Ατλαντίδες μήνυσα, έχει ο καιρός χαλάσει,

και με γραφίδα σου ιστορώ: Είναι θαμπό του φάρου.

 

- Στέκουν δυο κόσμοι ανάμεσα, κοχύλια και κοράλλια.

Θα περιμένω πάντοτε, παιδί, του ποταμού.

- Καταμεσής σου, θάλασσα, κοιτώντας με τα κιάλια,

θα λογαριάζω εσένανε στ’ αστέρια τ’ ουρανού.

 

- Το γλυκερό μου, πάνωθε στα χείλη σου και πάλι!

Αρχέγονη γεύση γλυκιά, κι αν θέλεις τη παντρεύω.

- Κάτω απ’ το φως του φεγγαριού μοιάζεις θάλασσα, ζάλη,

άγνωρος τόπος μακρινός που μέσα ταξιδεύω.  

 

Η ποίηση του Μανέτα έχει έντονο το ταξιδιωτικό και το θαλασσινό στοιχείο ενώ το ύφος και η ορολογία του πολύ συχνά θυμίζουν την ποίηση του Νίκου Καββαδία.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που ο Γιώργος Μανέτας έχει αφιερώσει στον Καββαδία το ποίημά του «Αστρολάβος» αποθέτοντας φόρο τιμής στον μεγάλο θαλασσινό ποιητή και φανερώνοντας μας ταυτόχρονα και τις επιρροές του:

Αστρολάβος

(Στον Νίκο Καββαδία)

Δάσκαλε,… συγχωρέστε με γι’ αυτόν τον ενικό μου,

δεχτείτε με το σεβασμό κι όλο τον θαυμασμό μου.

Σας μνημονεύω συνεχώς και σας αποστηθίζω,

υποκλινόμενος γι’ αυτά που από καιρό κερδίζω…

**********************

– Το ιστορικό σου, το ’γραψες με το φελί του βράχου

και χάραξες με μι’ άγκυρα, βυθούς του ωκεανού.

Είχαν πληγές τα μέλη σου, πληγές λοξές του αμάχου

που ’χει γνωρίσει θάλασσες, κάτωθε τ’ ουρανού.

 

– Το σκουλαρίκι χρύσωσα, μέλημα της θαφής μου!

Της εκκλησιάς τα σύμβολα κρέμασα στο λαιμό.

Στο ξέθωρο, κάπως λευκό της ναυτικής στολής μου,

φέρω ναυάγια, κι εύχροο πανσπερμικό βυθό.

 

– Είσαι το σφύριγμα χορδής, στον μυθικό αέρα!

Ο γητευτής της θάλασσας βαθιά στις αποικίες.

Είσαι μια γέννηση διαρκής, στον ύφαλο και πέρα

ένας βυθός αντίθετος στις τυμπανοκρουσίες.

 

– Στοίχειωσα κάτου απ’ τ’ αστρικά, στο φως του σημαντήρα,

κι ως στιχουργός της θάλασσας αχός, μνήμες θα ραίνω.

Μακρόσυρτα λυπητερός ζυγώνω απ’ την πορφύρα

και γλάρος μεσ’ ακούγομαι, στα βάθη της να κρένω!…

 

– Στη γλωσσική σου έκφραση, μεθώ πολλά, και λάβω

το πρώτο της εικόνας σου, της ναυτικής σου γνώσης!

Έχω καιρό στα χέρια μου έναν μικρό αστρολάβο

και ψάχνω τον αστέρα σου, με φόβο, πριν της πτώσης…