Πικρόλιθος του Νίκου Νικολάου-Χατζημιχαήλ

Πικρόλιθος: σημειώσεις σχεδίας / Νίκος Νικολάου –Χατζημιχαήλ. Λευκωσία: Κάρβας, 2014.

«Πικρόλιθος» ονομάζεται η νέα ποιητική συλλογή του Νίκου Νικολάου – Χατζημιχαήλ η οποία κυκλοφορεί από τις εκδόσεις του ίδιου του συγγραφέα.

Πρόκειται για μια πολύ προσεγμένη δουλειά, τόσο εκδοτικά όσο και συγγραφικά. Η συλλογή περιλαμβάνει 14 ποιήματα τα οποία σαν κεντρικό άξονα έχουν τη φύση (Τα βότσαλα, Η πέτρα, Τα πουλιά, Το ακρογιάλι κτλ). Από τα ποιήματα δεν απουσιάζουν οι ιστορικές αναφορές (στον Ονήσιλο, τον Γρηγόρη Αυξεντίου, τον Κυριάκο Μάτση).  

Η πέτρα διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στη συλλογή του Νικολάου-Χατζημιχαήλ ·από τον τίτλο «Πικρόλιθος»  (η ονομασία του στεατίτη από τον οποίο γίνονταν τα σταυρόσχημα ειδώλια της χαλκολιθικής εποχής στην Κύπρο), μέχρι τη διαδρομή των βότσαλων στο βυθό της θάλασσας («Τα βότσαλα»), την πέτρα ως εργαλείο επιβίωσης («Η πέτρα»), τον στίχο «γνωρίζω μόνο μια πέτρα» («Το ακρογιάλι»), την πέτρα πάνω στην οποία ο Αυξεντίου αφήνει ένα κόκκινο σημάδι από αίμα («Η Σκήτη»), μέχρι και την απειλή του Κυριάκου Μάτση «…αν θα βγω, θα βγω με μια πέτρα στο χέρι» («Διάλογος»).

Όπως μας έχει συνηθίσει ο συγγραφέας, συνοδεύει και αυτή τη φορά τα ποιήματά του με ενδιαφέρουσες σημειώσεις και επεξηγήσεις.

Τα ποιήματα της συλλογής: Τα βότσαλα – Η πέτρα – Τα πουλιά – Η σχεδία – Το τραγούδι του ναύτη της σχεδίας – Το ακρογιάλι – Έρωτας και θάνατος – Παλιό καράβι – Πικρόμελο – Η σκήτη – Διάλογος – Το πηγάδι – Νανούρισμα – Μονόλογος σπουργίτι.

Απόσπασμα από το ποίημα "Η Πέτρα"

α’

Περπατώ με μια πέτρα στο χέρι

Καμωμένη με τέχνη και κόπο

Σφυροκοπώντας βράχο σκληρό

Περπατώ με μια πέτρα στο χέρι

Περίεργα τριγύρω κοιτώντας

Από πείνα, από πείσμα και φόβο

Περπατώ με μια πέτρα στο χέρι

Μα πάντα μένω στα ίδια δάση

Στα ίδια μέρη το χώμα πατώ.

Διάλογος

λάμπει ο χρυσός â λάμπει ο χρυσός στο φως μα πιότερο θα λάμψει, στον ήλιο μιας φιλόξενης χώρας â το μυστικό αν μου πεις â του δικού σου αρχηγού του μεγάλου την κρύπτη â «ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα» â θα θυμώσω, θα φυσήξω και την κρύπτη σου θα ρίξω â τραγούδι γλυκό τραγουδώ και ποτέ μα ποτέ δεν σταματώ â είσαι πιασμένος, είσαι πιασμένος, βγες απ’ την κρύπτη â λεύτερος είμαι, λεύτερος είμαι, έλα αν μπορείς να με πιάσεις â πόσοι είστε στην κρύπτη του σκότους; â είμαστε τρεις μες στο φως και τριγύρω σας ένας λαός σάς θωρεί με θυμό â τρεις ποντικοί, τρεις ποντικοί στη φάκα είναι πιασμένοι, γιατί είστε εκεί; â γι’ αυτό τον λαό, για τον ήλιο, τις πέτρες, το νερό και τη γη που πατάτε â και τι θα κερδίσεις αν τα καμένα σου κόκκαλα αφήσεις εκεί; â μια αείφωτος δάδα θ’ ανάψει â έχετε όπλα; â ναι, τις πέτρες μας κρατάμε στα χέρια â βγέστε στο φως με τα χέρια ψηλά â βγαίνουνε οι δύο χωρίς οπλισμό â κι εσύ τι θα κάνεις; â μπορεί ένας άνθρωπος να ονειρευτεί καλύτερη τύχη από τούτη που τώρα σ’ εμένα έχει τύχει; â βγες, βγες απ’ την κρύπτη με τα χέρια ψηλά â φυλαχθείτε…

…αν θα βγω,  θα βγω με μια πέτρα στο χέρι.

Διαβάστε επίσης:

- Ένα ποίημα του Νίκου Νικολάου – Χατζημιχαήλ για τον Θεοδόση Νικολάου

- Τα 20 διηγήματα του Νίκου Νικολάου–Χατζημιχαήλ