Τα 20 διηγήματα του Νίκου Νικολάου–Χατζημιχαήλ

20 διηγήματα / Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ. Λευκωσία: Κάρβας*, 2014.

Το τελευταίο βιβλίο του συγγραφέα και ζωγράφου Νίκος Νικολάου–Χατζημιχαήλ αποτελείται από 20 σύντομα διηγήματα. Κύριο χαρακτηριστικό των διηγημάτων αυτών είναι η νοσταλγία και η ευαισθησία με την οποία ο συγγραφέας προσεγγίζει θέματα όπως η απώλεια, ο πόλεμος, η συλλογική μνήμη, τα παιδικά χρόνια στο χωριό, τα συγγενικά πρόσωπα, η σκλαβωμένη Αμμόχωστος κ.ά.

Στο βιβλίο περιλαμβάνονται τα διηγήματα: Ο γητευτής των μυρμηγκιών – Η Κιθάρα – «Επιστροφή στην ευτυχία» – Η πόλη όλη – Το ενθυμητάριο – Η καρδερίνα γύρισε – Η Αγία Ρόδη η ποιήτρια – Ξέρεις ποδήλατο; –  Η Ελβίρα – Τα πουλιά κλαίνε – Ο κρατήρας με τις εφτά λαβές – Οι Τσερκέζοι – Τέρας χωρίς κεφάλι – Η μαύρη μοτοσυκλέτα – Το αεικίνητον – Η γητεύτρα – Η κόρνα – Το θαύμα – Ο άνθρωπος με το πιδκιαύλιν – Η «Λάμπουσα».

Οι ιστορίες του βιβλίου μας ταξιδεύουν, κυρίως, στην κατεχόμενη επαρχία της Αμμόχωστου, μιας άλλης εποχής, τότε που η ζωή ήταν πιο αθώα και τα πράγματα γύρω μας είχαν περισσότερο χρώμα.  

  

Κάρβας ονομάζεται και ο εκδοτικός οίκος που συνέστησε ο Νίκος Νικολάου–Χατζημιχαήλ και στον οποίο έχει εκδώσει μέχρι σήμερα δύο βιβλία του.

Ο Νικολάου – Χατζημιχαήλ χρησιμοποιεί, όχι συχνά, μέσα στα κείμενά του και κάποιες λέξεις της κυπριακής ντοπιολαλιάς, τις οποίες όμως φροντίζει να επεξηγήσει στο τέλος του βιβλίου παραθέτοντας ένα μικρό γλωσσάρι. Το κάθε διήγημα συνοδεύεται με σχετικό σκίτσο ζωγραφισμένο από τον ίδιο τον συγγραφέα. 

Από τα διηγήματα ξεχώρισα το μεγαλύτερο του βιβλίου με τίτλο «Η πόλη όλη» στο οποίο ο συγγραφέας μας παρουσιάζει τον πόνο και την οδύνη για τον χαμό της Αμμοχώστου (κατά την τουρκική εισβολή του 1974) μέσα από τα μάτια ενός παπαγάλου ο οποίος επέλεξε να παραμείνει στην εγκαταλειμμένη πόλη. 

Ιδιαίτερα μου άρεσε και «Το ενθυμητάριο» στο οποίο ο συγγραφέας περιγράφει την κατασκευή ενός κομπολογιού από ένα αιχμάλωτο πολέμου με κουκούτσια ελιάς.

Ευχάριστη έκπληξη για μένα αποτέλεσε το «Τέρας χωρίς κεφάλι», μια ιστορία με πρωταγωνιστή ένα φανταστικό φονικό ακέφαλο τέρας (διαβολοτόμαρο) το οποίο υπερίπταται και σκορπά τον τρόμο πάνω από το παλιό νεκροταφείο του χωριού. Το διήγημα αυτό το οποίο είναι εμπνευσμένο, όπως μου διηγήθηκε ο ίδιος ο συγγραφέας,  από μια δοξασία που υπήρχε παλιά στο χωριό του, μπορεί άνετα να ενταχθεί στην αγαπημένη μου θεματική κατηγορία της «φανταστικής λογοτεχνίας».  

  

Μικρά αποσπάσματα από τo διήγημα «Τέρας χωρίς κεφάλι»:

«Σκορπούσε το φόβο και τον τρόμο και μόνο με το άκουσμα του ονόματός της. Ήταν ένα ιπτάμενο τετράγωνο τομάρι δύο μέτρα επί δύο, με κοντή σκουρόχρωμη τρίχα και οι τέσσερεις άκρες της που είχαν επιμηκυνθεί και στρογγυλοποιηθεί, ανεβοκατέβαιναν γρήγορα σαν φτερούγες. Δεν είχε κεφάλι αλλά όταν περνούσε με μεγάλη ταχύτητα, φαινόταν σαν να την είχε κτυπήσει ακριβώς στη μέση μια μπάλα ποδοσφαίρου, που έχοντας μεγαλύτερη ταχύτητα, την παρέσυρε μαζί της στην πορεία της…»

«…Δεν έχασα καιρό, κρατώντας το μαχαιράκι ακόμα στο αριστερό μου χέρι, πάτησα με δύναμη το πετάλι κι έγινα ένα με το σκοτάδι που εν τω μεταξύ έγινε πηχτό. Μα εγώ δεν το φοβόμουνα πια το σκοτάδι» 

*Κάρβας, σύμφωνα με τον  Στέφανο Βυζάντιο (5ος μ.Χ. αι.), ονομάζεται ο άνεμος που φυσά από τη μεριά της Καρπασίας (χερσόνησος στο βορειοανατολικό άκρο της Κύπρου).
Κάρβας ονομάζεται και ο εκδοτικός οίκος που συνέστησε ο Νίκος Νικολάου – Χατζημιχαήλ και στον οποίο έχει εκδώσει, μέχρι σήμερα, δύο βιβλία του.