Η παρουσίαση του βιβλίου «Η παράξενη ιστορία του Ευριπίδη Παπαδόπουλου και άλλα διηγήματα» στις Όψεις του Φανταστικού - Κύπρος, 2019

Το τελευταίο μου βιβλίο έχει τίτλο «Η παράξενη ιστορία του Ευριπίδη Παπαδόπουλου και άλλα διηγήματα» και αποτελείται συνολικά από 16 ιστορίες. Η πρώτη ιστορία της συλλογής που χάρισε και τον τίτλο στο βιβλίο αναφέρεται στην περιπέτεια ενός συγγραφέα ο οποίος στην προσπάθειά του να γράψει ένα πετυχημένο μυθιστόρημα, μπλέκει την πραγματικότητα με τη φαντασία του, ταυτίζεται με τον λογοτεχνικό χαρακτήρα που ο ίδιος δημιούργησε και τελικά, αναμιγνύεται και ο ίδιος στην πλοκή της ιστορίας.

Στο διήγημα «Όταν παγώνει ο χρόνος» ο πρωταγωνιστής έχει στη διάθεσή του, κάθε εικοσιτετράωρο, μια ώρα περισσότερη από όλους τους υπολοίπους ανθρώπους κατά την οποία ζει και κινείται λες και είναι αόρατος.

Τα δύο επόμενα διηγήματα «Ισχύς Δια της Γνώσεως του Μέλλοντος» και «Όλοι οι Έλληνες είμαστε Τρώες» ανήκουν στην κατηγορία της εναλλακτικής ιστορίας αφού στο πρώτο ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, ξεπαγώνει και επιστρέφει για να αποτρέψει την άλωση της Κωνσταντινούπολης ενώ στο δεύτερο οι Τρώες κερδίζουν τον Τρωικό πόλεμο και γράφουν αυτοί την ιστορία του.

Το «Φοβού την εκδίκηση του Ονήσιλου» είναι ακόμα μια εναλλακτική ιστορία, εμπνευσμένη από το γνωστό ποίημα του Παντελή Μηχανικού «Ονήσιλος».

Οι «Χωματάνθρωποι» είναι μια ιστορία τρόμου που περιγράφει την εξέλιξη της ζωής των ενταφιασμένων υπηρετών νεκρών βασιλικών αρχόντων τους, στα έγκατα της γης.

Στο διήγημα επιστημονικής φαντασίας «Από μια έκρηξη ξεκίνησαν όλα» επιχειρείται μια ανασκευή της θεωρίας της Μεγάλης Έκρηξης (Big Bang) αμφισβητώντας τόσο τη δημιουργία του κόσμου σύμφωνα με την Αγία Γραφή, αλλά και την εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου.

Στα υπόλοιπα διηγήματα μπορεί κάποιος να διαβάσει για το πρώτο «Ταξίδι στον Χωροχρόνο», για τις παραισθήσεις που προκαλεί ένα σοβαρό τροχαίο «Δυστύχημα», για τα σκοτεινά σχέδια του Εωσφόρου «Η βιογραφία του Ε.», αλλά και για «Το αίμα που έσωσε τον κόσμο» μετά από μια προφητεία των Μάγιας.

Τα διηγήματα «Αιωνόβιοι» και «Επιχείρηση Δευκαλίων» είναι καθαρή επιστημονική φαντασία αφού το ένα έχει ως θέμα την καταπολέμηση και εξαφάνιση του θανάτου από τον άνθρωπο, με τη βοήθεια της επιστήμης, ενώ το άλλο έχει ως θέμα το έσχατο σχέδιο διάσωσης του ανθρώπινου γένους μετά την καταστροφή της Γης.

Ακολουθούν τρία διηγήματα που ανήκουν στην Γενική (Mainstream) Λογοτεχνία: «Ο χαμένος παράδεισος του Εμπού Γουαλέντ Αλ Τουνσί», η ιστορία ενός πολεμιστή του Ισλαμικού Κράτους, η «Κουνουπομαχία», ένας χιουμοριστικός οδηγός καταπολέμησης των κουνουπιών, καθώς και το «Άσυλο κατατρεγμένων βιβλίων» διήγημα αφιερωμένο στα βιβλία που γνώρισαν διαχρονικά το ανθρώπινο μένος.

Στον πρόλογο του βιβλίου η φιλόλογος, συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας Χρυσόθεμις Χατζηπαναγή κάνει μια ενδιαφέρουσα εισαγωγή στη λογοτεχνία του φανταστικού ενώ σχολιάζει και το ίδιο το βιβλίο.

Από το βιβλίο «Η παράξενη ιστορία του Ευριπίδη Παπαδόπουλου: και άλλα διηγήματα»  (Συμπαντικές Διαδρομές, 2019) διαβάζω απόσπασμα από το διήγημα «Όταν παγώνει ο χρόνος»:

Την πρώτη φορά που θυμάμαι να μου έχει συμβεί ήταν σε εκείνο το παραλιακό πάρτι που οργανώσαμε με τους συμμαθητές μου. Η συμφωνία, προκειμένου να με αφήσουν οι γονείς μου να πάω στο πάρτι ήταν ότι θα με παραλάμβαναν από εκεί λίγο μετά τα μεσάνυχτα.

Αφού διασκεδάσαμε και όλα πήγαν μια χαρά, ετοιμαστήκαμε να μαζέψουμε τα πράγματά μας για να φύγουμε.

Τότε, εντελώς ξαφνικά συνέβηκε. Κοκάλωσαν όλα γύρω μου! Οι συμμαθητές μου παρέμειναν ακίνητοι λες και βρισκόμασταν σε βιντεοταινία όπου κάποιος είχε μόλις πατήσει την παύση. Η παύση όμως ίσχυε μόνο για όλους τους άλλους… Εγώ ήμουν ο μόνος που συνέχιζα να κινούμαι! Στην αρχή σκέφτηκα ότι κάποιος μου κάνει πλάκα. Έτρεχα αριστερά και δεξιά σπρώχνοντας και ταρακουνώντας τους φίλους μου για να ξυπνήσουν, αλλά μάταια… Λίγο πιο πέρα μια άλλη παρέα ήταν επίσης «παγωμένη». Τότε μόνο πρόσεξα ότι και η θάλασσα είχε σταματήσει να κινείται! Είχα τρομάξει πάρα πολύ. Έτρεξα προς τον δρόμο, φώναζα για βοήθεια, αλλά κανείς δεν ανταποκρινόταν… Παντού επικρατούσε πλήρης ησυχία και όσους συναντούσα στο διάβα μου ήταν εξίσου κοκαλωμένοι. Ακόμα και τα αυτοκίνητα είχαν ακινητοποιηθεί στη μέση του δρόμου.   Μια αόρατη δύναμη είχε σταματήσει τα πάντα. Τα φώτα τροχαίας ήταν κολλημένα στο χρώμα, που είχαν πριν «παγώσουν». Κυκλοφορούσα μέσα σε μια πόλη που έμοιαζε με  το φάντασμα αυτής που ήξερα. Είχα αρχίσει να πανικοβάλλομαι και διάφορες τρελές σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου. Δεχτήκαμε, μήπως, κάποια επίθεση από ανώτερες δυνάμεις; Είχε γίνει κάποια μαζική καταστροφή και ήμουν ο μοναδικός επιζών; Ή μήπως εγώ ήμουν στην πραγματικότητα ο νεκρός;

Τα είχα εντελώς χαμένα και δεν μπόρεσα να αντιληφθώ πόση ώρα πέρασε. Όταν πάντως όλα επανήλθαν στον κανονικό τους ρυθμό εγώ είχα ήδη απομακρυνθεί  αρκετά από την παραλία που διεξαγόταν το πάρτι.

Οι φίλοι μου και οι γονείς μου,  οι οποίοι είχαν πάει στο μεταξύ στην παραλία για να με παραλάβουν, δεν με βρήκαν εκεί και άρχισαν να με ψάχνουν. Μέχρι και την αστυνομία ενέπλεξαν. Ένα περιπολικό με βρήκε να περιπλανιέμαι συγχυσμένος μερικά χιλιόμετρα πιο μακριά. Οι γονείς μου, αφού πρώτα ανακουφιστήκαν με την εύρεσή μου, με ρωτούσαν επίμονα γιατί απομακρύνθηκα από τον χώρο του πάρτι και πού ήθελα να πάω. Όταν προσπάθησα να τους διηγηθώ τι είχε συμβεί, φυσικά, δεν με πίστεψαν! Στην αρχή θύμωσαν επειδή θεώρησαν ότι τους κοροϊδεύω προσπαθώντας να κρύψω κάτι. Επειδή όμως επέμενα έντονα στη δική μου εκδοχή αποφάσισαν, την επόμενη κιόλας μέρα,  να μου κλείσουν ραντεβού με ένα ψυχίατρο.

Αν και μου μιλούσε πολύ ευγενικά, κατάλαβα πως ούτε και ο γιατρός πείστηκε από αυτά που του διηγήθηκα. Μίλησε για παραισθήσεις που ίσως οδηγήσουν σε σχιζοφρένια και πρότεινε φαρμακευτική αγωγή σε περίπτωση που παρουσιαζόταν παρόμοιο περιστατικό, ή αν συνέχιζα με το ίδιο πάθος, όπως είπε, τους ισχυρισμούς μου για το τι συνέβηκε εκείνο το περίεργο βράδυ.

Εγώ πάντως ήμουν σίγουρος ότι δεν είχα τρελαθεί! Ήξερα πως όλα όσα είχα ζήσει με το «πάγωμα» του κόσμου γύρω μου, είχαν συμβεί στην πραγματικότητα και όχι μέσα στο μυαλό μου.

Μετά από πολλή σκέψη, προβληματισμό αλλά και παρατήρηση της καθημερινότητάς μου, συνειδητοποίησα τι ακριβώς συνέβαινε. Τα επόμενα βράδια με βρήκαν ξάγρυπνο μπροστά από το ηλεκτρονικό ρολόι που είχα στο κομοδίνο μου να παρατηρώ την ώρα και να περιμένω: 23:57, 23:58., 23:59, 24:00… Τότε ακριβώς σταματούσε η ώρα και στο δικό μου ρολόι. Υπολόγισα ότι αυτή η αλλόκοτη κατάσταση διαρκούσε 60 λεπτά. Κάθε βράδυ, μόλις γινόταν μεσάνυχτα, εγώ, για κάποιο παράξενο και ανεξήγητο λόγο, συνειδητοποίησα ότι είχα ακόμα μια επιπλέον ώρα ζωής. Κατάλαβα ότι ο χρόνος, ουσιαστικά, «πάγωνε» γύρω μου για όλο τον υπόλοιπο κόσμο εκτός από εμένα. Όλοι οι άλλοι άνθρωποι παρέμεναν ακίνητοι, στη στάση που βρισκόντουσαν στις 24:00:00 για μια ολόκληρη ώρα μέχρι που το ρολόι να δείξει 24:00:01. Μόνο που μέχρι να περάσει αυτό το ένα δευτερόλεπτο για όλο τον υπόλοιπο κόσμο, εγώ είχα ακόμα μια επιπλέον ώρα στη διάθεσή μου. Μια ώρα την οποία ζούσα μόνος μου ενώ όλοι οι άλλοι γύρω μου «κοκκάλωναν» και παρέμεναν ακίνητοι.

Δεν μπορούσα να ερμηνεύσω αυτό το γεγονός ούτε μπορούσα να ξέρω με σιγουριά αν εγώ ήμουν ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που είχε αυτή την ιδιαιτερότητα. Για όσους πάντως γνώριζα, γονείς, αδέρφια, φίλους, γείτονες, συγγενείς, ήξερα ότι ζούσαν μια εικοσιτετράωρη καθημερινότητα ενώ εγώ ζούσα μια εικοσιπεντάωρη!

Κατά τη διάρκεια εκείνης της επιπλέον ώρας οι άνθρωποι παρέμεναν ακίνητοι, τα μεταφορικά μέσα σταματούσαν, οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα «πάγωναν», η θάλασσα έμενε ακίνητη, ενώ όταν έβρεχε, ακόμα και η βροχή διακοπτόταν με τις σταγόνες της να μένουν ακινητοποιημένες και μετέωρες. Τίποτα δεν κουνιόταν εκτός από εμένα και τα πράγματα που εγώ κινούσα χρησιμοποιώντας τη μυϊκή μου δύναμη.

Σκεφτόμουν ότι ίσως να είχα γεννηθεί έτσι. Αν έτσι είχαν τα πράγματα, τότε μπορούσα να με φανταστώ βρέφος να ξυπνάω τη συγκεκριμένη ώρα και να πλαντάζω στο κλάμα ενώ κανείς δεν μπορούσε να με ακούσει. Ίσως να έτυχε σε μεγαλύτερη ηλικία να είχα σηκωθεί εκείνη την περίεργη ώρα για να πιω νερό ή να πάω στη τουαλέτα όταν οι άλλοι στο σπίτι κοιμόντουσαν, χωρίς να συνειδητοποιήσω ότι όλα γύρω μου ήταν «παγωμένα».  Αν συνέβαινε αυτό, πάντως,  σκέφτηκα ότι θα κέρδιζα μια ώρα επιπλέον ύπνο κάθε βράδυ χωρίς να το καταλαβαίνω…

Ίσως, πάλι, αυτό να μου προκλήθηκε αργότερα, μπορεί ακόμα και εκείνο το βράδυ στην παραλία να ήταν η πρώτη μου φορά.

Με τον καιρό, όχι απλά συνήθισα αυτή την ιδιαίτερη εμπειρία, αλλά άρχισα κιόλας να την απολαμβάνω. Από τότε που κατάλαβα ότι είχα αυτή την ιδιαιτερότητα, προσπάθησα να την μετατρέψω σε πλεονέκτημα. Δεν έχω μιλήσει ποτέ και σε κανέναν ξανά γι’ αυτή μου την ικανότητα και σπάνια πλέον χαραμίζω την 25^η ώρα της ημέρας μου για ύπνο. Κατά τη διάρκεια αυτής της μοναχικής, ομολογουμένως, αλλά πολύ ενδιαφέρουσας ώρας, προσπάθησα να εξερευνήσω διάφορα πράγματα και καταστάσεις χρησιμοποιώντας το πλεονέκτημα τού να κινούμαι χωρίς να γίνομαι αντιληπτός από κανένα.

Με τον καιρό, όχι απλά συνήθισα αυτή την ιδιαίτερη εμπειρία, αλλά άρχισα κιόλας να την απολαμβάνω. Από τότε που κατάλαβα ότι είχα αυτή την ιδιαιτερότητα, προσπάθησα να την μετατρέψω σε πλεονέκτημα. Δεν έχω μιλήσει ποτέ και σε κανέναν ξανά γι’ αυτή μου την ικανότητα και σπάνια πλέον χαραμίζω την 25^η ώρα της ημέρας μου για ύπνο. Κατά τη διάρκεια αυτής της μοναχικής, ομολογουμένως, αλλά πολύ ενδιαφέρουσας ώρας, προσπάθησα να εξερευνήσω διάφορα πράγματα και καταστάσεις χρησιμοποιώντας το πλεονέκτημα τού να κινούμαι χωρίς να γίνομαι αντιληπτός από κανένα.

Δεν ντρέπομαι να ομολογήσω ότι χρησιμοποίησα αυτή την αλλόκοτη επιπλέον ώρα προς όφελός μου, αλλά και για να ικανοποιήσω την περιέργειά μου.  Ναι, μπήκα στον πειρασμό να μπω σε ξένα σπίτια, για να τα εξερευνήσω και για να περιεργαστώ  προσωπικά αντικείμενα γνωστών μου αλλά και εντελώς αγνώστων. Βλέπετε, οι  συναγερμοί των σπιτιών και των καταστημάτων την 25^η ώρα δεν κτυπούσαν, τα σκυλιά ποτέ δεν γαύγιζαν και δεν υπήρχε κίνδυνος να με δει κανένας.

Ναι, μπήκα στον πειρασμό και έκλεψα χρήματα από εκείνον τον διεφθαρμένο πολιτικό, που ενώ όλοι γνωρίζαμε ότι έπαιρνε μίζες, συνεχώς κατάφερνε να τη γλιτώνει. Εντάξει, παραδέχομαι, ότι έκλεψα και από άλλους... Προσπαθούσα όμως πάντα να παίρνω χρήματα από πολύ πλούσιους και από άτομα που είχαν καταχραστεί τη θέση τους, για να τα αποκτήσουν. Το έβλεπα σαν κάθαρση, σαν την τιμωρία που μόνο εγώ μπορούσα να τους επιβάλω!