Εκατό χρόνια μοναξιά του Gabriel Garcia Marquez

Εκατό χρόνια μοναξιά / Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες · μετάφ. Κλαίτη Σωτηριάδου - Μπαράχας. Αθήνα: Α. Α. Λιβάνη, 1983.

Το «Εκατό χρόνια μοναξιά» είναι το πιο διάσιμο έργο του νομπελίστα Κολομβιανού συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες (Gabriel Garcia Marquez), ο οποίος γεννήθηκε το 1928 και πέθανε το 2014.

Το βιβλίο εκδόθηκε για πρώτη φορά στο Μποένος Άιρες το 1967 με τον ισπανικό τίτλο "Cien Anos de soledad".  

Το μυθιστόρημα διαδραματίζεται στο μυθικό χωριό  Macondo και ουσιαστικά μας περιγράφει την ιστορία εφτά γενεών της οικογένειας Buendia η οποία βαρύνεται από μια μακρινή προφητεία: είναι καταδικασμένη σε εκατό χρόνια μοναξιάς λόγω μιας αιμομιξίας που έγινε ανάμεσα σε δύο μέλη της.

Σε αυτό το μυθιστόρημα ο συγγραφέας αναμειγνύει την ιστορία με την φαντασία. Ενοράσεις, μετεωρίσεις, όνειρα, τέρατα, ζωντανοί νεκροί, ιπτάμενα χαλιά, φαινόμενα ακινητοποίησης του χρόνου και μετάθεσης παρελθόντος – παρόντος αναμιγνύονται με τη ρεαλιστική περιγραφή.

Το βιβλίο είχε αναπάντεχη επιτυχία και οι περισσότεροι κριτικοί αλλά και το κοινό το υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό κάνοντας το μεγάλη επιτυχία από τις πρώτες βδομάδες κυκλοφορίας του.

Σύμφωνα με τον μεγάλο Χιλιανό ποιητή Pablo Neruda, το «Εκατό χρόνια μοναξιά» είναι ίσως η μεγαλύτερη αποκάλυψη στην ισπανική γλώσσα μετά τον «Δον Κιχώτη» του Miguel de Cervantes.

Το "Εκατό Χρόνια Μοναξιά" αποτελεί θεματικά μια ενότητα με τρία άλλα προηγούμενα μυθιστορήματα του συγγραφέα και με δύο από τις συλλογές διηγημάτων. Είναι το βασικό σκηνικό όπου εμφανίζονται, ολοκληρώνονται ή συμπληρώνονται οι ιστορίες και οι ήρωες. Εδώ ολοκληρώνεται το δράμα του Συνταγματάρχη που δεν έχει κανέναν να του γράψει και τον συναντούμε, νεαρό ακόμα, να παραδίδει την περιουσία του επαναστατικού στρατού και να παίρνει την απόδειξη από το χέρι του ίδιου του συνταγματάρχη Αουρελιάνο Μπουενδία. Μαθαίνουμε το τέλος της ιστορίας από τα Ανεμοσκορπίσματα και βλέπουμε τους ήρωες της Κακιάς Ώρας να ξαναζούν στο πρόσωπο του Χοσέ Αρκάδιο Μπουενδία. Συναντούμε περαστικιά την Αθώα Ερέντιρα και την άσπλαχνη γιαγιά της και γνωρίζουμε τη μοναξιά της εξουσίας, τη μοναξιά του μίσους και του πολέμου και πως οι λαοί που καταδικάστηκαν "σε εκατό χρόνια μοναξιά δεν είχαν δεύτερη ευκαιρία πάνω στη γη". Ο ίδιος ο συγγραφέας στο λόγο που έβγαλε στην απονομή του βραβείου Νόμπελ μίλησε για τη μοναξιά της Λατινικής Αμερικής και ζήτησε από τ' ανεπτυγμένα κράτη να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία σ' αυτούς τους λαούς, ιδιαίτερα στις μέρες μας που αγωνίζονται για την πολιτική τους αυτονομία. [...] (Από την έκδοση)