Camera obscura από τον Σταμάτη Λαδικό

Camera obsura / Σταμάτης Λαδικός. Αθήνα: Momentum [εκδόσεις Ν & Σ Μπατσιούλας], 2012.

Το Camera obscura είναι το βιβλίο του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα Σταμάτη Λαδικού. Πρόκειται για μια συλλογή δώδεκα διηγημάτων υπερφυσικού τρόμου βασικό χαρακτηριστικό των οποίων είναι ο θάνατος. 

Η ιδιόρρυθμη λυρική γραφή, οι ατμοσφαιρικές ιστορίες  και οι πολύ καλές ιδέες συνθέτουν ένα βιβλίο που θα σύστηνα σε κάθε λάτρη του είδους. 

Μερικά από τα διηγήματα έχουν και προεκτάσεις επιστημονικής φαντασίας. 

Στα θετικά οι χρησιμοποίηση ιστορικών προσώπων στα διηγήματα.

Περιλαμβάνονται τα ακόλουθα διηγήματα:

·         Camera obscura: Πρωταγωνιστεί ένας διεστραμμένος φωτογράφος πτωμάτων ο οποίος χωρίς να το καταλάβει μπλέκεται με τον κόσμο των νεκρών.

·         Το ξέφωτο: Το άγχος ενός οικογενειάρχη απέναντι στον χαμό αγαπημένων του προσώπων.

·         Το όνειρο του Κρόνου: Η εφιαλτική παγίδευση κάποιον ανθρώπων μέσα στον γνωστό πίνακα του  Γκόγια όπου ο Κρόνος τρώει τον γιό του.

·         Ripper’s Ballad: Μια διήγηση του ίδιου του Τζακ του Αντεροβγάλτη. Μια μπαλάντα αφιερωμένη στα θύματά του!

·         Vice Versa: Παράλληλες ιστορίες πολεμικής βαναυσότητας που ξεκινούν από το Ανατολικό Μέτωπο το 1943 και συνεχίζονται ταυτόχρονα στην Σρεμπρένιτσα του 1991 και στο Άουσβιτς του 1942.

·         Η μάσκα: Ένα παράξενο λουλούδι με υπερφυσικές δυνατότητες αλλάζει ολοκληρωτικά τη ζωή του πρωταγωνιστή.

·         Το στοίχειωμα: μια ιστορία δοσμένη από την οπτική γωνία ενός υπερφυσικού όνος.

·         Απλά περαστικός: Ο ίδιος ο θάνατος επισκέπτεται ένα μπαρ και δεν έχει καλά νέα για τον μπάρμαν…

·         Γεννηθήτω το θέλημά σου: Μια νεαρή γυναίκα περιμένει μάταια τον αγαπημένο της να επιστρέψει από ένα ποδοσφαιρικό αγώνα.

·         Ωχρά Σπειροχαίτη: Η τελευταία συνάντηση του Κώστα Καρυωτάκη με την Μαρία Πολυδούρη.

·         Ο άνθρωπος που σκότωσε το χρόνο: Ταξίδια στον χρόνο παρέα με τους Αλμπερτ Αϊνστάιν, Κουρτ Γκέντελ αλλά και τον Ωριγένη…  

·         The Babalon Working: Οι Τζακ Πάρσονς και Τζον Ντη  σε απαρχές της Αποκάλυψης ταυτόχρονα στο 1562 και το 1946

Από το οπισθόφυλλο:

Από τον κόσμο των νεκρών ως τα απειλητικά δάση όπου κατοικούν οι φόβοι μας, από τους δρόμους του βικτοριανού Λονδίνου ως την Πρέβεζα του Καρυωτάκη, ο χώρος και ο χρόνος διαστέλλονται και δημιουργούν γέφυρες που ενώνουν το παρελθόν με το μέλλον. Και όλα συγκλίνουν στη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι ιστορίες τρόμου, μπορεί και να μην είναι "ιστορίες". 

Δώδεκα διηγήματα τρόμου, σε μια σύγχρονη απόδοση των κλασικών του είδους. Υποβλητική ατμόσφαιρα και σκοτεινός λυρισμός από ένα συγγραφέα που κάνει την πρώτη του εμφάνιση στη σύγχρονη, ελληνική λογοτεχνία.

Απόσπασμα από το βιβλίο:

"Με περίμενε ήδη ξαπλωμένη με όλη τη λαμπρότητα του σώματός της να φωτοβολεί στον αποπνικτικά ζεστό χώρο. Χάιδεψα με την αναστροφή του χεριού μου το λευκό της μάγουλο. Έτρεμα. Τρέμω κάθε φορά.
Ξεκίνησα από το γωνιώδες σαγόνι, κύλισα στο καλοσμιλεμένο, μικρό αφτί (δεν μπορούσα παρά να θαυμάσω τη γυαλάδα που μοίραζε το αχνό χνούδι του λοβού), άφησα το χέρι μου να κατέβει στο λαιμό της· στάθηκα εκεί για μια στιγμή πριν κατηφορίσω ακόμα πιο κάτω, με δάχτυλα που έτρεμαν όλο και εντονότερα, στην ανοιχτή πληγή του τσακισμένου στήθους της. Έστεκε ορθάνοιχτο, ένα παράθυρο για το λαμπερό εσωτερικό του κορμιού της.
Έκανα ένα βήμα πίσω, σημάδεψα με το φακό, κράτησα την ανάσα μου και τράβηξα τη φωτογραφία. Εξέπνευσα πάλι, τη στιγμή που η εκτυφλωτική έκρηξη του φλας καθαγίασε τα πάντα.
Είμαι επαγγελματίας φωτογράφος. Φωτογραφίζω τους Νεκρούς".

-         -  Διαβάστε επίσης την κριτική: «Σκοτεινές αποχρώσεις» του Δημήτρη Αργασταρά