Όταν η Σύλβια Λουκά «Μάδησε την Μαργαρίτα» της

Το «Μάδησε την Μαργαρίτα» αποτελεί την πρώτη απόπειρα μυθιστορηματικής συγγραφής της Σύλβιας Α. Λουκά, όπως η ίδια σημειώνει στον πρόλογο του βιβλίου της (εκδόσεις Αναζητήσεις, 2011).

Η εντύπωση που αποκόμισα από την πλοκή του βιβλίου είναι ότι η συγγραφέας χρησιμοποίησε  κάποια αυτοβιογραφικά στοιχεία τα οποία στη συνέχεια ανέπτυξε και εμπλούτισε με φαντασία για να κάνει την υπόθεσή της πιο ελκυστική. Στην εντύπωση ότι σε κάποιες περιπτώσεις μιλά για καταστάσεις που έζησε η ίδια, συντείνει και το γεγονός ότι το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα κοριτσίστικο, θα το χαρακτήριζα, μυθιστόρημα το οποίο διαβάζεται εύκολα και ευχάριστα.
Παρόλο που το συγκεκριμένο είδος βιβλίων δεν είναι της προτιμήσεώς μου, στο τελευταίο μέρος έπιασα τον εαυτό μου να αγωνιά για την κατάληξη της ιστορίας και να συγκινείται με τις τραγικές καταστάσεις που βίωνε η πρωταγωνίστρια.

Απόσπασμα από το βιβλίο:

Ξύπνησα μουδιασμένη σαν αρκούδα μετά από χειμέριο ύπνο, πάνω στα βρεγμένα χαλίκια και την άμμο, εκεί όπου έφτανε ξεψυχισμένο το κύμα. Απέναντι, μια ολοκαίνουργια κροκάτη αυγή, γυναικείο σώμα απλωμένο στη θάλασσα, ολόγυμνη, με στήθος σφικτό, εκστασιασμένη να δαγκώνει τα χείλη μέχρι ματώματος και να αναρριγεί όλο της το κορμί, απ' τη βαρβάτη ανάσα του σορόκου, που έφτασε πάλι χαράματα , μεθυσμένος απ' το γλεντοκόπι της νύχτας. Χαμογέλασα. Για μια στιγμή, ένιωσα μια απέραντη ευτυχία. Κοίταξα το γαλάζιο ουρανό, ο κόσμος ήταν όμορφος. Μα ύστερα, ήρθε πάλι η θλίψη να μου ζητά τομερτικό της. Εκείνη η θλίψη που με συνόδευε όλη μου τη ζωή, κρυμμένη στο σακίδιο που είχα κρεμασμένο στην πλάτη, θλίψη που κάθε τόσο ερχόταν να ροκανίσει τα μαδέρια των ονείρων μου.
Και καταδύομαι, βουλιάζω στα παγωμένα νερά, νοσταλγός ενός ονείρου που σέρνεται σε κάποιο αλώνι του βυθού.