Συνέντευξη του Ανδρέα Καπανδρέου στο e-περιοδικό Διά-θεση

1.      Ανδρέα, η ενασχόλησή σου με τη λογοτεχνία πώς προέκυψε;
Διαβάζω πολύ από μικρός και η λογοτεχνία είναι κάτι που πάντα με γοήτευε. Το γράψιμο, αν αυτό εννοείς, μου αρέσει και το κάνω εδώ και χρόνια, γράφοντας διάφορα κείμενα, όχι μόνο λογοτεχνικά. Πηγάζει από μια εσωτερική ανάγκη που έχω για να εκφραστώ και να επικοινωνήσω. Τα δώδεκα διηγήματα του βιβλίου «Το τρομακτικό μυστικό του Αϊνστάιν» γράφτηκαν μεταξύ του2000-2010.   

2.      Ο τίτλος  «Το τρομακτικό μυστικό του Αϊνστάιν» πιστεύεις ότι συνδυάζεται σε κάποιο βαθμό με τη θεματική των υπόλοιπων διηγημάτων του βιβλίου;
Ο πλήρης τίτλος του βιβλίου είναι «Το τρομακτικό μυστικό του Αϊνστάιν: αλλόκοτα διηγήματα». «Το τρομακτικό μυστικό του Αϊνστάιν» είναι ο τίτλος του πρώτου διηγήματος και δεν έχει σχέση με τα υπόλοιπα. Είναι κάτι που συνηθίζεται, ένα διήγημα να δίνει το όνομά του σε μια συλλογή διηγημάτων. Ο υπότιτλος του βιβλίου «αλλόκοτα διηγήματα», είναι αυτός που χαρακτηρίζει τα υπόλοιπα και προδιαθέτει τον αναγνώστη ότι στο συγκεκριμένο βιβλίο θα διαβάσει αλλόκοτα (παράξενα) διηγήματα.


3.      Πράγματι, τα δέκα από τα δώδεκα διηγήματα είναι «αλλόκοτα». Έχουν τη βάση τους όμως σε κάποια πραγματικά γεγονότα;
Κάποια από αυτά είναι βασισμένα σε πραγματικά γεγονότα τα οποία αποτέλεσαν την έμπνευση για τη δημιουργία της ιστορίας στην οποία, φυσικά, έχω προσθέσει και δικά μου φανταστικά στοιχεία. Κάποια άλλα είναι εντελώς φανταστικά.  Πολύ συχνά με ρωτούν για το πρώτο διήγημα και κατά πόσο έχω όντως εντοπίσει έγγραφα που να αποδεικνύουν ότι το Πείραμα της Φιλαδέλφειας έχει  πραγματοποιηθεί. Η απάντηση είναι ότι κάποια από τα στοιχεία που χρησιμοποιώ στο διήγημα είναι πραγματικά και κάποια φανταστικά. Αν ήταν όλα πραγματικά δεν θα έγραφα λογοτεχνία αλλά ένα επιστημονικό βιβλίο. Ακόμα και για τα διηγήματα που είναι εντελώς φανταστικά, όμως, ο συγγραφέας χρειάζεται κάποιο ερέθισμα που θα του επιτρέψει να σκεφτεί και να αναπτύξει μια ιδέα. Το ερέθισμα αυτό μπορεί να είναι ένα βίωμά του, κάτι που είδε, άκουσε ή διάβασε κάπου, ακόμα και κάτι που έχει ονειρευτεί…

4.      Εσύ πιστεύεις στις συμπτώσεις, στο μεταφυσικό και τη δύναμη του υποσυνείδητου;
Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Δεν πιστεύω ότι μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως δεν πιστεύει στις συμπτώσεις. Η ζωή μας ολόκληρη είναι γεμάτη με συμπτώσεις, με την τυχαία και αναπάντεχη δηλαδή εμφάνιση δύο γεγονότων που συμβαίνουν ταυτόχρονα. Οι συμπτώσεις αυτές, μερικές φορές οδηγούν σε παράδοξες και πολλές φορές σε  αστείες ή δραματικές  καταστάσεις. Τέτοιες καταστάσεις βιώνουμε  συχνά.

Η μεταφυσική είναι κλάδος της φιλοσοφίας που διδάσκεται στα πανεπιστήμια. Ο όρος «μεταφυσικό», όπως έχει επικρατήσει, εμπερικλείει θέματα ανεξήγητα για τον άνθρωπο όπως τον αποκρυφισμό, τα πνεύματα κλπ. Δεν είναι απλό να απαντήσεις με ένα ναι ή ένα όχι στην ερώτηση αν πιστεύεις στο μεταφυσικό. Σίγουρα υπάρχουν πράγματα τα οποία ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντιληφθεί και να εξηγήσει με τη δική του λογική και με τις υπάρχουσες γνώσεις. 

Όσο για το υποσυνείδητο, είναι αποδεδειγμένο επιστημονικά και ότι υπάρχει και ότι ο μέσος άνθρωπος δεν έχει μάθει πως να το αξιοποιεί αποτελεσματικά.

5.      Κάποιο από τα διηγήματά σου θα μπορούσε να εξελιχθεί σ’ ένα αλλόκοτο μυθιστόρημα;
Ναι, θα μπορούσε. Είναι κάτι για το οποίο με έχουν παροτρύνει διάφοροι, και για να είμαι ειλικρινής, έχω πειραματιστεί πάνω σε αυτό. Πιστεύω όμως ότι το διήγημα, λόγω του σύντομου και κοφτού του λόγου, έχει μια άλλη δυναμική η οποία χάνεται σε ένα εκτενέστερο κείμενο όπως το μυθιστόρημα.  

6.      Ετοιμάζεις κάτι καινούργιο; Αν ναι, θα είναι πάνω στην ίδια φύση με το πρώτο σου βιβλίο;
Έχω ήδη κάτι έτοιμο. Πρόκειται και πάλι για διηγήματα τα οποία θεωρώ ότι είναι ακόμα πιο αλλόκοτα από τα πρώτα. Ταυτόχρονα όμως πειραματίζομαι και σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Γράφω ένα μεγαλύτερο κείμενο το οποίο ίσως εξελιχθεί σε μυθιστόρημα και το οποίο δεν έχει καμία σχέση με ότι έχω γράψει μέχρι τώρα…

(Συνέντευξη στη Σύλβια Α. Λουκά)

Η σύνταξη του περιοδικού Διάθεση εύχεται στον αγαπητό Ανδρέα Κ. Ανδρέου πάρα
πολλές επιτυχίες στον ίδιο προσωπικά και στο βιβλίο του. Ένα βιβλίο που δεν μπορείς να
το αφήσεις από τα χέρια σου. Συναρπαστικό και ταυτόχρονα αλλιώτικο από τ’ άλλα.
Παρόλο που ασχολείται με μεταφυσικά φαινόμενα, όπως δηλώνει και ο υπότιτλός του
«αλλόκοτα διηγήματα», ωστόσο καταφέρνει να σε κάνει να συμπαθήσεις τους ήρωες του
κάθε διηγήματος και να συμμεριστείς μαζί τους το πρόβλημά τους. Είναι ήρωες
καθημερινοί, που μπορεί να υπάρχουν δίπλα μας και να μην το γνωρίζουμε. Είναι ένα
βιβλίο, το οποίο πετυχαίνει να σε βάζει σε σκέψεις και ακόμη και μετά την ολοκλήρωσή
του, εξακολουθεί κατά πολύ να απασχολεί το μυαλό!!!

Απόσπασμα από το διήγημα «Το δωμάτιο με τους καθρέφτες». Ανδρέα Καπανδρέου «Το τρομακτικό μυστικό του Αϊνστάιν: αλλόκοτα διηγήματα». Λευκωσία, Επιφανίου: 2010                                                             
« Ήμασταν στη Χαλκιδική και βρεθήκαμε στο ίδιο σημείο που ήταν οι τσιγγάνοι. Η Μάρθα έβλεπε κάποια κοσμήματα σ’ έναν πάγκο και εγώ προχώρησα λίγο πιο πέρα με το γιο μας. Ξαφνικά ο Κωνσταντίνος άφησε το χέρι μου και έτρεξε προς ένα αντίσκηνο. Έτρεξα πίσω του. Μπήκε στο αντίσκηνο και εγώ τον ακολούθησα. Ξαφνικά βρεθήκαμε μέσα στο δωμάτιο με τους καθρέφτες. Ο Κωνσταντίνος στάθηκε μπροστά σ’ ένα μικρό στρογγυλό καθρεφτάκι, που του παραμόρφωνε το πρόσωπο. Έτρεξα και τον άρπαξα στην αγκαλιά μου. Τότε εμφανίστηκε μπροστά μας η γριά τσιγγάνα.

-        Άσε καλέ το παιδί να δει το μέλλον του! Να μας πει τι θα γίνει, όταν μεγαλώσει. Τι θα γίνεις Κωστάκη όταν μεγαλώσεις; ρώτησε η γριά απευθυνόμενη προς το γιο μου.

 (Σημείωσε εδώ ότι δεν θυμάμαι να φώναξα τον Κωνσταντίνο με το όνομά του μπροστά στην τσιγγάνα, άρα αυτή δεν θα έπρεπε λογικά να το γνωρίζει! Φυσικά, όνειρο ήταν αυτό και στα όνειρα δεν υπάρχει λογική, όλα γίνονται...)

Γονάτισα και έκρυψα στην αγκαλιά μου τον Κωνσταντίνο, που έδειχνε να φοβάται την τσιγγάνα.

-        Εμπρός, ρώτησε τον να σου πει! Με παρότρυνε αυτή.

-        Τι θα γίνεις Κωνσταντίνε μου όταν μεγαλώσεις; ρώτησα εγώ τρυφερά το γιο μου.

-        Τίποτα... Αφού θα πεθάνω! Απάντησε πολύ φυσικά ο Κωνσταντίνος.

Είχα αναστατωθεί τόσο πολύ, που σήκωσα τον Κωνσταντίνο σφίγγοντάς τον στην αγκαλιά μου και βάδισα προς την έξοδο του αντίσκηνου.

-        Δέκα ευρώ κοστίζει γιε μου, μου είπε η γριά τσιγγάνα, ανοίγοντας την παλάμη της και γελώντας χαιρέκακα.

Χωρίς να ξέρω τον λόγο, ίσως από τρόμο, έβγαλα δέκα ευρώ και τα άφησα στην παλάμη της.»

 Διαβάστε ολόκληρο το τχ.3 (Μάιος 2012) του e-περιοδικού Διά-Θεση:
http://sylvialouka.files.wordpress.com/2012/04/cf84ceb5cf8dcf87cebfcf82-cebcceb1ce90cebfcf85-20121.pdf