Η αυτοκτονία του Κώστα Καρυωτάκη και οι εντυπώσεις ενός πνιγμένου

Ο Κώστας Καρυωτάκης νεκρός, στο Βαθύ Πρέβεζας (1928)

Ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης γεννήθηκε στην Τρίπολη Αρκαδίας το 1896 και έθεσε τέρμα στη ζωή του το καλοκαίρι του 1928 στην Πρέβεζα.

Διωκόμενος από την υπηρεσία του για την συνδικαλιστηκή του δράση ο Καριωτάκης βρέθηκε το 1928 με δυσμενή μετάθεση στην Πρέβεζα. Σαν να μην έφτανε αυτό, κυνηγημένος από την ταπεινωτική και ανίατη (την εποχή εκείνη), απροσάρμοστος στις συνθήκες της εποχής αλλά και της προσωπικής του ζωής, ο Καρυωτάκης αποφάσισε τον Ιούλιο του 1928 να θέσει τέρμα στη ζωή του. 

Ο ποιητής με τους παράξενους και σκοτεινούς στίχους, κατάφερε να πετύχει έναν εξίσου παράξενο και σκοτεινό θάνατο.

Αρχικά ο Καρυωτάκης προσπάθησε επί 10 ώρες να πετύχει τον πνιγμό του στη θαλάσσια περιοχή Μονολίθι της Πρέβεζας. Το γεγονός όμως ότι ήξερε κολύμπι δεν του επέτρεψε να πετύχει αυτό που ήθελε, αφού ενστικτωδώς το κορμί του ανέβαινε στην επιφάνια της θάλασσας. Έτσι στο υστερόγραφο που άφησε στο τελευταίο του σημείωμα, χρησιμοποιώντας μαύρο χιούμορ, άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο κάποτε να περιγράψει τις εντυπώσεις του από αυτή την εμπειρία. Κάτι φυσικά που δεν θα έκανε ποτέ αφού λίγο μετά αυτοκτόνησε. Άφησε μάλιστα συμβουλή σε όσους θέλουν να αυτοκτονήσουν αλλά ξέρουν κολύμπι, να επιλέξουν μια άλλη μέθοδο αυτοκτονίας.  

Ο ίδιος, αφού απέτυχε να αυτοκτονήσει δια πνιγμού, τα κατάφερε την επομένη πυροβολώντας τον εαυτό του με ένα πιστόλι.

Λέγεται μάλιστα πως λίγη ώρα μετά που αγόρασε το όπλο και τις σφαίρες, επέστρεψε στον πωλητή για να του παραπονεθεί ότι το όπλο δεν πυροβολούσε. Ο πωλητής του υπέδειξε πως έπρεπε να απασφαλίσει πρώτα το όπλο και ο Καρυωτάκη έφυγε από το κατάστημα για να πραγματοποιήσει την τελευταία του πράξη, λίγο μετά, κάτω από ένα δέντρο, με μια σφαίρα στην καρδιά.

Το τελευταίο σημείωμα του Κώστα Καρυωτάκη:

«Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περισσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές!!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ήμουν άρρωστος. Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας

[Υ.Γ.] Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Ολη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ηπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.

Ακόμα και σήμερα υπάρχουν απορίες και αντιθέσεις στην ερμηνεία αυτής της επιστολής.