Περί συγγραφής, του Stephen King – Ο Βασιλιάς του τρόμου μιλά για τη συγγραφή!

Έχω διαβάσει διάφορα βιβλία για δημιουργική γραφή. Κάποια ήταν χρήσιμα και ενδιαφέροντα ενώ μερικά άλλα όχι.

Το «Περί συγγραφής: το χρονικό μιας τέχνης» του Στίβεν Κίνγκ [Stephen King], (εκδόσεις Bell, 2006), είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον (τουλάχιστον για μένα που εκτιμώ ιδιαιτέρως τον συγγραφέα). Το πρώτο μέρος αποτελείται από ενδιαφέρουσες βιογραφικές πληροφορίες. Διαβάζοντάς το γνωρίζεις καλύτερα τον King και καταλαβαίνεις πως σκεφτόταν όταν έγγραφε συγκεκριμένα έργα του.

Ο Stephen King δίνει συμβουλές στους επίδοξους (και όχι μόνο) συγγραφείς μέσα από δικά του πραγματικά βιώματα.

Οι συμβουλές και οι απόψεις του για το θέμα είναι ξεκάθαρες και πολύ βοηθητικές. Μερικές από αυτές που μου έκαναν περισσότερο εντύπωση είναι οι ακόλουθες:

• Υπάρχουν 4 είδη συγγραφέων: 1. Οι Κακοί, 2. Οι Επαρκείς, 3. Οι Αληθινά Καλοί και 4. Οι Μεγαλοφυΐες / Σπουδαίοι (π.χ.William Shakespeare και Ernest Hemingway). Οι μεγαλοφυείς / Σπουδαίοι συγγραφείς, είχαν την τύχη να γεννηθούν την κατάλληλη στιγμή στον κατάλληλο χώρο γράφοντας συγκεκριμένα πράγματα που άρεσαν στο κοινό. Είναι κάτι σαν τα μοντέλα που είχαν την τύχη να γεννηθούν με τα σωστά  χαρακτηριστικά (ζυγωματικά, μέγεθος στήθους κλπ) που επιβάλλει η μόδα της συγκεκριμένης εποχής.
• Αν είσαι κακός συγγραφέας, κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει να γίνεις επαρκής (είναι αδύνατο)! Αν είσαι καλός συγγραφέας δεν μπορείς με τίποτα να γίνεις  σπουδαίος (είναι αδύνατο). Μπορείς όμως, αν είσαι επαρκής – με πολλή προσπάθεια να γίνεις καλός!

• Αν ισχυρίζεστε ότι δεν έχετε χρόνο για να διαβάσετε βιβλία, τότε δεν έχετε τον χρόνο ούτε και τα εργαλεία για να γράψετε! Τόσο απλά…

Καθρέφτης του Graham Masterton

Ο Graham Masterton είναι ένας πολυγραφότατος συγγραφέας τρόμου από τη Μεγάλη Βρετανία.

Το μυθιστόρημα του «Καθρέφτης» (Mirror) κυκλοφόρησε στην αγγλική γλώσσα το 1988 ενώ στα ελληνικά, μόλις το 2009 από τις εκδόσεις Jemma Press.

Συστήνεται μόνο για τους λάτρεις του είδους αφού πρόκειται για ένα «σκληρό» έργο τρόμου με φαντασία, εναλλαγή συναισθημάτων και πολύ αίμα, αφού σε αυτό περιγράφονται με λεπτομέρεια αρκετές σκηνές βίας. Στην ιστορία παρελαύνουν από παιδιά, ιερείς, σεναριογράφοι και σκηνοθέτες του Χόλυγουντ, μέχρι οπαδοί του Σατανά και ο Διάβολος ο ίδιος!  

Η υπόθεση είναι έξυπνη και έχει καλή ροή αφού κρατά τον αναγνώστη μέχρι το τέλος σε αγωνία. Στα μειονεκτήματα του, κάποια κιτς στοιχεία που θυμίζουν αμερικάνικη ταινία τρόμου της δεκαετίας του 1980 (η όλη υπόθεση πάντως διαδραματίζεται τη δεκαετία του 1980 στο Λος Άντζελες).

#Tweet_Stories: λογοτεχνία σε 140 χαρακτήρες : 371 μικροδιηγήματα

Tο συλλογικό e-book  #Tweet_Stories: λογοτεχνία σε 140 χαρακτήρες βγήκε στον αέρα με 371 υπέροχα μικροδιηγήματα από 371 διαφορετικούς συγγραφείς.

Τα πρώτα σχόλια είναι άκρως επαινετικά για τις μικρές ιστορίες.

Η διανομή του ψηφιακού βιβλίου γίνεται ελεύθερα μέσω της ανοικτής βιβλιοθήκης OPENBOOK: http://www.openbook.gr/2012/03/tweet-stories.html - Ελπίζω πραγματικά να το απολαύσετε!

Την επιμέλεια της έκδοσης έχει ο Γιώργος Φαρσάρης.

 (Στον αριθμό #103 μπορείτε να διαβάσετε και το δικό μου μικροδιήγημα)

Το "τρομακτικό μυστικό" στο Αποστακτήριο λόγου και τέχνης

«Το τρομακτικό μυστικό του Αϊνστάιν: αλλόκοτα διηγήματα» του Ανδρέα Καπανδρέου είναι ένα απρόβλεπτο βιβλίο τόσο ως προς τη θεματολογία του όσο και ως προς τη δομή του. Διηγήματα φαντασίας μπλεγμένα με αφηγήσεις αληθινών περιστατικών, πιθανόν εμπειρίες του ίδιου του συγγραφέα, με μια αλληλουχία ωστόσο τόσο αρμονική που δεν σου κάνει αίσθηση να εγκαταλείψεις το βιβλίο από τα χέρια σου. Κάποιες από αυτές τις ιστορίες θυμίζουν τους λεγόμενους «αστικούς θρύλους», που συζητούσαμε μέχρι πρωίας στα πάρτι και τις συναθροίσεις των νεανικών μας χρόνων. Τα καθαυτό διηγήματα βασίζονται πάνω σε συγκεκριμένα μοτίβα, όπως αυτό της αναπόφευκτης μοίρας, του τραγικού λάθους που επιστρέφει στο "κεφάλι" μας, του ονείρου που βγαίνει αληθινό, της προδομένης φιλίας. Όσο έντονο είναι το μεταφυσικό στοιχείο, άλλο τόσο παρεμβάλει ανάμεσά του η άκρως ρεαλιστική πλευρά της ζωής, με αφηγήσεις κοινωνικών υποθέσεων «καθημερινής τρέλας». Μου άρεσε «το δωμάτιο με τους καθρέπτες» μιας και όπως ανέφερα πριν έχω ακούσει δεκάδες παρόμοιες ιστορίες «τσιγγάνικων προβλέψεων» και πάντα είναι εντυπωσιακές. Έξυπνο επίσης «ο Δίας στο facebook» και «ο καταδιώκτης του Τζακ». Κυρίαρχο στοιχείο στα περισσότερα διηγήματα ο θάνατος, είτε ως κοινωνικό φαινόμενο, είτε με τη μεταφυσική του διάσταση και την αναζήτηση της "άλλης πλευράς". Εύχομαι και τα επόμενα βιβλία του Ανδρέα Καπανδρέου να κεντρίσουν και πάλι τη διψασμένη φαντασία μας…

Αλέξανδρος Ακριτίδης

Πηγή: Αποστακτήριο, 6 Ιουλ. 2012

http://www.apostaktirio.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2027%3A2012-07-06-11-08-21&catid=28%3A2010-05-23-19-24-27&Itemid=57&fb_source=message

Μια βδομάδα και κάτι… του Πάμπου Στυλιανού

Μια βδομάδα και κάτι…: μυθιστόρημα, του Πάμπου Στυλιανού (εκδόσεις Επιφανίου, 2012).

Παρόλο που το ερωτικό μυθιστόρημα δεν ανήκει στις αγαπημένες μου κατηγορίες βιβλίων, ομολογώ ότι το συγκεκριμένο βιβλίο μου άρεσε πολύ και δεν μετάνιωσα καθόλου που το έχω διαβάσει!

Ήρωας της ιστορίας είναι ο ελληνοκύπριος Αλέξης μαζί με τον οποίο βιώνουμε τις σχέσεις που είχε με μια Ελληνοουκρανή και δύο Τουρκάλες.

Το βιβλίο είναι καλογραμμένο και σωστά στημένο. Μου άρεσε που ανάμεσα στην ερωτική ιστορία, ο συγγραφέας έβαλε και κάποια στοιχεία από την επαγγελματική του εμπειρία καθώς και γεγονότα από τον πόλεμο του 1974, τα οποία, μαζί με τις περιγραφές της Κωνσταντινούπολης, αλλά και άλλων περιοχών, έκαναν την ιστορία πολύ πιο ενδιαφέρουσα.

Τέλος, θεωρώ τον τρόπο που χειρίστηκε το θέμα με την ελληνοτουρκική φιλία, πετυχημένο, αφού στο τέλος παρουσιάζει τον ήρωα να κρατά σταθερές τις απόψεις και τα ιδανικά του…

Το «Μια βδομάδα και κάτι…» είναι ένα πολύ καλό βιβλίο το οποίο συστήνω ανεπιφύλακτα στους αναγνώστες αυτού του είδους (και όχι μόνο).

Όταν η Σύλβια Λουκά «Μάδησε την Μαργαρίτα» της

Το «Μάδησε την Μαργαρίτα» αποτελεί την πρώτη απόπειρα μυθιστορηματικής συγγραφής της Σύλβιας Α. Λουκά, όπως η ίδια σημειώνει στον πρόλογο του βιβλίου της (εκδόσεις Αναζητήσεις, 2011).

Η εντύπωση που αποκόμισα από την πλοκή του βιβλίου είναι ότι η συγγραφέας χρησιμοποίησε  κάποια αυτοβιογραφικά στοιχεία τα οποία στη συνέχεια ανέπτυξε και εμπλούτισε με φαντασία για να κάνει την υπόθεσή της πιο ελκυστική. Στην εντύπωση ότι σε κάποιες περιπτώσεις μιλά για καταστάσεις που έζησε η ίδια, συντείνει και το γεγονός ότι το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα κοριτσίστικο, θα το χαρακτήριζα, μυθιστόρημα το οποίο διαβάζεται εύκολα και ευχάριστα.
Παρόλο που το συγκεκριμένο είδος βιβλίων δεν είναι της προτιμήσεώς μου, στο τελευταίο μέρος έπιασα τον εαυτό μου να αγωνιά για την κατάληξη της ιστορίας και να συγκινείται με τις τραγικές καταστάσεις που βίωνε η πρωταγωνίστρια.

Αλαργινή ηχώ

"Αλαργινή ηχώ" είναι τίτλος βιβλίου του Αλέξανδρου Θ. Ακριτίδη (ιδιωτική έκδοση, 2007).
Στο βιβλίο συμπεριλαμβάνονται πέντε καλογραμμένα διηγήματα (μερικά από τα οποία έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς) με τα οποία ο πολλά υποσχόμενος συγγραφέας δίνει τα διαπιστευτήρια του στη νεοελληνική πεζογραφία.  

Από το συγκεκριμένο βιβλίο ξεχώρισα το διήγημα «Η Μαριγώ» το οποίο περιέχει ιστορικά στοιχεία και δυνατό τέλος.
Ευχάριστη έκπληξη ήταν για μένα και το διήγημα «Ο μεταφορέας» που διαδραματίζεται στον «άλλο κόσμο» και έχει στοιχεία φανταστικού.

Θα ήθελα να διαβάσω κι' άλλα κείμενα του Αλέξανδρου Ακριτίδη ο οποίος έχει επίσης εκδόσει μια ποιητική συλλογή ("Λέξεις που ψάχνουν για φτερά", 2005) και ένα μυθιστόρημα ("Η πυξίδα των ονείρων", 2011).