Ώρες φυγής: δραματικό ιστόρημα του Μιχάλη Γεωργιάδη

 

Το βιβλίο του Μιχάλη Γεωργιάδη «Ώρες φυγής: δραματικό ιστόρημα» έχει ως κεντρικό θέμα την κωμόπολη Μόρφου, απ’ όπου κατάγεται.

Στο βιβλίο περιλαμβάνονται φωτογραφίες από την παιδική και εφηβική του ηλικία του συγγραφέα στη Μόρφου αλλά και από επισκέψεις που έκανε αργότερα στην τουρκοκρατούμενη πλέον κωμόπολη.

Οι φωτογραφίες συνοδεύονται από επεξηγηματικές λεζάντες και κείμενα. Στο βιβλίο που ξεχειλίζει από πόνο και νοσταλγία για την χαμένη πατρώα γη, ο συγγραφέας μας χαρίζει κάποια πεζά και κάποια ποιήματά του.

Την αθωότητα των όμορφων παιδικών χρόνων διαδέχεται το σοκ της τουρκικής εισβολής και του εκτοπισμού. Κάτω από μια φωτογραφία του δεκαοχτάχρονου Μιχάλη Γεωργιάδη γράφει:

«Σεπτέμβριος 1974, Ευρύχου, μας ονομάζουν πρόσφυγες, μόνο ακουστά ήξερα αυτή τη λέξη».

Την πίκρα, τη νοσταλγία και τις αναμνήσεις εικοσιεννέα χρόνων στην προσφυγιά διαδέχτηκαν ένα άλλο μεγάλο σοκ! Τα οδοφράγματα άνοιξαν ξαφνικά μια μέρα του Απριλίου του 2003! Οι πρόσφυγες μπορούσαν πλέον να επιστρέψουν, ως επισκέπτες όμως, στα τουρκοκρατούμενα χωριά και τις πόλεις τους! Το δίλλημα μεγάλο, μα η επιθυμία να ξαναδούν τους τόπους τους, ακόμα μεγαλύτερη.

Οι δρόμοι, τα σπίτια, οι γειτονιές, τα ντουβάρια, όλα εκεί. Εκεί όμως βρίσκονται και οι τούρκοι έποικοι. Οι τουρκοκύπριοι που κατοικούν πλέον μέσα στα σπίτια των προσφύγων.

Κάτω από μια φωτογραφία που έβγαλε μαζί με  τον Τουρκοκύπριο που διέμενε στο σπίτι του ο Μιχάλης Γεωργιάδης γράφει:

«Στον ηλιακό μας, προσπαθώ να εξηγήσω στον Τ/Κ που μένει σπίτι μας το ανεξήγητο»

«Καμιά γλώσσα,

καμιά περιγραφή,

κανένας ποιητής

δεν μπορεί να ζωγραφήσει

τη σχιζοφρένια.

Τη σχιζοφρένια του ανεξήγητου,

του παράλογου,

 του γιατί,

του πως;»

«Τρέχει και μου φέρνει δύο παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Στη μια, είναι αυτός νεαρός, μόλις εγκαταστάθηκε στο σπίτι μας, και η δεύτερη η τότε αρραβωνιαστικιά του. Ξεκινούν την νέα ζωή τους. Στην αυλή μας, στο σπίτι μας…»

Ακολουθεί κι άλλη επίσκεψη του Γεωργιάδη στη Μόρφου, μερικά χρόνια αργότερα. Οι παιδικές αναμνήσεις, οι επιθυμίες, οι νεκροί πλέον γονείς που δεν πρόλαβαν να επιστρέψουν, τα αδέρφια, τα παιδιά, το εγγόνι, δημιουργούν μια άλλη δυναμική σε σχέση με τη Μόρφου. Τη Μόρφου του χτες και τη Μόρφου του σήμερα. Την κατεχόμενη γη που χάσαμε αλλά αρνούμαστε να λησμονήσουμε. Τον πόλεμο που χάσαμε αλλά την αντίσταση που ακόμα έχουμε, αφού αρνούμαστε να παραδοθούμε…

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Αυτό το συνεχές γλυκό, ξινό, πικρό ταξίδι στο βιασμένο παρελθόν μου, δεν το ανταλλάσω με τίποτε.

Γεωργιάδης, Μιχάλης. Ώρες φυγής: δραματικό ιστόρημα. Λευκωσία: [χ.ο.], 2022